Vindt u het ook zo moeilijk om de ogen open te houden, om niet alleen te kijken maar ook te zien? Ik wel. Te vaak leef ik in een wolk van kleine gedachten en associaties die mijn blik vertroebelen; een mist van koffie die ik straks ga zetten, licht dat zo snel verandert en de vele vogels die ook in de winterochtenden zingen en dan opeens: oh ja, ik was ergens mee bezig. Mediteren of speuren naar diersporen.

Afgelopen weekend was ik vroeg op pad om de nachtvorst vast te leggen. Op de fiets zoekend naar fraaie witte landschappen realiseerde ik me opeens dat ik stiekem zat te genieten van de mooie ijsvormen in de bevroren plassen. Associaties met vroeger, toen ik als klein jongetje in de ijsplassen op het gras stond te staren naar die prachtige bevroren wereld daaronder, mij inbeeldend dat ik een piepklein menneke was dat leefde tussen het gras in die kleine, bevroren wereld.

Wacht even! Ik stopte. Prachtige vormen, zei je. Waarom fiets je dan door op zoek naar mooie landschappen? Waarom sta je dan niet even stil bij die mooie vormen op de grond?

Ik heb de landschappen maar gelaten voor wat ze waren, en verder vooral veel naar de grond gekeken. Me voorstellend hoe de watermoleculen die nacht elkaar grepen en groeien in sierlijke kristallen golven.

Ik ben benieuwd: vind u dit soort vormen ook zo mooi, of is dat een afwijking van mij?

Winterse groet van door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).