“Bestaat de achterkant van de maan?” vroeg ik me eerder af. En ik zou daar later nog op terugkomen. Nu lijkt me wel een mooi moment, want ik heb afgelopen nacht tot 3 uur ‘s nachts op de Veluwe gestaan en gelegen om de Perseïden te zien. De stofwolk die is achtergelaten door komeet Swift-Tuttle, en die elk jaar een prachtig spektakel aan de hemel oplevert. Natuurlijk komen de mooiste en de helderste meteoren precies aan de hemel op de plek waar je camera dat moment niet op staat gericht, maar dat is niet erg. Ik heb tientallen wensen kunnen doen en ook nog wat wensen voor iemand anders meegestuurd, dus ik ben meer dan tevreden met de kleine streepjes op het beeld. Als bonus vond ik op de foto’s bij toeval ook nog de Andromeda nevel, het nabije sterrenstelsel en het enige object buiten ons eigen zonnestelsel dat gewoon met het blote oog is war te nemen. Ik ga daar binnenkort nog eens wat grondiger naar kijken, maar eerst dus die achterkant van de maan.

Nog even alles op een rij. Ik had dus dat paasei vol verhalen en vroeg me af: Zal ik het doen of niet, deze virtuele reis ondernemen? Ik ben op pad gegaan, niet wetend wat ik zou tegenkomen. Talloze mensen heb ik gesproken, met allemaal hun eigen persoonlijke verhalen over dromen, verwachtingen en worstelingen. Ik bereikte de bodem, waar in de diepste diepte nieuw leven bleek te ontstaan en een nieuwe dag aanbrak. Ik leerde over het loslaten van het oude. En vroeg me af of iets wat nooit zou worden waargenomen wel echt zou bestaan. Andersom, iets wat wel wordt waargenomen, bestaat onvermijdelijk uit verhalen, wat mij de koning van de wereld maakte. Ik rustte uit in Chateau Valogne, waar een geest uit het verleden doolde. En op de terugweg zag ik hoe elk monster dat mij ooit angst had aangejaagd of ooit nog zou proberen angst aan te jagen, niets anders was dan ikzelf.

Dit is de essentie. Alles bestaat uit verhalen. Wijzelf, onze wereld, alles wat we kennen en alles wat we denken: het zijn verhalen. Ga maar na: U weet dat de achterkant van de maan bestaat, dat de Perseïden bestaan, dat de Andromeda nevel bestaat. Of dichterbij: u weet dat de Himalaya bestaat of het SARS-CoV-2 virus… nou nee, laten we die nou niet nemen. Een ander: het influenzavirus dat griep veroorzaakt.

Hoe weet u dat al die dingen bestaan? De Himalaya: Heeft u die met eigen ogen gezien? En de achterkant van de maan? Dat virus? Hoe weet u dat Buenos Aires bestaat,  dat er dinosauriërs hebben rondgelopen en dat Nelson Mandela bestond? Oh ja, da’s waar ook; ik heb Nelson gezien in Amsterdam. Maar dan nog: er blijven enorm veel dingen over waarvan ik weet dat ze bestaan louter en alleen omdat ik er foto’s van heb gezien, verhalen over heb gehoord, boeken over heb gelezen. Eigenlijk bestaat het grootste deel van wat ik denk te weten over de wereld, het universum, over mijzelf en over de Perseïden, alleen maar uit verhalen in mijn gedachten.

“Hoe weet ik zeker dat iets wat ik nog nooit heb kunnen ervaren echt bestaat?” vroeg ik me bij de maan af. Het wordt nog veel leuker. Want als alles alleen maar bestaat uit verhalen, hoe weet je dan überhaupt of er iets echt kan bestaan?