So I visited his grave in Vienna. That is to say: He was buried here at the St. Marx cemetery, but the exact location is a guess. Buried in an unmarked grave, according to the rules and habits of that time. Probably his bones were dug up after ten years to give room to other deceased. But it is nice to think that he was laid to rest here, at this memorial.
“Do you think this is it?” Approaching the Mozart house at Domgasse 5 in Vienna, Austria. But no, the house where Mozart lived is just around the corner. The house is a museum, and you can walk in the rooms where you he and his wife lived from 1784 to 1787. He wrote the world-famous opera “Le Nozze di Figaro” there, and three of the six Haydn Quartets.
Well, this is it then. The Mozart house. Domgasse 5 in Vienna, Austria. Incredible that he has walked in the same streets, through the same door over the same stairs. With a little fantasy you can walk together.
View from his house. This he saw when looking out of the window, thinking what the violins should play next.
A few weeks ago a fellow photographer from Amersfoort gave a presentation on Saul Leiter. Famous New York fashion photographer. Besides his professional work he did a lot of street photography. Educated in the arts and painting, he was looking for a dialogue between colour and remarkable compositions. People are always present in his work, even if it is just a hand or a foot. At first glance, many pictures seem failed, for the main subjects are often only partly visible or blurred. Then it starts to dawn on you. His aim is not to get a nice picture of a person, or a perfect eye-pleasing frame. His aim is to create space, tension, contrast of light and a clash of colours.
So on a rainy night I went out to the city closest to Hollandsche Rading, Utrecht, to try and look with different eyes. Not his eyes of course, for his life was completely different from mine. But my eyes, trying to look as a child to lights, colours and people. The result is a kind of impressionist winter series.
There it was: the red umbrella, so often present in Leiter´s New York pictures.
End of year always makes me a little emotional. Thinking of what has been achieved, and what lies ahead. Personal stuff, like family, health, growth and decay. Big, very big stuff like the war of Russia in Ukraine, abuse, suppression, the energy crisis, the biodiversity crisis. Might feel a bit awkward to wish everyone a merry Christmas. On the other hand: these are the darkest days, and isn’t Christmas all about hope? In the midst of the dark a new light comes, a new beginning of warmth and life. And hopefully also peace.
Eindelijk mochten we weer. Naar buiten en samen zijn. We moeten nog even wachten wat dit voor het aantal covid besmettingen heeft betekend – ik heb in de steden enorme mensenmassa’s gezien, maar iedereen liep in de buitenlucht en het contact in het voorbijgaan was veelal vluchtig. Onderstaand een foto-impressie van het begin van de Koningsnacht in Utrecht, en de dag zelf in het Vondelpark in Amsterdam.
“Het verleden is een verhaal,” zegt Eckhard Tolle. Een verhaal dat je met je mee draagt in je lichaam. In je geheugen natuurlijk, maar ook als je bepaalde gebeurtenissen allang weer bent vergeten, dan nog weet je lichaam soms als vanzelf welke oude emoties daarbij speelden. Waarbij bepaalde aspecten worden uitvergroot en andere verdrongen, alsof je in de bolle spiegel kijkt.
Londen is ook een verhaal. Nog vers in mijn geheugen, en ik ben blij dat ik er was. Toevallige ontmoetingen, voedselstalletjes op Borough Market (wat ziet die paella er goed uit!) en een prachtige zonsondergang. Mooie herinneringen om mee te dragen.
Het lijkt alsof ik in Londen zit. Maar Londen is alweer verleden tijd; ik ben terug en sorteer thuis de foto’s. Bijvoorbeeld deze hierboven met bezorgers van de Roti Brothers in Crystal Palace.
Prachtig weer toen ik aankwam. Even wachten op het mooiste licht.
Geweldig om vanaf de Tower Bridge over de Thames te kijken en de Shard te zien – bij de bouw het hoogste gebouw in Europa. Op de achtergrond de London Bridge. Hoeveel landmarks wil je op één foto?
Soms lijkt het leven wiebelig en gefragmenteerd. Grote kans dat je in de verkeerde richting kijkt 😊
En toch, er zit me iets dwars. Jaren geleden vertelde iemand mij over critical discours analyses. Wetenschappelijke analyse van teksten van een groep en het discours, het taalgebruik daarin. In dat taalgebruik zit opgesloten hoe volgens de groep de werkelijkheid in elkaar steekt, en wat daarbij als moreel goed en fout wordt gezien. Boodschap was: “Er bestaat geen objectieve werkelijkheid. Alles is een verhaal.”
“Wat een flauwekul,” dacht ik toen. Typisch zo’n uitspraak van iemand die zijn eigen vakgebied critical discourse analyses het allerbelangrijkste vond.
Maar inmiddels weet ik beter. Het is waar. Dankzij mijn spirituele leraren weet ik dat het nog erger is dat ik ooit had kunnen vermoeden. Wat wij denken te zien als werkelijkheid is alleen maar een waarneming, niets meer dan een verhaal in onze geest.
Ik moest er weer aan denken bij deze Londen foto’s. De verleiding is groot om een mooi weer verhaal te schrijven over hoe geweldig reizen toch is. Net als zo veel mooi weer reisverhalen die via social media langskomen. Maar het was geen mooi weer, behalve die eerste dag dan. En het was ook geen fijne reis.
Ik heb mijzelf de opdracht gegeven om schoonheid te vinden in de grauwe werkelijkheid. Bijvoorbeeld hoe mooi een regenfoto in Crystal Palace kan zijn.
Of hoeveel schoonheid je kunt vinden als je de trein mist en een half uur moet wachten op een leeg perron in Beckenham Junction.
Of de schoonheid van anderhalf uur geen treinen in Crystal Palace en niets anders te doen dan afwachten.
Ik heb mensen gezien, veel mensen. Ieder met hun eigen verhaal – afgezien van de verhalen waarvoor ik kwam ook de verhalen over roti bezorgen, over de bus naar huis nemen, over toeristische bezoekjes aan de Tower Bridge. En dit is mijn verhaal geworden, over het mooie in het grauwe
Vandaag was de feestelijke dag van bibliotheek Vathorst. Helaas kon niet iedereen erbij zijn. We hebben een taart met de afdruk van jouw foto in de bibliotheek. Die is uiteraard beperkt houdbaar, dus haal hem snel op!”
Tjonge, het was al bijna een jaar geleden dat ik de foto had aangeleverd. En inderdaad had ik verstek laten gaan. Maar wat een leuke verrassing! Vandaag heb ik hem snel gehaald. Hij smaakt heerlijk!
Vorige week plaatste ik een portret in COVID-tijd, van een jonge vrouw met mondkapje. Dit portret is misschien wel de tegenhanger daarvan. Geen mondkapje. Bloemen die weldra in een vaas worden geschikt en kleur in huis brengen. Ik vind het een prachtige foto, voor mij klopt hij helemaal. Hij roept vragen op. Voor wie zijn de bloemen? Op wie of op wat staat ze te wachten? Misschien staat ze wel klaar om de lente te verwelkomen!
Bent u ook zo toe aan een lenteportret met bloemen? Vraag het de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche)
De Portrettenmaker 