Ik kan natuurlijk allerlei stoere verhalen ophangen, maar de waarheid is dat ik van jongs af aan een hekel heb aan kou. Elke winter weer die pijnlijke tenen en vingers, verschrikkelijk! Van mijn oude kameraden was ik de enige die nog nooit met sneeuw had gekampeerd. Ja, een paar maal met nachtvorst waarvan één een verschrikkelijke vergissing was – ik lag onder een tarp in open stuifzand om de sterrenhemel te fotograferen, en realiseerde me pas diep in de nacht dat een heldere avond vaak gepaard gaat met nachtvorst, en dat een zomerslaapzakje dan beslist niet voldoende is. De hele nacht heb ik wakker gelegen van de kou om pas weer op te staan nadat één voor één vrijwel alle spieren in mijn armen en benen in een kramp waren geschoten. Maar ik had wel mooie foto’s.

Toch nestelde zich onlangs het idee om eens te gaan winterkamperen. Gelukkig heb ik inmiddels aardig in de gaten hoe de temperatuurhuishouding in mijn lichaam werkt, en dat ik bijvoorbeeld voor warmte niet de kachel hoger moet zetten maar vooral in beweging moet blijven. De keuze viel op Valentijnsdag jongstleden. “Ik gok op min 20,” schertste ik. En tot mijn grote vreugde hebben we dat bijna gehaald.

• 

• 

In de ochtend zag ik dat mijn adem als rijp op de slaapzak was neergeslagen. Ja, het is écht koud geweest. Mijn neus, die de hele nacht buiten de slaapzak heeft gehangen, tintelt er nog van. Kennelijk toch lichtjes bevroren.

Sneeuw smelten om koffie te zetten. Want de flessen water zijn bevroren, dus onbruikbaar.

• 

• 

Grote dank aan de medewerkers van Staatsbosbeheer Borger, die onze wispelturige aanmelding zeer gastvrij hebben begeleid. Wat een gezelligheid daar! Het smaakt naar meer. Veel meer!

Koude groet van de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche)