Ik werd gewekt door gepraat. “Mensenkinderen, waarom zo’n herrie?” gromde ik van onder het laken, en draaide me geërgerd om. “Sommigen hier proberen te slapen!”
Toen realiseerde ik me dat het al licht werd. Haastig kleren aanschieten en naar buiten, voor een van de mooiste zonsopkomsten die ik ooit heb gezien. Dankzij die luide praters…
De beelden spreken voor zich…
Zonsopkomst in de steenwoestijn van Tillougui – met precies één zandduin als voorbode van wat gaat komen
Op naar het oosten. En dan opeens een lekke band. Geen probleem; wordt gewoon in een dorpje ter plekke gerepareerd. Verder gaat het weer, naar Rissani voor de lunch
De steden liggen op de grens van het bewoonbare gebied en de meedogenloze leegte van de Sahara. Handelssteden zijn het, met een grote rol voor de markt
De eindbestemming voor vandaag: zandduinen van Merzouga – het beeld van de Sahara zoals wij dat kennen
De foto’s van de waanzinige zonsondergang bewaar ik voor morgen. Te mooi om hier zomaar achteraan te plakken
De Portrettenmaker 