“Bestaat iets wat niet wordt waargenomen?” vroeg ik een week geleden. Het antwoord is waarschijnlijk anders dan je verwacht. Stap voor stap gaan we er komen. Een van de tussenstops op de zwerftocht die 1 april is begonnen.

“Door niet alleen te horen maar ook te luisteren kom je achter de verhalen mensen willen vertellen.” Door niet alleen te kijken maar ook te zien kom je achter… tja, waarachter kom je eigenlijk?

Stel, je zwerft door het bos. Er is van alles te zien. Boomklevers bijvoorbeeld. Geesten misschien wel. En ook kleine bloemen langs het pad.

Weet je de naam van de bloemen? Boshyacint en lelietje-der-dalen. “Hoe meer je weet van de natuur, des te meer zul je zien en genieten,” zei mijn vader vroeger. Het feest der herkenning: een ervaring die als prettig wordt ervaren omdat het herkenning oproept.

Maar eerst was er de warme herinnering aan logeren bij mijn oom en tante, waar alles zo anders was dan thuis en zo prettig. De ontbijttafel met bekers waarop lentebloemen stonden: boshyacinten en lelietjes-der-dalen met kleine elfjes erbij, prachtige meisjeswezens met bloemen als hoedje en bloemblaadjes als jurkje. En vlindervleugels natuurlijk. Wat wilde ik graag in die wonderlijke wereld samen met die elfjes verder leven.

De macro-fotograaf ligt in gedachten al op de grond, een compositie zoekend waarbij het licht van de juiste kant komt en de bloemen opgaan in een wazige voor- en achtergrond.

Er is geen dal, schreef ik. Er is geen bos, er zijn geen bloemen. Er is helemaal niets, behalve mijn gedachten.