How to improvise in the dark

Geplaatst op door Henk Groenewoud

So I was in the UK this weekend, visiting my daughter. Thought it would be a good idea to enjoy the seaside and try to capture the Durdle Door rock formation with a milky way background. The weather forecast wasn´t great, but we went anyway.

At the beach I saw I had made a terrible mistake. I had taken a lightweight travel tripod from home, but at the last moment I had changed the head (the thingy that connects your tripod to the camera). I tried to assemble it, but it didn’t fit. Tripod and head were from different systems. You know that feeling when all the blood in your body seems to flush down through your toes into the sand?

There I was, thousands of kilometres flying and many hours driving from home, after sunset on a deserted beach. With just this one night, this one opportunity here. I owe my brave daughter a huge thanks that she insisted we stayed – even when it got dark and cold. And I improvised. Tried the limits of the equipment I had. For instance that 15 mm wide angle lens: Would it be possible to take pictures with a shutter speed of a whole second right out of the hand? I have shaky hands, and this lens did not have any shake reduction at all. But the wide angle saved me. You may be the judge; I think it’s good enough to present here.

The milky way was also shot out of the hand, lying down on the beach with the camera resting on the bag for support, With a full 5 seconds exposure. The result was far better than I expected.

Of course, I would have wanted pictures of the rock formation with a shutter speed of 30 seconds or more, to see details. And I would have loved to take the milky way with 20 or 30 seconds, to get more clear and profound details. And I would have wanted to use the auto – noise reduction of the camera. But it is what it is, and I am really happy with this no-tripod experiments.

The good news is: I have an incentive to once again visit this beautiful part of Dorset, with fairy tale like villages such as Lulworth and Corfe Castle village and Man O’War beach. And next time, with a complete and functional tripod.

Bye bye Londen!

Geplaatst op door Henk Groenewoud

“Het verleden is een verhaal,” zegt Eckhard Tolle. Een verhaal dat je met je mee draagt in je lichaam.  In je geheugen natuurlijk, maar ook als je bepaalde gebeurtenissen allang weer bent vergeten, dan nog weet je lichaam soms als vanzelf welke oude emoties daarbij speelden. Waarbij bepaalde aspecten worden uitvergroot en andere verdrongen, alsof je in de bolle spiegel kijkt.

Londen is ook een verhaal. Nog vers in mijn geheugen, en ik ben blij dat ik er was. Toevallige ontmoetingen, voedselstalletjes op Borough Market (wat ziet die paella er goed uit!) en een prachtige zonsondergang. Mooie herinneringen om mee te dragen.

Nog meer Saharastof

Geplaatst op door Henk Groenewoud

En alweer dwarrelt er Saharastof door de Europese atmosfeer. Een jaar geleden gebeurde dat ook al. Flinke overlast in Spanje, maar hier vooral prachtig gekleurde zonsondergangen. De volle maan maakt het plaatje compleet.

Het mooie in het grauwe

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Het lijkt alsof ik in Londen zit. Maar Londen is alweer verleden tijd; ik ben terug en sorteer thuis de foto’s. Bijvoorbeeld deze hierboven met bezorgers van de Roti Brothers in Crystal Palace.

Prachtig weer toen ik aankwam. Even wachten op het mooiste licht.

Geweldig om vanaf de Tower Bridge over de Thames te kijken en de Shard te zien – bij de bouw het hoogste gebouw in Europa. Op de achtergrond de London Bridge. Hoeveel landmarks wil je op één foto?

Soms lijkt het leven wiebelig en gefragmenteerd. Grote kans dat je in de verkeerde richting kijkt 😊

En toch, er zit me iets dwars. Jaren geleden vertelde iemand mij over critical discours analyses. Wetenschappelijke analyse van teksten van een groep en het discours, het taalgebruik daarin. In dat taalgebruik zit opgesloten hoe volgens de groep de werkelijkheid in elkaar steekt, en wat daarbij als moreel goed en fout wordt gezien. Boodschap was: “Er bestaat geen objectieve werkelijkheid. Alles is een verhaal.”

“Wat een flauwekul,” dacht ik toen. Typisch zo’n uitspraak van iemand die zijn eigen vakgebied critical discourse analyses het allerbelangrijkste vond.

Maar inmiddels weet ik beter. Het is waar. Dankzij mijn spirituele leraren weet ik dat het nog erger is dat ik ooit had kunnen vermoeden. Wat wij denken te zien als werkelijkheid is alleen maar een waarneming, niets meer dan een verhaal in onze geest.

Ik moest er weer aan denken bij deze Londen foto’s. De verleiding is groot om een mooi weer verhaal te schrijven over hoe geweldig reizen toch is. Net als zo veel mooi weer reisverhalen die via social media langskomen. Maar het was geen mooi weer, behalve die eerste dag dan. En het was ook geen fijne reis.

Ik heb mijzelf de opdracht gegeven om schoonheid te vinden in de grauwe werkelijkheid. Bijvoorbeeld hoe mooi een regenfoto in Crystal Palace kan zijn.

Of hoeveel schoonheid je kunt vinden als je de trein mist en een half uur moet wachten op een leeg perron in Beckenham Junction.

Of de schoonheid van anderhalf uur geen treinen in Crystal Palace en niets anders te doen dan afwachten.
 
Ik heb mensen gezien, veel mensen. Ieder met hun eigen verhaal – afgezien van de verhalen waarvoor ik kwam ook de verhalen over roti bezorgen, over de bus naar huis nemen, over toeristische bezoekjes aan de Tower Bridge. En dit is mijn verhaal geworden, over het mooie in het grauwe

Luminescentie

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Het lege haringbakje had ik apart gezet, naast de plastic-emmer om te voorkomen dat alles daarin zou gaan stinken. Pas dagen later kwam ik er aan toe om het weg te gooien. Het was al donker, en bij de afvalbak zag ik iets geks. Er kwam een mysterieuze blauwe gloed uit de haringresten!

Een snelle zoektocht op internet gaf antwoord. Jazeker, haring kan licht geven. Net als sommige garnalen en inktvissen. Het zijn de bacteriën die er in en op leven, verschillende soorten zelfs. Achteraf wel logisch – ik wist van lichtgevende diepzeevissen. Ook van schimmels, paddenstoelen, algen, vuurvliegjes, glimwormen… maar haring? Heel vaag meende ik me iets te herinneren van een natuurdocumentaire, lang geleden.

De volgende dag kocht ik drie bakjes van verschillende merken haring in de supermarkt. Eén haring legde ik buiten de koelkast met geopende verpakking, zoals enkele dagen eerder. De tweede legde ik daarnaast, maar in gesloten verpakking. Het derde bakje bleef in de koelkast, ook gesloten.

De avond daarna al waren er in het geopende bakje héél kleine lichtgevende puntjes te zien. De gesloten bakjes bleven donker. De tweede avond gaf het open bakje al meer licht. Op de derde avond heb ik de andere bakjes ook maar geopend. Zuurstof bleek essentieel: zodra ik het cellofaan van het bakje buiten de koelkast verwijderde, begonnen ook daar kleine puntjes te gloeien. De koelkast-haringen ijlden een dagje na. Uiteindelijk gaven alle haringen licht, en heb ik er drie op een bord gelegd voor de foto.

Om het gloeien netjes op de foto te krijgen heb ik bij een klein diafragma (f-16) een hoge ISO-waarde (3200) gebruikt en een lange sluitertijd (4-10 minuten). In werkelijkheid is de gloed veel minder sterk dan op de foto – het moet goed donker zijn, maar als je het eenmaal ziet is het ook zeer duidelijk.

Geen Photoshop -trucs deze keer. Gewone foto’s van lichtgevende haringen. De enige vraag die ik nu nog heb, is of mijn buik van binnen nu ook licht geeft…

Sneeuw!

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Sneeuw! Heel even maar, met de eerste vlokken in de middag en in de avond alweer regen. Net genoeg voor een klein wit dekje en wat fraaie winterbeelden. In het donker heb ik Amersfoort bezocht, weer even naar de Koppelpoort. De tijd was maar kort en ik hoopte zó op een paar mooie romantische plaatjes. En ja, kijk eens! Romantischer kan een fotoshoot toch niet zijn?

Als u ook eens zo’n romantische fotoshoot wilt, vraag dan gerust naar de mogelijkheden. Sneeuw kan ik niet altijd garanderen, maar heus: een foto in de druipende regen kan ook super-romantisch zijn!  

Heel veel sneeuw gewenst – en zonder ongelukken en andere narigheid – door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

Nachtportret Amersfoort

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Waarschijnlijk heeft u het niet gemerkt, maar de zon is gisteravond alweer een minuut later ondergegaan. Uiteraard is de zonnewende zoals gebruikelijk gepland op maandag 21 december en wel om 11:02. Niets wijst er op dat het Universum zich daar niet aan wil houden. Maar heus, inmiddels wordt het ’s avonds alweer een minuut later donker. Het vroegste punt is enkele dagen geleden bereikt. De ochtenden ijlen nog wat na. Elke dag komt de zon nog wat later op totdat op de 29e ook daar het keerpunt is bereikt. Dan krijgen we zowel in de ochtend al in de avond elke dag wat meer licht.

De donkere dagen voor Kerst bieden geweldige mogelijkheden voor nachtfotografie. Ik houd ervan om in het donker buiten te zijn. De geluiden, de geuren en ook de kleuren zijn anders; er hangt een sfeer alsof er elk moment iets kan gebeuren.

Afgelopen week was ik ’s in Amersfoort. Nauwelijks mensen op straat; één van de gevolgen van de COVID-pandemie. Rondlopend van de prachtige Koppelpoort, naar de Groenmarkt en Muurhuizen waande ik me eeuwen terug in de tijd. Uit de Sint Joriskerk op het hof klonk het prachtig gezang van klassieke kerstliederen. Wat een bijzondere ervaring!

Hier enkele resultaten van het bezoek. Portret van Amersfoort bij nacht. Smaakt naar meer, wat mij betreft. Een heel fijn weekeinde gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).