As a young boy I had a book of stories from all over the world. It had a drawing of a lone fur trapper in the woods, staring at the northern lights sky. I loved that drawing. Such wildness, such loneliness and such beauty! I dreamt of being in the wild myself and seeing the aurora borealis. But I had visited Iceland in summer once, with 5 days of just clouds and rain and wind (We were camping then, my daughter and I, and after 4 days of rain we fled into the first hotel we could find to get dry. Despite the rain and the clouds and the wind it was a great holiday, for even when it rains Iceland is really beautiful).
So I hesitated. What were the chances of going in winter and having both an active aurora and a clear sky? For years I didn’t dare to take the risk and buy a ticket.
Until last November, when I realised that if I didn’t try, I would surely never see it. I bought a ticket and… well, see for yourself.
There’s no need to go to a special dark place to see the aurora. You can see it right from the city. Reykjavic for instance, or more precisely: the bay of Kopavogur.
So I was in the UK this weekend, visiting my daughter. Thought it would be a good idea to enjoy the seaside and try to capture the Durdle Door rock formation with a milky way background. The weather forecast wasn´t great, but we went anyway.
At the beach I saw I had made a terrible mistake. I had taken a lightweight travel tripod from home, but at the last moment I had changed the head (the thingy that connects your tripod to the camera). I tried to assemble it, but it didn’t fit. Tripod and head were from different systems. You know that feeling when all the blood in your body seems to flush down through your toes into the sand?
There I was, thousands of kilometres flying and many hours driving from home, after sunset on a deserted beach. With just this one night, this one opportunity here. I owe my brave daughter a huge thanks that she insisted we stayed – even when it got dark and cold. And I improvised. Tried the limits of the equipment I had. For instance that 15 mm wide angle lens: Would it be possible to take pictures with a shutter speed of a whole second right out of the hand? I have shaky hands, and this lens did not have any shake reduction at all. But the wide angle saved me. You may be the judge; I think it’s good enough to present here.
The milky way was also shot out of the hand, lying down on the beach with the camera resting on the bag for support, With a full 5 seconds exposure. The result was far better than I expected.
Of course, I would have wanted pictures of the rock formation with a shutter speed of 30 seconds or more, to see details. And I would have loved to take the milky way with 20 or 30 seconds, to get more clear and profound details. And I would have wanted to use the auto – noise reduction of the camera. But it is what it is, and I am really happy with this no-tripod experiments.
The good news is: I have an incentive to once again visit this beautiful part of Dorset, with fairy tale like villages such as Lulworth and Corfe Castle village and Man O’War beach. And next time, with a complete and functional tripod.
“Het verleden is een verhaal,” zegt Eckhard Tolle. Een verhaal dat je met je mee draagt in je lichaam. In je geheugen natuurlijk, maar ook als je bepaalde gebeurtenissen allang weer bent vergeten, dan nog weet je lichaam soms als vanzelf welke oude emoties daarbij speelden. Waarbij bepaalde aspecten worden uitvergroot en andere verdrongen, alsof je in de bolle spiegel kijkt.
Londen is ook een verhaal. Nog vers in mijn geheugen, en ik ben blij dat ik er was. Toevallige ontmoetingen, voedselstalletjes op Borough Market (wat ziet die paella er goed uit!) en een prachtige zonsondergang. Mooie herinneringen om mee te dragen.
En alweer dwarrelt er Saharastof door de Europese atmosfeer. Een jaar geleden gebeurde dat ook al. Flinke overlast in Spanje, maar hier vooral prachtig gekleurde zonsondergangen. De volle maan maakt het plaatje compleet.
Het lijkt alsof ik in Londen zit. Maar Londen is alweer verleden tijd; ik ben terug en sorteer thuis de foto’s. Bijvoorbeeld deze hierboven met bezorgers van de Roti Brothers in Crystal Palace.
Prachtig weer toen ik aankwam. Even wachten op het mooiste licht.
Geweldig om vanaf de Tower Bridge over de Thames te kijken en de Shard te zien – bij de bouw het hoogste gebouw in Europa. Op de achtergrond de London Bridge. Hoeveel landmarks wil je op één foto?
Soms lijkt het leven wiebelig en gefragmenteerd. Grote kans dat je in de verkeerde richting kijkt 😊
En toch, er zit me iets dwars. Jaren geleden vertelde iemand mij over critical discours analyses. Wetenschappelijke analyse van teksten van een groep en het discours, het taalgebruik daarin. In dat taalgebruik zit opgesloten hoe volgens de groep de werkelijkheid in elkaar steekt, en wat daarbij als moreel goed en fout wordt gezien. Boodschap was: “Er bestaat geen objectieve werkelijkheid. Alles is een verhaal.”
“Wat een flauwekul,” dacht ik toen. Typisch zo’n uitspraak van iemand die zijn eigen vakgebied critical discourse analyses het allerbelangrijkste vond.
Maar inmiddels weet ik beter. Het is waar. Dankzij mijn spirituele leraren weet ik dat het nog erger is dat ik ooit had kunnen vermoeden. Wat wij denken te zien als werkelijkheid is alleen maar een waarneming, niets meer dan een verhaal in onze geest.
Ik moest er weer aan denken bij deze Londen foto’s. De verleiding is groot om een mooi weer verhaal te schrijven over hoe geweldig reizen toch is. Net als zo veel mooi weer reisverhalen die via social media langskomen. Maar het was geen mooi weer, behalve die eerste dag dan. En het was ook geen fijne reis.
Ik heb mijzelf de opdracht gegeven om schoonheid te vinden in de grauwe werkelijkheid. Bijvoorbeeld hoe mooi een regenfoto in Crystal Palace kan zijn.
Of hoeveel schoonheid je kunt vinden als je de trein mist en een half uur moet wachten op een leeg perron in Beckenham Junction.
Of de schoonheid van anderhalf uur geen treinen in Crystal Palace en niets anders te doen dan afwachten.
Ik heb mensen gezien, veel mensen. Ieder met hun eigen verhaal – afgezien van de verhalen waarvoor ik kwam ook de verhalen over roti bezorgen, over de bus naar huis nemen, over toeristische bezoekjes aan de Tower Bridge. En dit is mijn verhaal geworden, over het mooie in het grauwe
Sneeuw! Heel even maar, met de eerste vlokken in de middag en in de avond alweer regen. Net genoeg voor een klein wit dekje en wat fraaie winterbeelden. In het donker heb ik Amersfoort bezocht, weer even naar de Koppelpoort. De tijd was maar kort en ik hoopte zó op een paar mooie romantische plaatjes. En ja, kijk eens! Romantischer kan een fotoshoot toch niet zijn?
Als u ook eens zo’n romantische fotoshoot wilt, vraag dan gerust naar de mogelijkheden. Sneeuw kan ik niet altijd garanderen, maar heus: een foto in de druipende regen kan ook super-romantisch zijn!
Heel veel sneeuw gewenst – en zonder ongelukken en andere narigheid – door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
De Portrettenmaker 