So I visited his grave in Vienna. That is to say: He was buried here at the St. Marx cemetery, but the exact location is a guess. Buried in an unmarked grave, according to the rules and habits of that time. Probably his bones were dug up after ten years to give room to other deceased. But it is nice to think that he was laid to rest here, at this memorial.
“Do you think this is it?” Approaching the Mozart house at Domgasse 5 in Vienna, Austria. But no, the house where Mozart lived is just around the corner. The house is a museum, and you can walk in the rooms where you he and his wife lived from 1784 to 1787. He wrote the world-famous opera “Le Nozze di Figaro” there, and three of the six Haydn Quartets.
Well, this is it then. The Mozart house. Domgasse 5 in Vienna, Austria. Incredible that he has walked in the same streets, through the same door over the same stairs. With a little fantasy you can walk together.
View from his house. This he saw when looking out of the window, thinking what the violins should play next.
End of year always makes me a little emotional. Thinking of what has been achieved, and what lies ahead. Personal stuff, like family, health, growth and decay. Big, very big stuff like the war of Russia in Ukraine, abuse, suppression, the energy crisis, the biodiversity crisis. Might feel a bit awkward to wish everyone a merry Christmas. On the other hand: these are the darkest days, and isn’t Christmas all about hope? In the midst of the dark a new light comes, a new beginning of warmth and life. And hopefully also peace.
Back to Nicosia. So there was this war, and the division of Cyprus in a Greek and a Turkish part. Terrible event, I really don´t understand why people feel the need to start wars. What I do understand, is that crossing the border in the streets of the divided city of Nicosia now had become a major tourist attraction. And that flags underline the national identity everywhere. On both sides.
The Turkish side of the city definitely looks poorer than the Greek side. Abandoned houses create an urbex atmosphere of mystery, lost dreams and desolation.
Then again… this Turkish side of Nicosia also has its charms, with summer holiday feelings on beautiful terraces.
So we went to the Moufflon Bookshop at Pantazis Court in Nicosia to get some local books. Tugged away in an apartment building, rooms filled to the top with books on all imaginable subjects and with the most friendly and helpful bookstore keeper one could imagine. Loved her, and just had to take her picture while working.
Enough Cyprus for now. It’s time for some new adventures.
Wat een prachtig stadje! Nu begrijp ik waarom iedereen aanraadde om eens te kijken in Savannah. Oude huizen in koloniale stijl wekken een Zuideuropese of Latijnsamerikaanse sfeer op. In tegenstelling tot veel andere plekken in de VS kun je uitstekend wandelen in de historische binnenstad. Talloze parkjes – bijna elk tweede blok is park – nodigen uit tot aangenaam verpozen.
Het verleden van de slavenhandel druk een zwaar stempel op de stad. Dit was één van de belangrijkste havens waar schepen met slaven uit Afrika aanlegden. “Als ik de kelders zie, dan moet ik altijd denken aan de mensen die daar misschien opgesloten hebben gezeten,” zei iemand.
Kenmerkend voor deze kuststrook zijn de lang slierten korstmossen die van de bomen hangen, het Spanish moss. En ook dat draagt bij aan die enge sfeer: als ’s nachts de slierten in de wind wuiven, lijken het wel geesten die komen spoken.
“Overdag vind ik de stad mooi, maar ’s nachts vind ik het eng,” zei iemand. Als geen ander weten de Amerikanen ook daarvan een business te maken, want het aanbod van Ghost tours en spookverhalen is enorm.
Eén foto is gemaakt in Beaufort, en stadje op zo’n 30 mijl afstand. Ook prachtig, ook historisch en met een minder beladen verleden. Ik hoop snel nog eens terug te komen, en dan ook Charleston te bezoeken.
Eindelijk mochten we weer. Naar buiten en samen zijn. We moeten nog even wachten wat dit voor het aantal covid besmettingen heeft betekend – ik heb in de steden enorme mensenmassa’s gezien, maar iedereen liep in de buitenlucht en het contact in het voorbijgaan was veelal vluchtig. Onderstaand een foto-impressie van het begin van de Koningsnacht in Utrecht, en de dag zelf in het Vondelpark in Amsterdam.
“Het verleden is een verhaal,” zegt Eckhard Tolle. Een verhaal dat je met je mee draagt in je lichaam. In je geheugen natuurlijk, maar ook als je bepaalde gebeurtenissen allang weer bent vergeten, dan nog weet je lichaam soms als vanzelf welke oude emoties daarbij speelden. Waarbij bepaalde aspecten worden uitvergroot en andere verdrongen, alsof je in de bolle spiegel kijkt.
Londen is ook een verhaal. Nog vers in mijn geheugen, en ik ben blij dat ik er was. Toevallige ontmoetingen, voedselstalletjes op Borough Market (wat ziet die paella er goed uit!) en een prachtige zonsondergang. Mooie herinneringen om mee te dragen.
Het lijkt alsof ik in Londen zit. Maar Londen is alweer verleden tijd; ik ben terug en sorteer thuis de foto’s. Bijvoorbeeld deze hierboven met bezorgers van de Roti Brothers in Crystal Palace.
Prachtig weer toen ik aankwam. Even wachten op het mooiste licht.
Geweldig om vanaf de Tower Bridge over de Thames te kijken en de Shard te zien – bij de bouw het hoogste gebouw in Europa. Op de achtergrond de London Bridge. Hoeveel landmarks wil je op één foto?
Soms lijkt het leven wiebelig en gefragmenteerd. Grote kans dat je in de verkeerde richting kijkt 😊
En toch, er zit me iets dwars. Jaren geleden vertelde iemand mij over critical discours analyses. Wetenschappelijke analyse van teksten van een groep en het discours, het taalgebruik daarin. In dat taalgebruik zit opgesloten hoe volgens de groep de werkelijkheid in elkaar steekt, en wat daarbij als moreel goed en fout wordt gezien. Boodschap was: “Er bestaat geen objectieve werkelijkheid. Alles is een verhaal.”
“Wat een flauwekul,” dacht ik toen. Typisch zo’n uitspraak van iemand die zijn eigen vakgebied critical discourse analyses het allerbelangrijkste vond.
Maar inmiddels weet ik beter. Het is waar. Dankzij mijn spirituele leraren weet ik dat het nog erger is dat ik ooit had kunnen vermoeden. Wat wij denken te zien als werkelijkheid is alleen maar een waarneming, niets meer dan een verhaal in onze geest.
Ik moest er weer aan denken bij deze Londen foto’s. De verleiding is groot om een mooi weer verhaal te schrijven over hoe geweldig reizen toch is. Net als zo veel mooi weer reisverhalen die via social media langskomen. Maar het was geen mooi weer, behalve die eerste dag dan. En het was ook geen fijne reis.
Ik heb mijzelf de opdracht gegeven om schoonheid te vinden in de grauwe werkelijkheid. Bijvoorbeeld hoe mooi een regenfoto in Crystal Palace kan zijn.
Of hoeveel schoonheid je kunt vinden als je de trein mist en een half uur moet wachten op een leeg perron in Beckenham Junction.
Of de schoonheid van anderhalf uur geen treinen in Crystal Palace en niets anders te doen dan afwachten.
Ik heb mensen gezien, veel mensen. Ieder met hun eigen verhaal – afgezien van de verhalen waarvoor ik kwam ook de verhalen over roti bezorgen, over de bus naar huis nemen, over toeristische bezoekjes aan de Tower Bridge. En dit is mijn verhaal geworden, over het mooie in het grauwe
Sneeuw! Heel even maar, met de eerste vlokken in de middag en in de avond alweer regen. Net genoeg voor een klein wit dekje en wat fraaie winterbeelden. In het donker heb ik Amersfoort bezocht, weer even naar de Koppelpoort. De tijd was maar kort en ik hoopte zó op een paar mooie romantische plaatjes. En ja, kijk eens! Romantischer kan een fotoshoot toch niet zijn?
Als u ook eens zo’n romantische fotoshoot wilt, vraag dan gerust naar de mogelijkheden. Sneeuw kan ik niet altijd garanderen, maar heus: een foto in de druipende regen kan ook super-romantisch zijn!
Heel veel sneeuw gewenst – en zonder ongelukken en andere narigheid – door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
De Portrettenmaker 