50. Lichtheid

Als je het eenmaal ziet, kun je het nooit meer niet zien. Jij maakt jouw verhalen, uit jouw verleden, jouw toekomst en jouw wereldbeeld. Veel van die verhalen ontstaan spontaan uit emoties of langsvliegende gedachten. Ga maar na: Wat komt er in je op bij het woord: ‘wijn’?

Misschien denk je aan dineren of uitgaan. ‘Lekker!’ of ‘Jakkes!’, al naar gelang je wel of niet van wijn houdt. De laatste vakantie, een alcoholverslaving, die vlek in je jurk of ‘Oh da’s waar, ik moet nog even wat wijn kopen voor dit weekeinde’. Iedereen heeft eigen ervaringen, emoties en gedachten bij het woord ‘wijn’.

Emoties en gedachten worden in je brein razendsnel omgevormd tot verhalen. Dat heb je geleerd als baby en als kind, en daar ben je een meester in geworden. In spirituele stromingen wordt wel gesproken over de ‘vergissing’: we denken dat wat we denken ook werkelijk wáár is. Of dat wat we zien, ook werkelijk waar is. In ‘Vier vragen die je leven veranderen’ heeft Byron Katie daar een leuke aanpak voor bedacht. Iedereen die haar een kwestie voorlegt over iets dat hen beknelt of dwars zit, stelt ze vier vragen. De eerste: “Is wat je denkt echt waar?” De meeste mensen zijn in het begin stellig overtuigd van hun waarheid en verdedigen die vol vuur. Dan komt de tweede vraag: “Kun je er absoluut 100% zeker van zijn dat wat je denkt, waar is?” Dan begint de twijfel toe te slaan. Komen er nuances en meningen: “Ja maar als dit en dat of zus en zo, dan vind je toch ook wel dat ik gelijk heb?”

Daarna komt de derde vraag: “Wie zou je zijn zonder die gedachte?” Iedereen reageert hetzelfde: Zonder die beklemmende gedachte zou ik vrij zijn! Zorgeloos, licht! En dan komt de afmaker: “Wat houdt je tegen om die beklemmende gedachte los te laten?”

Jijzelf. Jouw gedachten, jouw verhalen, jouw meningen. Jij kiest of je ze wilt geloven of niet.

49. Vertel!

Fijn is dat.
Daar sta je met je ‘alles is een verhaal´. De wereld die je dacht te kennen is grotendeels fantasie. Je zelfbeeld is verzonnen. Het verleden is voorbij. De toekomst bestaat nog niet.

Als alles een verhaal is, waar is dan je houvast? Waar kun je de volgende stap zetten?

Model: Jo-Ann Horst

48. Het is maar een verhaal…

“Bestaat de achterkant van de maan?” vroeg ik me eerder af. En ik zou daar later nog op terugkomen. Nu lijkt me wel een mooi moment, want ik heb afgelopen nacht tot 3 uur ‘s nachts op de Veluwe gestaan en gelegen om de Perseïden te zien. De stofwolk die is achtergelaten door komeet Swift-Tuttle, en die elk jaar een prachtig spektakel aan de hemel oplevert. Natuurlijk komen de mooiste en de helderste meteoren precies aan de hemel op de plek waar je camera dat moment niet op staat gericht, maar dat is niet erg. Ik heb tientallen wensen kunnen doen en ook nog wat wensen voor iemand anders meegestuurd, dus ik ben meer dan tevreden met de kleine streepjes op het beeld. Als bonus vond ik op de foto’s bij toeval ook nog de Andromeda nevel, het nabije sterrenstelsel en het enige object buiten ons eigen zonnestelsel dat gewoon met het blote oog is war te nemen. Ik ga daar binnenkort nog eens wat grondiger naar kijken, maar eerst dus die achterkant van de maan.

Nog even alles op een rij. Ik had dus dat paasei vol verhalen en vroeg me af: Zal ik het doen of niet, deze virtuele reis ondernemen? Ik ben op pad gegaan, niet wetend wat ik zou tegenkomen. Talloze mensen heb ik gesproken, met allemaal hun eigen persoonlijke verhalen over dromen, verwachtingen en worstelingen. Ik bereikte de bodem, waar in de diepste diepte nieuw leven bleek te ontstaan en een nieuwe dag aanbrak. Ik leerde over het loslaten van het oude. En vroeg me af of iets wat nooit zou worden waargenomen wel echt zou bestaan. Andersom, iets wat wel wordt waargenomen, bestaat onvermijdelijk uit verhalen, wat mij de koning van de wereld maakte. Ik rustte uit in Chateau Valogne, waar een geest uit het verleden doolde. En op de terugweg zag ik hoe elk monster dat mij ooit angst had aangejaagd of ooit nog zou proberen angst aan te jagen, niets anders was dan ikzelf.

Dit is de essentie. Alles bestaat uit verhalen. Wijzelf, onze wereld, alles wat we kennen en alles wat we denken: het zijn verhalen. Ga maar na: U weet dat de achterkant van de maan bestaat, dat de Perseïden bestaan, dat de Andromeda nevel bestaat. Of dichterbij: u weet dat de Himalaya bestaat of het SARS-CoV-2 virus… nou nee, laten we die nou niet nemen. Een ander: het influenzavirus dat griep veroorzaakt.

Hoe weet u dat al die dingen bestaan? De Himalaya: Heeft u die met eigen ogen gezien? En de achterkant van de maan? Dat virus? Hoe weet u dat Buenos Aires bestaat,  dat er dinosauriërs hebben rondgelopen en dat Nelson Mandela bestond? Oh ja, da’s waar ook; ik heb Nelson gezien in Amsterdam. Maar dan nog: er blijven enorm veel dingen over waarvan ik weet dat ze bestaan louter en alleen omdat ik er foto’s van heb gezien, verhalen over heb gehoord, boeken over heb gelezen. Eigenlijk bestaat het grootste deel van wat ik denk te weten over de wereld, het universum, over mijzelf en over de Perseïden, alleen maar uit verhalen in mijn gedachten.

“Hoe weet ik zeker dat iets wat ik nog nooit heb kunnen ervaren echt bestaat?” vroeg ik me bij de maan af. Het wordt nog veel leuker. Want als alles alleen maar bestaat uit verhalen, hoe weet je dan überhaupt of er iets echt kan bestaan?

47. Monsters

En zo ging de week in chateau Valogne voorbij. Instructie van Jan Geurtz, mediteren, wandelen en genieten van het natuurschoon en de gesprekken met anderen. Ik verbaasde me over het gemak waarmee dit nieuwe ritme en deze nieuwe omgeving deel van mij werden. Alsof het altijd al zo geweest was. Alleen die geest uit het verleden, die liet me niet los. Wat maakte dat ook hij zich weer liet zien in dit kasteel? Wat kwam hij vertellen?

Ik was niet de enige. Ook de anderen kwamen met hun geesten, verhalen en boodschappenlijstjes. Ik kreeg er de vinger niet achter, ondanks alle gesprekken en meditaties. Totdat de dag kwam dat ik weer in de auto stapte om afscheid te nemen van deze heerlijke plek, een tikje weemoedig.

Voor de lange reis terug greep ik een willekeurige CD die ik nog niet had beluisterd. U2. All that you can’t leave behind. Verdraaid zeg. Daar hadden we dan in dat kasteel gezeten, met allerlei zaken die we niet achter ons hadden kunnen laten. Geesten uit het verleden.

Bono zong. It’s a beautiful day!
Ja, ondanks het vertrek was het een prachtige dag. Vandaag keerde ik huiswaarts met nieuwe inspiratie. Don’t let it get away.

Het tweede nummer klonk. You’ve got to get yourself together. Your’s stuck in a moment you can’t get out. Nou moe! Daar was deze hele week over gegaan. Hoe je wordt meegesleurd door je gedachten, en daar soms niet uit kunt komen. You are such a fool, to worry like you do. Natuurlijk!

Elevation kwam. Verheffing. Alsof de muziek deze week nog eens samenvatte. En daarna Walk on! Ga door. Geef niet op. Leave it behind. You’ve got to leave it behind!

Alles kwam samen. Dit was de boodschap. De geest uit het verleden was ik zelf. Het kasteel, de mensen, dit hele verblijf was ik zelf. En elk monster dat mij ooit angst had aangejaagd of ooit nog zou proberen angst aan te jagen, was niets anders dan ikzelf. Want ik ben de Koning van de Wereld. Mijn wereld.

Het is één ding om iemand te horen zeggen dat de werkelijkheid anders is dan je altijd denkt en dat je eigenlijk zelf de wereld bent. Maar het is onvoorstelbaar om dat ook werkelijk zo te voelen.

Het was een mooi verblijf, daar in Chateau Valogne.

46. Rust

Chateau Valogne was een verademing. In meerdere opzichten een tussenstop op deze zwerftocht. Ik genoot van de heuvels van de Morvant en de vele planten en dieren die er waren te zien. IJsvogels scheerden over de rivier, grauwe klauwieren postten op de telefoondraden, zwarte roodstaarten hadden hun nest boven één van de houten karren, knautia’s bloeiden, kleine parelmoervlinders fladderden rond en waterjuffers – ik denk azuurjuffers, maar kon de fel oranje stigmata niet plaatsen – waren volop bezig met hun paringsrituelen. En de rode rozen… met de kennis van nu beschouw ik die als een aankondiging van wat later zou komen.

Het kasteel deed iets met mij. En het gooide er nog wat bovenop dankzij het boek dat mijn dochter mij cadeau had gedaan: The 7 1/2 deaths of Evelyn Hardcastle van Stuart Turton. Een bijzonder verhaal, waarbij de hoofdpersoon in een (Engels) landhuis met allerlei kamers en gasten een moord moet oplossen. En daarbij op een of andere manier dezelfde dag beleeft in verschillende lichamen, met de bijbehorende verschillende karaktereigenschappen. Ondertussen zat ik in een groep mensen met allemaal hun eigen karakter en geschiedenis, die naar dit kasteel in Sommant waren gekomen voor meditatie en begeleiding op hun spirituele pad door Jan Geurtz – met als uitgangspunt dat het ego, en dus je karakter, ook maar een verzinsel is. In dit kasteel met al zijn gangen en kamers en mensen, was er bij het wegleggen van het boek altijd even wat verwarring als mijn geest het verhaal uit het boek verving door het verhaal van de werkelijkheid. Oh ja, er was een boek met een Engels kasteel vol mensen en een hoofpersoon die iets moest oplossen, en er was een verblijf in een Frans chateau ook vol mensen en een hoofdpersoon die iets wilde vinden.

En wat dan met die geest uit het verleden? Tijdens al dat speurwerk zag ik opeens parallellen tussen de middelbare schooltijd en de groepsprocessen die zich daar afspeelden, en de groepsprocessen hier. De gevoelens van nu leken sprekend op die van vroeger. En dus liet ik me maar meestromen met wat zich aandiende.

Wat ik zeg: het was een verademing.

45. Chateau Valogne

En zo bereikte ik op mijn zwerftocht Chateau Valogne in de Morvan, Frankrijk. Het kasteel was gelegen juist even buiten het dorp Sommant aan de voet van groene heuvels langs een kleine rivier.

Zodra ik ommuurde tuin binnenkwam, wikkelde het verleden zich als een warme deken om me heen. Hier zat ik voor een week meditatie en les over Dzogchen door Jan Geurtz. Retraite, vakantie, bijkomen van het zwerven en nieuwe energie opdoen voor het vervolg.

En natuurlijk de balans opmaken: wat had deze zwerftocht tot dusverre gebracht? Ik had mensen ontmoet en hun portretten gemaakt. Als je er in gelooft, zouden het zomaar engelen kunnen zijn als begeleiders op de tocht. Ik had gevoel teruggevonden, gevoel dat lang opgesloten had gezeten en nu weer uitbundig rondfladderde in de nieuw verworven vrijheid. Ik had de wereld doorzien voor wat zij was: niet meer dan een fantasie, een verhaal. Ik had geleerd om mijn pijn te omarmen en lief te hebben.

En juist op het moment dat ik dacht dat ik wel zo’n beetje klaar was, bleek dat er geen kasteel bestaat zonder spoken. In een duistere ruimte trof ik een geest uit het verleden.

Mijzelf.

44. Ontwaken

“Een paar jaar geleden had ik alles voor elkaar. Ik was oprichter en directeur van een organisatie die coaching gaf aan schoolkinderen, had een gezin, een mooi huis. Toen kwam er een burn-out. Het herstelproces was mijn awakening. Ik zag opeens synchroniciteiten en kon daardoor ervaren dat alles met elkaar verbonden is. We hoeven het niet alleen te doen.

Om te herstellen moest ik naar binnen kijken. En vanuit daar weer naar buiten. Ik zag ik dat de wereld buiten anders was dan ik altijd had gedacht. Ik begon dingen te zien. Energie, aura’s. Alles is energie, weet je. Ook materie, ook gedachten, alles! In het begin was dat heel verwarrend, en wist ik niet wat er gebeurde. Ik heb onderzoek gedaan, veel gelezen en veel mensen gesproken. En ondertussen zag ik steeds meer: synchroniciteit, samenloop van gebeurtenissen, ervaren hoe we geleid worden. Alles hangt met elkaar samen, en als je dat eenmaal doorhebt is het onmogelijk om het niet te zien. De buitenwereld staat niet op zich, maar wordt gecreëerd door je innerlijke wereld. Als je de wereld ziet als een gevaarlijke plek, zie je overal bedreigingen en neem je beslissingen uit angst. Het gevolg is dat je het gevoel krijgt dat de wereld je alleen maar beperkingen oplegt en je gevangen houdt. Maar dat doe je zelf!

Als je vertrouwen hebt en de liefde in jezelf voelt, dan gebeurt er iets heel anders. Dan zie je andere synchroniciteiten, dan ontmoet je andere mensen en krijg je ook veel liefde terug. Vanuit je eigen innerlijke wereld schep je je eigen buitenwereld, is dat niet geweldig? Het zou goed zijn als dat een vak op school zou worden: leren hoe je kunt omgaan met je eigen gedachten, gevoelens en emoties. Je bewust worden van synchroniciteit om te ervaren dat je het niet alleen hoeft te doen. Eerst die reis naar binnen maken, dan kun jij ook de fluisteringen van je ziel horen. Veel kinderen zijn al zo veel wijzer dan wij waren op die leeftijd. We hoeven ze alleen maar te bevestigen in hun eigen waarheid. Zorgen dat ze niet worden afgeleid door onze niet meer werkende patronen en plaatjes. En we maken het onszelf en hen nog gemakkelijker, zodra wij zelf ons contact met onze natuur gaan herstellen. Wij zijn de natuur, één in beweging in een eeuwig uitdijend universum.

Het is zo mooi dat steeds meer mensen gaan zien dat alles zo anders is zodra we keuzes uit liefde gaan maken, in dat wat nu voor jou mogelijk is, stap voor stap. Ik zie zo helder dat er iets aan het veranderen is. Een grote shift die rond 2011 is begonnen. In mijn omgeving zie ik steeds meer tekenen. Zo veel mensen die bewuster worden van hun keuzes. Zoveel meer gevoeligheid, sensitiviteit en verandering van energie. De natuur laat het ons zien in al zijn perfectie, herstel is altijd mogelijk, zodra we vertrouwen op onze eigen kracht. Er zijn ook negatieve krachten, verzet vanuit de oude wereld, maar ik weet dat we aan het begin staan van iets geweldigs.”