Het lijkt alsof ik in Londen zit. Maar Londen is alweer verleden tijd; ik ben terug en sorteer thuis de foto’s. Bijvoorbeeld deze hierboven met bezorgers van de Roti Brothers in Crystal Palace.

Prachtig weer toen ik aankwam. Even wachten op het mooiste licht.

Geweldig om vanaf de Tower Bridge over de Thames te kijken en de Shard te zien – bij de bouw het hoogste gebouw in Europa. Op de achtergrond de London Bridge. Hoeveel landmarks wil je op één foto?

Soms lijkt het leven wiebelig en gefragmenteerd. Grote kans dat je in de verkeerde richting kijkt 😊

En toch, er zit me iets dwars. Jaren geleden vertelde iemand mij over critical discours analyses. Wetenschappelijke analyse van teksten van een groep en het discours, het taalgebruik daarin. In dat taalgebruik zit opgesloten hoe volgens de groep de werkelijkheid in elkaar steekt, en wat daarbij als moreel goed en fout wordt gezien. Boodschap was: “Er bestaat geen objectieve werkelijkheid. Alles is een verhaal.”

“Wat een flauwekul,” dacht ik toen. Typisch zo’n uitspraak van iemand die zijn eigen vakgebied critical discourse analyses het allerbelangrijkste vond.

Maar inmiddels weet ik beter. Het is waar. Dankzij mijn spirituele leraren weet ik dat het nog erger is dat ik ooit had kunnen vermoeden. Wat wij denken te zien als werkelijkheid is alleen maar een waarneming, niets meer dan een verhaal in onze geest.

Ik moest er weer aan denken bij deze Londen foto’s. De verleiding is groot om een mooi weer verhaal te schrijven over hoe geweldig reizen toch is. Net als zo veel mooi weer reisverhalen die via social media langskomen. Maar het was geen mooi weer, behalve die eerste dag dan. En het was ook geen fijne reis.

Ik heb mijzelf de opdracht gegeven om schoonheid te vinden in de grauwe werkelijkheid. Bijvoorbeeld hoe mooi een regenfoto in Crystal Palace kan zijn.

Of hoeveel schoonheid je kunt vinden als je de trein mist en een half uur moet wachten op een leeg perron in Beckenham Junction.