So. What next?
Back to Jugendstil
Floating away into the wonderful world of Jugenstil and Art deco. That is another way to go back in time. I love this period of more than a century ago, when books were written with words that had a life of their own and paintings offered a dreamy world where miracles were just about to happen. This portrait was taken almost two years ago, and needed the time to grow into this aquarel style
To the Moon
Peter Westenbrink from Utrecht is an extraordinary artist. Right now his art is flying in orbit around the globe in the International Space Station, where a box contains numerous small pieces of art, made by artists like Peter.
He asked me to make a poster of him and his art. The concept he created himself, in the style of his other works (take a look at his website www.boutkunst.nl). I merely did the handwork: the photography and the editing in Photoshop.
The objects are a reference to the first word he learned to read at school. The teacher had these wooden tablets with images and a word, like the one on the picture (which in reality is approximately 50 cm in length), and the first one was: Moon! He transformed that idea in a piece of art the size of 1 cubic centimetre, the maximum size. All art in the space station will return to earth later this year, and after that another mission awaits. The aim is to go to the very moon itself, to create the first art exhibition on the moon. Lots of arrangements still have to be made with NASA and all, but the goal is clear. You can see it hanging in the sky every day.
Addendum
Just got a message from Peter:
“Coincidentally, the work of art (along with 63 more) returned to Earth today (January 11). At 11:19 a.m. our time, the space capsule splashed into the Gulf of Mexico, off the coast of Florida. The attached photo was taken at the landing site, shortly before landing on 4 parachutes. You see the spacecraft falling from the sky like a fireball (heat is released due to the friction with air particles in the atmosphere).”
Rainy nights
A few weeks ago a fellow photographer from Amersfoort gave a presentation on Saul Leiter. Famous New York fashion photographer. Besides his professional work he did a lot of street photography. Educated in the arts and painting, he was looking for a dialogue between colour and remarkable compositions. People are always present in his work, even if it is just a hand or a foot. At first glance, many pictures seem failed, for the main subjects are often only partly visible or blurred. Then it starts to dawn on you. His aim is not to get a nice picture of a person, or a perfect eye-pleasing frame. His aim is to create space, tension, contrast of light and a clash of colours.
So on a rainy night I went out to the city closest to Hollandsche Rading, Utrecht, to try and look with different eyes. Not his eyes of course, for his life was completely different from mine. But my eyes, trying to look as a child to lights, colours and people. The result is a kind of impressionist winter series.
There it was: the red umbrella, so often present in Leiter´s New York pictures.
Tot ziens
Christmas Eve in the streets of Alkmaar
Line 50 Utrecht
Time for a smoke
Business: Let’s go!
Photoshoot for the start of a new business, in the woods near the studio in Hollandsche Rading
Portret met bloemen
Af en toe komt iemand met een leuke vraag.
“Ik wil graag zo’n portret met bloemen op mijn hoofd. Maar dan wel met mijn eigen gezicht, want ik wil geen vreemde in mijn huis.”
Et voilá. Een portret in de stijl van de oude meesters.
Ik ben benieuwd: Hoe zou jij jezelf terug willen zien?
Favoriete bosbewoner
Dit is vermoedelijk mijn favoriete bosbewoner: de boommarter. Echte, wilde natuur, zomaar in ons eigen Nederland. Het is alweer twee jaar geleden dat ik er voor het laatst een zag. Vorig jaar vond ik wel een bewoonde boom, maar nét te laat. Het gezin had de boom waarschijnlijk de week ervoor verlaten, te oordelen aan de latrine. Nu zit het moertje er nog. Vandaag tenminste – het zal niet de eerste keer zijn dat een gezinnetje van de ene op de andere dag verdwijnt…
Vandaag een groot deel van de dag gepost bij het nest, om te kijken hoe het staat met de gezinsuitbreiding. Het moertje kwam één maal buiten kijken, en hield het daarna voor gezien. Niet zo spectaculair, maar in het nest waren de jongen te horen. Ik gok dat ze over één of twee weken zo ver zullen zijn dat ze het nest verlaten. Het is te hopen dat iedereen dan de hond aan de lijn houdt.
Zo´n lange dag in het bos geeft altijd nieuwe ervaringen. Bijvoorbeeld de koolmezen en boomklevers, die geregeld langs komen om de latrine te inspecteren. Ik vermoed dat daar wel wat insecten te vinden zijn.
Ook leuk zijn de toevallige ontmoetingen met andere bosbewoners. Zoals deze rode eekhoorn, die even stil hield om te kijken. Verrek, zit daar nou een mens? Ja zeg, het is echt een mens! Nou ja, rustig doorlopen maar, en doen alsof ik hem niet heb gezien…
Koningsdag 2022
Eindelijk mochten we weer. Naar buiten en samen zijn. We moeten nog even wachten wat dit voor het aantal covid besmettingen heeft betekend – ik heb in de steden enorme mensenmassa’s gezien, maar iedereen liep in de buitenlucht en het contact in het voorbijgaan was veelal vluchtig. Onderstaand een foto-impressie van het begin van de Koningsnacht in Utrecht, en de dag zelf in het Vondelpark in Amsterdam.
Kersenbloesem
Elk jaar ben ik te laat, maar elk jaar een klein beetje minder te laat. Als de trend zo doorzet, dan zal ik volgend jaar misschien bijna op tijd zijn voor de kersenbloesem. Die hoor je natuurlijk in Japan te zien, maar dat is wat ver. Ik kies voorlopig voor de Japanse tuin in het Amsterdamse bos.
Lachen met purperkoeten
Ooit was ik in Mallorca, waar ik erg graag de prachtige purperkoet op de foto wilde zetten. Dochter en vriendin hadden niet zo’n zin om mee te lopen en bleven liever in het cafeetje aan het begin van het lange, rechte pad door het moeras. Terwijl ik speurend verder liep hoorde ik ze opeens achter me schreeuwen. Ik draaide me om en gebaarde: “Wat is er?”
Weer riepen ze, en wezen mijn kant op. Ik begreep er niets van, en liep maar verder.
Later vertelden ze me gierend van de lach dat er een vlak achter mij rustig over het pad had gewandeld – die juist in de bosjes indook toen ik me omdraaide. En terwijl ik me omdraaide, rende een tweede achter mijn rug óók het pad over. Zij lagen dubbel – ik merkte niets.
Ik kreeg ze op de foto, maar ik had kunnen wachten tot deze winter. December 2021 werd de eerste purperkoet ooit in Nederland gezien, in Zevenhuizen. Meteen gevolgd door een tweede in Alblasserdam. Ik ben niet zo’n fanatieke twitcher die alle zeldzaamheden meteen afrent, dus ik heb ze lekker laten zitten.
Twee weken geleden was ik op die prachtige zondagochtend in Kinderdijk om de molens te fotograferen – die van de vorige blogpost. Iemand zag mijn telelens, en vroeg of ik nog zeldzame vogels had gezien. “Niet echt,” antwoordde ik. “De cetti’s zanger vind ik altijd wel leuk, want dat was vroeger een echte zeldzaamheid.” Een andere molen-fotograaf merkte op dat hij nog even zijn telelens ging halen voor de vogels. Ik ging rustig naar huis – een uur rijden – en kwam er pas dagen later achter dat die tweede purperkoet dus gewoon vierhonderd meter verderop langs hetzelfde fietspad had gezeten. Waar hij de hele winter had gezeten.
Nou ja, dat was toch wat te veel voor me. Het weekeinde daarna was de verwachting wederom stralend, en ben ik maar teruggekeerd. Nogmaals de molens bij zonsopkomst, en nu ook de purperkoet. Ik denk dat ik hem vanuit het riet heb horen grinniken.
(Op de laatste foto duikelt hij voorover omdat zijn poot bleef haken achter een rietstengel. Beetje onhandig zijn ze wel)
De Portrettenmaker 