“Kranenburg was built by the van Reenens, the family of the Lord of Bergen. It soon became a mayor’s residence. After the municipality of Bergen bought it, it stood empty for a while. An old childhood friend of mine was allowed to live there. Ans Wortel, the painter.
Ans went to school with me. As a child she already could draw well. I could also draw pretty well – at least I spent a lot of time on it. But I was always dissatisfied with the results, so at some point I stopped. Not her. She was Freek’s second cousin, that’s why I knew her. Not my type, way too rough.
I still had an old drawing from her school days. When she lived in Kranenburg, I brought it to her. What a mess there! Everywhere paint supplies, half paintings and things she needed for painting. I got coffee – not normal filter coffee but very strong coffee from one of those pots that you have to press. She had to move stuff on the table aside! And she was so happy, because she no longer had any drawings from that time. In exchange I received two other drawings from her. They now hang at home.”

Huize Kranenburg

“Kranenburg werd gebouwd door de van Reenens, de familie van de Heer van Bergen. Al snel werd het een burgemeesterswoning. Nadat de gemeente Bergen het kocht, heeft het een tijdje leeg gestaan. Toen mocht een oude jeugdvriendin van mij er wonen. Ans Wortel, de schilder.
Ans heeft bij mij op school gezeten. Als kind kon ze al goed tekenen. Ik kon ook wel aardig tekenen – ik besteedde er in ieder geval veel tijd aan. Maar ik was altijd ontevreden over het resultaat, dus op gegeven moment ben ik gestopt. Zij niet. Ze was een achternicht van Freek, daarom kende ik haar. Niet mijn type hoor, veel te ruig.
Ik had nog een oude tekening uit haar schooltijd. Toen ze in Kranenburg woonde, heb ik die naar haar gebracht. Wat een zooi was het daar! Overal verfspullen, halve schilderijen en van alles wat ze nodig had om te schilderen. Ik kreeg koffie – geen normale filterkoffie maar enorm sterke koffie uit zo’n pot waar je op moet drukken. Ze moest van alles op de tafel aan de kant schuiven! En ze was zo blij, want zelf had ze geen tekeningen meer uit die tijd. In ruil heb ik twee andere tekeningen van haar gekregen. Die hangen nu thuis.”