Gedwongen rust. Al een jaar. En eindelijk, eindelijk lijkt het er op dat we na een enorm lange winterslaap weer naar buiten kunnen. Voorzichtig nog, want er zijn zo veel onzekerheden. Ik houd mijn hart vast voor wat we daarbuiten gaan aantreffen.

Ik heb dit jaar vrijwel geen pogingen ondernomen om nieuwe portretten te maken. Niet zozeer voor mijzelf, maar vooral voor de mensen om mij heen was het beter om zo ver mogelijk bij iedereen vandaan te blijven. En nu begint het weer te kriebelen.

Deze week waren we bezig met een kunst challenge in de familie. En ik ben weer naar buiten gegaan. Een van de resultaten was dit portret, een tijdsbeeld dat we een jaar geleden voor onmogelijk hadden gehouden. Nog even volhouden!