Winds of change

Panta rhei. All is change. Somehow these words echoed around this week. Talking with a friend about the future of nature. Taking with elderly about getting old and seeing all that once was so familiar crumbling down. We tend to focus on what we lose during these changes, things we want to keep forever. But there is no forever.

At the age of seventeen, my friends and I went traveling by train for a month through Europe, all the way to Greece. So many precious memories! I still have a few pictures of us sleeping on the beach under the stars.

Last week we went out again, camping for the weekend at the island of Schiermonnikoog. Unfortunately on the way there we got into the worst traffic jam ever, due to a what can be described as no less than a small disaster in the regional power grid. Four hours delay – we missed our boat and we also missed the last boat of that night.

Great camping just under the green / white pole – a bit rocky though

No problem. Once again, we unrolled our sleeping bags (this time on the edge of a jetty) and slept under the stars.

The next day we took the first boat and laid down on the beach like forty-two years ago, under a clear blue sky. I felt 17 again – although swimming was a bit colder here.

The winds of change are blowing fiercely. Always. It might hurt sometimes, but there is and always will be beauty in the world. Like that stunning sunset that concluded our wonderful weekend. No Photoshop, no filters, no tricks. Just taken with the phone from the backseat of the car.

Scorching heat

Another heatwave this year. You would think we would get accustomed to them, but no. The land dries out. Great times however to enjoy a beach sunset.

I did a little streetphotography – the beach variety. Two passers-by were willing to pose against the setting sun.

Tropical paradise in the Atlantic climate.

It’s worth to wait until after sunset for the ‘blue hour’. So beautiful!


Oh yes, my phone complained as well that it was really hot this weekend!

Dichtbij en ver weg

Soms vind je vlak bij huis de meest exotische locaties. Vorige week was ik in het Belgische Oostende, dat me verwende met een paar prachtige zonsondergangen. Met het on-Nederlandse licht leek het ver, heel ver weg. Dichtbij of ver weg, uiteindelijk zit het allebei in jezelf…

Nog meer Saharastof

En alweer dwarrelt er Saharastof door de Europese atmosfeer. Een jaar geleden gebeurde dat ook al. Flinke overlast in Spanje, maar hier vooral prachtig gekleurde zonsondergangen. De volle maan maakt het plaatje compleet.

Taart!

“Beste mensen,

Vandaag was de feestelijke dag van bibliotheek Vathorst. Helaas kon niet iedereen erbij zijn. We hebben een taart met de afdruk van jouw foto in de bibliotheek. Die is uiteraard beperkt houdbaar, dus haal hem snel op!”

Tjonge, het was al bijna een jaar geleden dat ik de foto had aangeleverd. En inderdaad had ik verstek laten gaan. Maar wat een leuke verrassing! Vandaag heb ik hem snel gehaald. Hij smaakt heerlijk!

Kleine wereld

“Iedere zonsondergang is ook een zonsopkomt. Het hangt er maar van af waar je staat,” schreef ze.

…..
Niets aan toe te voegen.

Oranje geluk

Toeval. Serendipiteit. Karma. Het leven is één groot weefsel van gebeurtenissen die op je pad komen, deels omdat je zelf op pad gaat en deels omdat er gewoon van alles op je pad komt. Jazeker, natuurfotografie is een kwestie van plannen en tijd vrijmaken en duizend keer op pad gaan om die éne foto te maken. Maar het is ook gewoon toeval.

Het zou een heldere, koude avond worden en ik besloot spontaan nog even op pad te gaan naar een plek waar ik tien jaar geleden wel eens kwam, om te kijken of daar nog altijd reeën waren te zien. Niet eens om te fotograferen, meer om te verkennen of het zin had later nog eens terug te komen en dan op de juiste plek af te wachten.

Ja, de reeën lieten zich zien. Prachtig zelfs, en ik heb zowaar wat foto’s gemaakt. Maar teruglopend zag ik de laatste restjes zonlicht, en de Schotse hooglanders die terugkeerden naar de schaduwen. Een unieke kans, en oh nee, de zon was al bijna onder! Ik snelde naar de zon en kon me nog nét even achter hen plaatsen.

Plannen, geduld en veel uren buiten. En als er dat wat geluk bij komt, is alles goed.

Veel geluk gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche)

Lopen in een landschapsschilderij

Toen ik op een prachtige dag thuis kwam van de Hoorneboegse heide trok één van de foto’s direct mijn aandacht. Prachtige lucht, wat mist, wandelaars en snuffelende honden… Het leek wel een oud landschapsschilderij! Alleen de mobieltjes en de hijskraan bij het gebouw op de achtergrond verraadden dat dit de huidige tijd was. Nou ja, en de kleding natuurlijk.

Wat een vrolijk idee, dat je gewoon buiten kunt rondlopen in zo’n oud landschap. Het prikkelt mijn fantasie, want er zijn nog heel wat andere werelden voorbij ruimte en tijd waar ik graag even zou rondlopen.

En jij, in welke werelden zou jij graag eens rondlopen?

Groet van de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

Niet bewegen!

Kun jij 25 seconden stil staan? Geen haartje bewegen, terwijl de golven om je benen spoelen?

Larissa deed het. Op het strand bij Petten, bij het kunstwerk van palen dat in het water is geplaatst als symbool voor het dorp dat daar ooit in de golven is verdwenen. Vijfentwintig seconden is lang. Het mooie van fotograferen met lange sluitertijden is dat alle beweging vervaagt: golven worden een soort mistige waas die een mystieke sfeer oproepen. In vroeger tijden, toen er nog geen lenzen op de camera zaten maar alleen kleine gaatjes, was er geen andere mogelijkheid dan lang stilzitten om voldoende licht te krijgen.

Voor een model is dat best zwaar: elke beweging leidt tot een onscherp, en onbruikbaar beeld. Zo’n fotoshoot in de golven kan dan ook niet al te lang duren. Gelukkig was het water lekker warm.  En ik vind de foto met Larissa – gemaakt ná zonsondergang – boeiender dan de foto van de zonsondergang die kort daarvoor was gemaakt.

De volgende ochtend ben ik weer vroeg opgestaan. Het geurde naar warme zee en er hing een flinke zeemist; ik was van plan om die mist vast te leggen. Maar eenmaal op het strand – volstrekt alleen, mijn voetspoor als eerste in het zand – trok de hemel open en kwamen er allemaal kleuren tevoorschijn.

Vertel eens: welke foto is jouw favoriet?

Ook zo’n mysterieuze zwart-witfoto? Neem contact op met de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

Dag zomer!

Pfff, wat een hitte de afgelopen weken. De langste hittegolf ooit. Het einde is in zicht: de temperaturen dalen en we gaan weer richting herfst. Op de Hoorneboegse heide heeft de zon haar laatste warme ondergang uitbundig gevierd. Paarse heide in de gouden gloed, prachtig!

Ik heb zin in de herfst. En ik heb zin om een paar mooie herfstportretten te maken met stemmige kleuren. Heb je ook zin in de herfst?

De Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort)