Venus guided us all the way home after the Vienna trip. The picture from the plane resembles a bit the picture I took at home a few days ago, with Jupiter and Venus in conjunction.
Tonight, Venus and Jupiter are standing very close together in the sky. That is: they’re standing very, very far apart, but they appear to look close together to us.
In the sunset picture you can see them cosily in the top right corner, in between the greylag geese. Beautiful sunset today.
I also took a few pictures with the standard 500 mm lens, and was very surprised about the details. You actually see the little balls in the sky, and a few moons around Jupiter. Always makes me feel like that little boy, staring into the sky with a small telescope and dreaming of the stars…
A few days ago I was on the ground with my nose in mushrooms. Today I looked up in the sky. I had completely forgotten about it: the partial eclipse. Fortunately a colleague sent a message: “It’s happening right now!”
I grabbed my camera and ran outside – just in time to see the moon at its maximum cover of one third of the sun.
Same picture twice, just a different crop.
Next show in the Netherlands is predicted in 2025. Already looking forward to it.
I saw a group of fly agarics, very nice for a beautiful night portrait. But when I arrived at the site in the dark, they had disappeared, broken down. Maybe run over by dogs, maybe taken by passers-by, but gone.
Fortunately the flashlight showed a few nice specimens in a meadow along the path. I knelt in the grass, put the flashlight on the camera bag and started to set up my gear: small tripod under the camera, setting ISO / shutter speed / aperture, focus… and then I heard something buzzing and rustling in front of me.
“Must be a beetle!” I thought hopefully. It sounded like a big one. Also nice for a night photo!
The insect jumped to the light, and tried to sort of crawl into the flashlight.
Not a beetle, but a European hornet. Our largest native wasp, even larger than the so-called terror wasp, the Asian hornet. One of those whoppers that you can hear flying by like a helicopter. Immediately afterwards, a second one landed in the illuminated grass. That one also seemed very interested in the light.
European hornets are quite large in their own right, but I did not know that they grew even three times as large in the dark. And that each hornet split into several individuals during the night. That is to say, these two insects sounded like there were five or ten of them.
The first one became bored with the flashlight, and began to inspect my camera. The second one flew first to the light, then to my camera bag. I wondered how I could lie down and operate my gear without running the risk of accidentally grabbing an insect. And I wondered if these two would be the only ones. A memory came to mind: that time when I accidentally sat on the edge of a lake on top of a wasp’s nest in the ground, and after being stung twice in my leg had to run to avoid worse. And I remembered the articles I’d collected about dogs, hikers, and cyclists accidentally getting too close to a ground nest of European hornets and being attacked by an angry swarm. Then the first hornet decided to inspect me.
I turned off the light and took a little distance. And after a minute or so, when all movement and noise subsided, I carefully walked back to get my stuff and go home. No night photo of the fly agarics today.
I didn’t go back until two days later. And what I hoped for, succeeded this time: catching the spores being spread by the fly agaric. There is a lot of Photoshop in this photo, but the spores are really real! Wonderful to experience the magic of the forest this way.
I learned a few things. The fly agarics are always redder on the other side of the path. European hornets are three times larger at night than during the day, and split into several individuals at night. And for forest photography you sometimes need a little patience
Het lijkt wel zomer. De warmste jaarwisseling ooit in Nederland. En volgens mij ook hier in Sweetwater creek. Terwijl sommige delen van het land zuchten onder de sneeuwlast, kun je hier lopen in T-shirt en korte broek. Alles is veranderlijk. Alles stroomt. Maar al te grote of te plotselinge veranderingen, daar is het leven op deze planeet niet op ingesteld…
Hij is uit! De serie boeken met de mooiste fotolocaties van PixFactory. Veel fotografen hebben meegewerkt aan deze serie, en het resultaat is geweldig. Ik heb twee gebieden onder mijn hoede genomen (mijn oude liefde Schothorst en mijn nieuwe liefde Einde Gooi) en samen met Hans Brongers de Stulp, plus nog een enkele foto hier en daar. Heerlijk om buiten te zijn, te genieten van zoveel moois en dat dan te kunnen delen met iedereen. En komend jaar dan maar al die andere gebieden bezoeken 😊
Vindt u het ook zo moeilijk om de ogen open te houden, om niet alleen te kijken maar ook te zien? Ik wel. Te vaak leef ik in een wolk van kleine gedachten en associaties die mijn blik vertroebelen; een mist van koffie die ik straks ga zetten, licht dat zo snel verandert en de vele vogels die ook in de winterochtenden zingen en dan opeens: oh ja, ik was ergens mee bezig. Mediteren of speuren naar diersporen.
Afgelopen weekend was ik vroeg op pad om de nachtvorst vast te leggen. Op de fiets zoekend naar fraaie witte landschappen realiseerde ik me opeens dat ik stiekem zat te genieten van de mooie ijsvormen in de bevroren plassen. Associaties met vroeger, toen ik als klein jongetje in de ijsplassen op het gras stond te staren naar die prachtige bevroren wereld daaronder, mij inbeeldend dat ik een piepklein menneke was dat leefde tussen het gras in die kleine, bevroren wereld.
Wacht even! Ik stopte. Prachtige vormen, zei je. Waarom fiets je dan door op zoek naar mooie landschappen? Waarom sta je dan niet even stil bij die mooie vormen op de grond?
Ik heb de landschappen maar gelaten voor wat ze waren, en verder vooral veel naar de grond gekeken. Me voorstellend hoe de watermoleculen die nacht elkaar grepen en groeien in sierlijke kristallen golven.
Ik ben benieuwd: vind u dit soort vormen ook zo mooi, of is dat een afwijking van mij?
Winterse groet van door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
“Kun je een foto van een druppel maken?” vroeg ze. “Zo een die opspringt uit het water? Het is voor op mijn website.”
Ik had dat nog nooit gedaan, dacht even aan mijn jeugdheldin Pippi Langkous (“…dus ik denk dat ik het wel kan!”) en nam de uitdaging aan. De grijze dagen van begin januari waren perfect om lekker rustig te experimenteren met deze binnen-klus.
Om dit soort foto’s te maken kun je voor honderden euro’s druppel-installaties kopen met infrarood triggers en snelle flitsen. Ik koos voor de buurman-en-buurman oplossing: een douchekop, een zwabber, een trechter, stukje stof en flink wat ducktape om de boel bij elkaar te houden.
De eerste test met een zwarte achtergrond was meteen raak. Mooie spetters, mooie druppels en op de laatste foto een vallende druppel die precies op de opspattende druppel botst. A je to, klus geklaard! Dat wil zeggen: de klant kreeg natuurlijk de mooiste foto met een witte en gekleurde achtergrond. Deze zwarte experimenten zijn voor hier.
Heeft u ook een uitdagende, grensverleggende fotowens? Vraag het aan de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche)
Wat een jaar, zeg. Ik verwacht dat nog lang zal worden gesproken over het jaar waarin Covid-19 de wereld veranderde. Alles is nu anders. Opeens zien we hoe kwetsbaar het kleurrijke leven was. Hoe fijn de zorgeloosheid. Het liefst willen we snel weer terugkeren naar die oude vertrouwde omgeving met volle straten, volle vliegtuigen en volop feesten.
De stroom onder de oppervlakte intrigeert me. De dingen die we niet zien, maar die als langzaam bewegende aardschollen de wereld vormen. De miljarden mensen in delen van de wereld waar géén toegankelijke gezondheidszorg is en waar de overheid géén steunpakketten kan verzorgen. De economische opkomst van Azië en de morele teloorgang van de Verenigde Staten. En de groepen mensen die vervolgens de ene kant op willen tegenover de groepen mensen die de andere kant op willen…
De wereld zal vanaf 2020 anders zijn. Zo is het altijd al geweest. Al meer dan tweeduizend jaar wordt geschreven over de toenemende complexiteit van de samenleving, over de snelle veranderingen en de onzekerheid die dat met zich meebrengt. Zekerheid is een illusie. Alles is in beweging, alles stroomt, panta rhei. Wie Eckhart Tolle heeft gelezen weet: de enige werkelijkheid die bestaat is het Nu. Het verleden is een herinnering, de toekomst bestaat nog niet. En hoe moeilijk het Nu ook kan zijn, angstige gedachten zijn maar verhalen die we zelf verzinnen. Ook na 2020 zullen mensen weer in staat zijn om rijk en gelukkig te leven – al zal dat misschien op een manier zijn die ik me nu nog niet kan voorstellen.
Kerst wordt dit jaar anders. Kleiner. Daarom hierboven een héél kleine kerstkaart met een héél klein kerst-en-nieuwjaarswensje. Kerstboompjes van een paar millimeter doorsnede, en kerstballetjes van ééntiende millimeter. Het bekertjesmos is ook millimeterwerk. En de piepkleine paddenstoeltjes hieronder groeien tussen de schubben van een Douglas-sparrenappel. Klein, maar zo mooi!
De donkere dagen lijken misschien donkerder dan ooit. En toch zit stiekem overal schoonheid verstopt. Hoe klein ook, een mooie Kerst en het allerbeste voor 2021 gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).