“Before the war I was an altar boy in the chapel of the monastery. There was a girls’ school on the premisses, the Adriaan Roland Holstschool, and also a boarding school full of girls. Lots of daughters of wealthy parents who were in the Indies and who preferred to have their children at a boarding school. But it was difficult to get near them. The nuns were always around. But you could watch as they walked past, and that was a nice advantage of being an altar boy. And you bet they looked back!

Very occasionally you could have a chat in a hallway. The boarding school had very long hallways, and we sometimes raced to see who could get to the chapel first. Once I forgot to take a turn. The wall was quite hard then!”

Het klooster van de Zusters Ursulinen

“Voor de oorlog was ik misdienaar in de kapel van het klooster. Op het terrein was een meisjesschool, de Adriaan Roland Holstschool, en ook een internaat vol meisjes. Veel dochters van rijke ouders die in Indië zaten en hun kinderen liever op een kostschool hadden. Het was moeilijk om dichtbij ze te komen. De nonnen waren altijd in de buurt. Maar kijken kon wel, als ze langsliepen, en dat was een mooi voordeel van misdienaar zijn. En reken maar dat ze terugkeken!

Héél soms kon je in een gang even een praatje maken. Het pensionaat had enorm lange gangen, en we renden wel eens om wie het eerst in de kapel was. Eén keer vergat ik een bocht te nemen. Die muur was toen best hard!”