So I visited his grave in Vienna. That is to say: He was buried here at the St. Marx cemetery, but the exact location is a guess. Buried in an unmarked grave, according to the rules and habits of that time. Probably his bones were dug up after ten years to give room to other deceased. But it is nice to think that he was laid to rest here, at this memorial.
“Do you think this is it?” Approaching the Mozart house at Domgasse 5 in Vienna, Austria. But no, the house where Mozart lived is just around the corner. The house is a museum, and you can walk in the rooms where you he and his wife lived from 1784 to 1787. He wrote the world-famous opera “Le Nozze di Figaro” there, and three of the six Haydn Quartets.
Well, this is it then. The Mozart house. Domgasse 5 in Vienna, Austria. Incredible that he has walked in the same streets, through the same door over the same stairs. With a little fantasy you can walk together.
View from his house. This he saw when looking out of the window, thinking what the violins should play next.
I did it. I created Art with a capital A, and it hung in a museum. A dream come true. In the Belvedere museum in Vienna, Austria, amidst all grand names of art history.
In fact I completed the work Quasimodo of Franz West. “The title of the installation, “Quasimodo” by Franz West, can be translated as ‘the Incomplete’. Consisting of a forged iron hook and a video, this only becomes complete when the hook is hammered into a wall and objects – or in the worst case one’s self – are hung up on it at will, according to the artist…”
So I asked the attendant if I was allowed to hang up something there. He chuckled shyly, not really knowing how to react. “Oh dear… I just started working here. But I guess… if I you read what the artist says, the idea is to do just that…”
I smiled at him “I totally agree. You are so right, and I would really love to do it!”
While the other visitors watched in a bit of a shock, I hung up my camera. Like a statement: Look! I am temporarily pausing my photography as a tribute to the artist and his art. Of course by hanging up the camera I prevented myself from taking professional high quality images. Thereby strengthening the incompleteness, as I was powerless and empty handed as a photographer. I could only take a snapshot with my mobile phone. For me, this snapshot now has become a piece of art in itself, mirroring different layers over the original work.
I call it: Sicut modo. So happy with it!
Art and adoration. I went to Vienna just to see this picture. Recently I visited the Klimt experience at the Fabrique de Lumières in Amsterdam. That raised a few memories: The shop in Amsterdam so many years ago when I was a high school teenager. The cards I found there – all about Jugendstil and fairies and so. And this one that I immediately loved.
So I decided to go and see it. No reproduction can give the feeling of the real thing. I tried to take pictures of the shimmering gold and silver particles, but it’s impossible. You have to see it for yourself. In the Belvedere museum in Vienna.
Art touches one´s sense of beauty. Museums always tickle my creativity and wake up my inner muse. There is so much beauty all around! Just a glimpse out of the window tells me there is a world full of splendor waiting to be transformed into masterpieces. And after leaving the building, I feel enlightened and ready to create the most stunning art myself. View of the Naturhistorisches Museum in Vienna through the blackout screen of the Kunsthistorisches Museum Wien.
View from the Albertina museum in Vienna. Wherever you look, the world will show beauty.
It’s definitely not only the paintings that you should see in the Museum of Art History in Vienna. This is a view of the restaurant…
You just cannot not look up here. Is to too much Baroque here in the lower Belvedere?
Something completely different. Bread. The very first I ever baked, and it means so much to me! You have no idea. I took a huge risk given the visitor I expected. Simple recipe: whole grain flour, yeast, water and the simplest oven you can imagine. And it worked! It’s like magic.
Lovely to see the first ones of the year. In the backyard here in Hollandsche Rading, the winter jasmine is abundantly flowering.
Seeing this I realised I desperately need more yellow and summer colours. So this one is of a summer that feels so long ago.
Last one is of a visit to the Museum Voorlinden in Wassenaar. There are a few items on permanent display that bring out the inner child in everyone – at least, they definitely did in me. Like Leandro Erlich’s swimming pool, Ron Mueck’s Couple under an Umbrella, the Open Ended maze of Richard Serra and the tiny elevators of Maurizio Cattelan.
At the moment there is an exhibition of the Italian artist Guiseppe Penone, who works with natural materials like trees and marble and leather, using the objects as a kind of memory or footprint of what has been. If you allow your mind to wander in his world, thoughts of interconnectedness of all visible and physical objects come up, of memories in the physical world and how we give meaning to what we experience with our senses.
This picture below is of Tiger, tiger, tiger; the hidden tigers at the bottom of porcelain of the Ming Dynasty of Ai Weiwei.
Was she angry? For three days already we were on the island and still had not visited her temple to pay her tribute. This was after all her island. Kronos, leader of the Titans, had castrated his tyrannical father Uranus and thrown his thingy in the sea. Then the water had started to fizz and out of the foam arose Aphrodite, goddess of love, sexuality, fertility and beauty.
On the way to her sanctuary we stopped at the remnants of the ancient city Koúrion. We barely had time to see it. Dark clouds descended from the Olympus, and a hailstorm came upon us so fiercely that it damaged the front window of our car. With the last hailstones still drumming on the car, we drove directly towards the holy temple of the Aphrodite near Paphos. Immediately her mood improved, for the dark clouds drifted to the sea and soon even the sun showed itself again.
Thousands of years ago this place had attracted people from all over the world: the Mediterranean sea with all its islands and many countries in Europe, the Middle-East and Africa. People attended ceremonies and made offerings. The Roman historian Tacitus described the altar and a sacred stone: “Blood may not be shed upon the altar, but offering is made only with prayers and pure fire. The altar is never wet by any rain, although it is in the open air. The representation of the goddess is not in human form, but it is a circular mass that is broader at the base and rises like a turning-post to a small circumference at the top. The reason for this is obscure.”
This was the very stone.
Aphrodite was also depicted in her human form. For the goddess of love and fertility and sexuality, an offer could be to sacrifice the own body as in ancient times, making love was seen as a sacred act.
This idea has roots that go back more than 7.000 years ago, to the Sumerian cult of Inanna. In Cyprus the first settlements dated from 3.300 year before Christ. In that time the Phoenician goddess of Astarte was worshipped, also a goddess of sexuality, fertility and war. In the Greek period, Astarte became Aphrodite, and the city of Paphos was known throughout the world for it’s parties, wine and prostitutes. The stone at this sanctuary never became Venus, as the Roman Emperor Theodosius I outlawed all pagan religions in the year 391 and the sanctuary of Aphrodite fell into ruins.
So I went on this journey of discoveries. Into the unknown. Looking for flatworms…
You might think that in the Netherlands we know all about nature, and have discovered everything there is to be discovered. At least that was my assumption. But a few years ago two scientist went out to look for flatworms. Especially for the New Zealand flatworm (Arthurdendyus triangulatus – Nieuw Zeelandse landplatworm) that was put on the European Union list of invasive alien species in 2019 as it is a predator of earthworms – the worms that we need to create fertile soils. Those of you who read The Hitchhikers’ guide to the Galaxy will recognise it’s scientific name 😊. Anyhow, apparently these creatures are so unattractive, that no one ever bothered to look at them or report any findings. There are bird groups, insect huggers and botanical twitchers, but there is not one single flatworm – society.
Fortunately, they didn´t encounter any New Zealand flatworms. But just few visits to zoos, greenhouses, botanical gardens and city backyards resulted in a handful of new species, never before recorded in the Netherlands. If you want the full background, look here.
Nobody cares for flatworms. And I can’t blame anyone. They look like their relatives, the leeches. And I really, really dislike leeches.
This weekend we did a search party in a butterfly garden. Turning pots and bricks to see what lives beneath. Perfect conditions for flatworms: humid, warm, organic material and lots of tiny creatures crawling in and on the soil. I was very proud to find two individuals of the yellow-striped terrestrial planarian (Caenoplana bicolor or Caenoplana variegata – Grote Australische geelstreep). As the name indicates, it is alien to Europe (look here). Alien, but no threat to biodiversity so not classified as ‘invasive’.
To ease your mind and make you sleep well, I’ll end this story with one of the butterflies of the garden. Sheer beauty.
“Geen windmolens meer! Ze ontsieren het landschap!” Niks bijzonders die uitspraak, ware het niet dat het artikel dateerde uit achttienhonderd-zoveel. Ook toen al protest tegen al dat moderne gedoe dat ons landschap helemaal naar de vernieling hielp. Het is lang geleden dat mijn vader het artikel liet zien – Ik hoop dat ik het ooit nog ergens terugvind in zijn huis.
Dilemma: ’s ochtends nog even omdraaien in het warme bed, of eruit springen en op pad gaan? De keuze voor naar buiten is eigenlijk altijd de beste. Alle zintuigen worden geprikkeld: je voelt de koelte, het vocht, je ruikt de naderende lente, je hoort het ontwaken van de natuur… Misschien is dit wel de essentie van leven: om de schoonheid van de wereld zo intens te voelen binnenkomen.
En dan dat magische moment…
Terwijl aan de ene horizon de zon opkomt, gaat aan de andere de maan onder.
Er is maar één nadeel op een plek als deze. Je blijft foto’s maken. Elke minuut verandert het licht en is er weer iets nieuws te zien…
Er is maar één nadeel op een plek als deze. Je blijft foto’s maken. Elke minuut verandert het licht en is er weer iets nieuws te zien.
Een laatste blik op de windmolens… en dan op naar de volgende verrassing!
Niets is wat het lijkt. Zeker niet op internet, Facebook of Instagram. Overal fijne verhalen over succesvol leven die jou als waarnemer soms alleen maar een akelig gevoel opleveren: Waarom is jouw leven niet zo geweldig?
Je bent niet de enige hoor. Ook hier klopt het ‘echte’ leven geregeld ongeduldig aan de deur. Zo lag ik 24 uur geleden nog onder het mes. Kleine operatie aan de hand. Dupuytren – zoek maar op. Drie jaar geleden een eerste ingreep, nu de tweede. De chirurgen hebben een prachtig precisiewerkje afgeleverd: vinger opensnijden, zorgvuldig weefsel wegknippen rond de pees, de bloedvaten en de zenuwen. Ondertussen afwegen of ze nog iets verder konden knippen, of dat het risico op permanente beschadiging toch te groot was.
Eigenlijk heb ik nog het meest last gehad van de injecties. Daartegen komt altijd mijn hele lichaam in opstand: bloeddruk verlaagt, zweet breekt uit. Een mooie oefening voor mijn Dzogchen meditatie. De operatie zelf verliep vlekkeloos. Volledig bij bewustzijn, alleen lokaal verdoofd. Snijden, knippen en weer dichtnaaien. Na een uurtje stond ik alweer buiten, met een flink verband om de hand.
Dat was 24 uur geleden. Wat mij het meest verbaast, is dat de wond net als de vorige keer in het geheel geen pijn doet. Zelfs een paracetamolletje is niet nodig.
Ik prijs mijzelf gelukkig. In het ziekenhuis heb ik veel verhalen gezien die je niet op Facebook of Instagram zult aantreffen. Verhalen van de schaduwzijde van het leven, die vaak verborgen blijven maar toch zo nodig zijn om betekenis te geven aan een zinvol leven. Geen yin zonder yang. En nu, na 24 uur, zoek ik de zonzijde weer op…
En zo ging de week in chateau Valogne voorbij. Instructie van Jan Geurtz, mediteren, wandelen en genieten van het natuurschoon en de gesprekken met anderen. Ik verbaasde me over het gemak waarmee dit nieuwe ritme en deze nieuwe omgeving deel van mij werden. Alsof het altijd al zo geweest was. Alleen die geest uit het verleden, die liet me niet los. Wat maakte dat ook hij zich weer liet zien in dit kasteel? Wat kwam hij vertellen?
Ik was niet de enige. Ook de anderen kwamen met hun geesten, verhalen en boodschappenlijstjes. Ik kreeg er de vinger niet achter, ondanks alle gesprekken en meditaties. Totdat de dag kwam dat ik weer in de auto stapte om afscheid te nemen van deze heerlijke plek, een tikje weemoedig.
Voor de lange reis terug greep ik een willekeurige CD die ik nog niet had beluisterd. U2. All that you can’t leave behind. Verdraaid zeg. Daar hadden we dan in dat kasteel gezeten, met allerlei zaken die we niet achter ons hadden kunnen laten. Geesten uit het verleden.
Bono zong. It’s a beautiful day! Ja, ondanks het vertrek was het een prachtige dag. Vandaag keerde ik huiswaarts met nieuwe inspiratie. Don’t let it get away.
Het tweede nummer klonk. You’ve got to get yourself together. Your’s stuck in a moment you can’t get out. Nou moe! Daar was deze hele week over gegaan. Hoe je wordt meegesleurd door je gedachten, en daar soms niet uit kunt komen. You are such a fool, to worry like you do. Natuurlijk!
Elevation kwam. Verheffing. Alsof de muziek deze week nog eens samenvatte. En daarna Walk on! Ga door. Geef niet op. Leave it behind. You’ve got to leave it behind!
Alles kwam samen. Dit was de boodschap. De geest uit het verleden was ik zelf. Het kasteel, de mensen, dit hele verblijf was ik zelf. En elk monster dat mij ooit angst had aangejaagd of ooit nog zou proberen angst aan te jagen, was niets anders dan ikzelf. Want ik ben de Koning van de Wereld. Mijn wereld.
Het is één ding om iemand te horen zeggen dat de werkelijkheid anders is dan je altijd denkt en dat je eigenlijk zelf de wereld bent. Maar het is onvoorstelbaar om dat ook werkelijk zo te voelen.
Het was een mooi verblijf, daar in Chateau Valogne.
En zo bereikte ik op mijn zwerftocht Chateau Valogne in de Morvan, Frankrijk. Het kasteel was gelegen juist even buiten het dorp Sommant aan de voet van groene heuvels langs een kleine rivier.
Zodra ik ommuurde tuin binnenkwam, wikkelde het verleden zich als een warme deken om me heen. Hier zat ik voor een week meditatie en les over Dzogchen door Jan Geurtz. Retraite, vakantie, bijkomen van het zwerven en nieuwe energie opdoen voor het vervolg.
En natuurlijk de balans opmaken: wat had deze zwerftocht tot dusverre gebracht? Ik had mensen ontmoet en hun portretten gemaakt. Als je er in gelooft, zouden het zomaar engelen kunnen zijn als begeleiders op de tocht. Ik had gevoel teruggevonden, gevoel dat lang opgesloten had gezeten en nu weer uitbundig rondfladderde in de nieuw verworven vrijheid. Ik had de wereld doorzien voor wat zij was: niet meer dan een fantasie, een verhaal. Ik had geleerd om mijn pijn te omarmen en lief te hebben.
En juist op het moment dat ik dacht dat ik wel zo’n beetje klaar was, bleek dat er geen kasteel bestaat zonder spoken. In een duistere ruimte trof ik een geest uit het verleden.
“Een paar jaar geleden had ik alles voor elkaar. Ik was oprichter en directeur van een organisatie die coaching gaf aan schoolkinderen, had een gezin, een mooi huis. Toen kwam er een burn-out. Het herstelproces was mijn awakening. Ik zag opeens synchroniciteiten en kon daardoor ervaren dat alles met elkaar verbonden is. We hoeven het niet alleen te doen.
Om te herstellen moest ik naar binnen kijken. En vanuit daar weer naar buiten. Ik zag ik dat de wereld buiten anders was dan ik altijd had gedacht. Ik begon dingen te zien. Energie, aura’s. Alles is energie, weet je. Ook materie, ook gedachten, alles! In het begin was dat heel verwarrend, en wist ik niet wat er gebeurde. Ik heb onderzoek gedaan, veel gelezen en veel mensen gesproken. En ondertussen zag ik steeds meer: synchroniciteit, samenloop van gebeurtenissen, ervaren hoe we geleid worden. Alles hangt met elkaar samen, en als je dat eenmaal doorhebt is het onmogelijk om het niet te zien. De buitenwereld staat niet op zich, maar wordt gecreëerd door je innerlijke wereld. Als je de wereld ziet als een gevaarlijke plek, zie je overal bedreigingen en neem je beslissingen uit angst. Het gevolg is dat je het gevoel krijgt dat de wereld je alleen maar beperkingen oplegt en je gevangen houdt. Maar dat doe je zelf!
Als je vertrouwen hebt en de liefde in jezelf voelt, dan gebeurt er iets heel anders. Dan zie je andere synchroniciteiten, dan ontmoet je andere mensen en krijg je ook veel liefde terug. Vanuit je eigen innerlijke wereld schep je je eigen buitenwereld, is dat niet geweldig? Het zou goed zijn als dat een vak op school zou worden: leren hoe je kunt omgaan met je eigen gedachten, gevoelens en emoties. Je bewust worden van synchroniciteit om te ervaren dat je het niet alleen hoeft te doen. Eerst die reis naar binnen maken, dan kun jij ook de fluisteringen van je ziel horen. Veel kinderen zijn al zo veel wijzer dan wij waren op die leeftijd. We hoeven ze alleen maar te bevestigen in hun eigen waarheid. Zorgen dat ze niet worden afgeleid door onze niet meer werkende patronen en plaatjes. En we maken het onszelf en hen nog gemakkelijker, zodra wij zelf ons contact met onze natuur gaan herstellen. Wij zijn de natuur, één in beweging in een eeuwig uitdijend universum.
Het is zo mooi dat steeds meer mensen gaan zien dat alles zo anders is zodra we keuzes uit liefde gaan maken, in dat wat nu voor jou mogelijk is, stap voor stap. Ik zie zo helder dat er iets aan het veranderen is. Een grote shift die rond 2011 is begonnen. In mijn omgeving zie ik steeds meer tekenen. Zo veel mensen die bewuster worden van hun keuzes. Zoveel meer gevoeligheid, sensitiviteit en verandering van energie. De natuur laat het ons zien in al zijn perfectie, herstel is altijd mogelijk, zodra we vertrouwen op onze eigen kracht. Er zijn ook negatieve krachten, verzet vanuit de oude wereld, maar ik weet dat we aan het begin staan van iets geweldigs.”
De Portrettenmaker 