This is what happens when I go into the woods. I start daydreaming…
Into the woods
So. What next?
Ugly little plant
It´s not what you see. It never is.
It´s what you think you see.
This is an ugly little plant. You might think it is nice, with delicate flowers, but that is because I´m a great photographer (– cough! –). It has been in our family for sixty years. It is tiny, with small leaves and even smaller flowers, and after flowering it shrivels, dies and disappears again.
And then after a short while, it comes back alive.
As long as I can remember it has been in our house. My father made a little note that lies besides it: “No one ever said: ‘What a nice little plant!’ We don’t think much of it either.”
But it’s not about what we see with our eyes. It’s what we see with our minds. It is a sole survivor of the flowers arrangements of my parent’s wedding. If I look at it, I see my parents wedding pictures. Amsterdam, black and white, sunny day and everyone radiating from happiness! A strong little fellow. It survived my mother, and it will probably survive my father as well. Who knows, it might even survive me…
I secretly took a cutting of it, and grew it at home. It needs little care, just a little light and a little water – not too much! It keeps on growing, flowering, dying and rising up again.
Look really, really close, and see how beautiful these tiny flowers are!
I do think it is a nice little plant after all
Winds of change
Panta rhei. All is change. Somehow these words echoed around this week. Talking with a friend about the future of nature. Taking with elderly about getting old and seeing all that once was so familiar crumbling down. We tend to focus on what we lose during these changes, things we want to keep forever. But there is no forever.
At the age of seventeen, my friends and I went traveling by train for a month through Europe, all the way to Greece. So many precious memories! I still have a few pictures of us sleeping on the beach under the stars.
Last week we went out again, camping for the weekend at the island of Schiermonnikoog. Unfortunately on the way there we got into the worst traffic jam ever, due to a what can be described as no less than a small disaster in the regional power grid. Four hours delay – we missed our boat and we also missed the last boat of that night.
No problem. Once again, we unrolled our sleeping bags (this time on the edge of a jetty) and slept under the stars.
The next day we took the first boat and laid down on the beach like forty-two years ago, under a clear blue sky. I felt 17 again – although swimming was a bit colder here.
The winds of change are blowing fiercely. Always. It might hurt sometimes, but there is and always will be beauty in the world. Like that stunning sunset that concluded our wonderful weekend. No Photoshop, no filters, no tricks. Just taken with the phone from the backseat of the car.
Gewoon weer opnieuw beginnen
Herhaling, daar leer je van. Daarom legt hij het elke keer weer even uit, die leraar van mij. “Bij meditatie gaat het om de intentie. Je gedachten dwalen altijd af, dat kun je niet tegenhouden. Geeft niks, mag best. Als je merkt dat je bent afgedwaald, dan begin je gewoon weer opnieuw.”
Opnieuw beginnen. Voor ons westerlingen lijkt dat op falen. “Het is niet gelukt, het moet opnieuw.” Waarschijnlijk door ons lineair tijdsbesef, met een tijd die altijd maar één kant uit loopt, van oorzaak naar gevolg, van begin naar einde.
Met een circulaire kijk ziet het er anders uit. Dan is er geen begin of einde, maar zijn er gewoon stadia die doorlopen worden, stappen in een eeuwige beweging. Dan is het enige wat écht telt het nu. Niet de toekomst die ooit (misschien) bereikt kan worden. Niet het verleden dat is geweest en voortleeft als herinnering. Maar de intentie, actie, de energie van dit moment.
Eind januari, en de hazelaars staan in volle bloei. De katjes strooien het stuifmeel rond. Als je goed kijkt, dan zie je op sommige takken ook heel kleine rode puntjes, slechts een millimeter groot (ter vergelijking zie je mijn vingertop). Het zijn de bloempjes die het stuifmeel opvangen, om zich later te ontwikkelen tot hazelnoten.
Is de bloem een begin en de hazelnoot een einde? Uiteindelijk zijn bloem en hazelnoot ook momenten in continue kringloop. Als de hazelaar zijn laatste noten heeft gemaakt en afsterft, dan is er altijd wel een grotere kringloop waarvan hij onderdeel uitmaakt. Alle bouwstoffen afgebroken en omgevormd tot nieuwe onderdelen in ander kringlopen.
Elk jaar maak ik weer foto’s van die hazelaars. Misschien ben ik even afgedwaald, maar dan is het zaak om weer gewoon opnieuw te beginnen.
Luminescentie
Het lege haringbakje had ik apart gezet, naast de plastic-emmer om te voorkomen dat alles daarin zou gaan stinken. Pas dagen later kwam ik er aan toe om het weg te gooien. Het was al donker, en bij de afvalbak zag ik iets geks. Er kwam een mysterieuze blauwe gloed uit de haringresten!
Een snelle zoektocht op internet gaf antwoord. Jazeker, haring kan licht geven. Net als sommige garnalen en inktvissen. Het zijn de bacteriën die er in en op leven, verschillende soorten zelfs. Achteraf wel logisch – ik wist van lichtgevende diepzeevissen. Ook van schimmels, paddenstoelen, algen, vuurvliegjes, glimwormen… maar haring? Heel vaag meende ik me iets te herinneren van een natuurdocumentaire, lang geleden.
De volgende dag kocht ik drie bakjes van verschillende merken haring in de supermarkt. Eén haring legde ik buiten de koelkast met geopende verpakking, zoals enkele dagen eerder. De tweede legde ik daarnaast, maar in gesloten verpakking. Het derde bakje bleef in de koelkast, ook gesloten.
De avond daarna al waren er in het geopende bakje héél kleine lichtgevende puntjes te zien. De gesloten bakjes bleven donker. De tweede avond gaf het open bakje al meer licht. Op de derde avond heb ik de andere bakjes ook maar geopend. Zuurstof bleek essentieel: zodra ik het cellofaan van het bakje buiten de koelkast verwijderde, begonnen ook daar kleine puntjes te gloeien. De koelkast-haringen ijlden een dagje na. Uiteindelijk gaven alle haringen licht, en heb ik er drie op een bord gelegd voor de foto.
Om het gloeien netjes op de foto te krijgen heb ik bij een klein diafragma (f-16) een hoge ISO-waarde (3200) gebruikt en een lange sluitertijd (4-10 minuten). In werkelijkheid is de gloed veel minder sterk dan op de foto – het moet goed donker zijn, maar als je het eenmaal ziet is het ook zeer duidelijk.
Geen Photoshop -trucs deze keer. Gewone foto’s van lichtgevende haringen. De enige vraag die ik nu nog heb, is of mijn buik van binnen nu ook licht geeft…
Taart!
“Beste mensen,
Vandaag was de feestelijke dag van bibliotheek Vathorst. Helaas kon niet iedereen erbij zijn. We hebben een taart met de afdruk van jouw foto in de bibliotheek. Die is uiteraard beperkt houdbaar, dus haal hem snel op!”
Tjonge, het was al bijna een jaar geleden dat ik de foto had aangeleverd. En inderdaad had ik verstek laten gaan. Maar wat een leuke verrassing! Vandaag heb ik hem snel gehaald. Hij smaakt heerlijk!
Kleine wereld
“Iedere zonsondergang is ook een zonsopkomt. Het hangt er maar van af waar je staat,” schreef ze.
…..
Niets aan toe te voegen.
De Kunst van het genieten van het Leven
De heide. Het hoogtepunt is medio september al voorbij, maar vandaag wilde ik nog even genieten. Lekker in het nazomer-zonnetje. Nog flink wat paarse pollen. Overal zoemende insecten. Even niets meer willen, alle gedachten loslaten – zelfs die wond – en alleen kijken, horen, ruiken en voelen.
“Jij maakt je leven tot een kunstwerk,” zei iemand onlangs. Misschien heeft ze gelijk. Genieten van het Leven is misschien wel een Kunst.
24 uur na de operatie
Niets is wat het lijkt. Zeker niet op internet, Facebook of Instagram. Overal fijne verhalen over succesvol leven die jou als waarnemer soms alleen maar een akelig gevoel opleveren: Waarom is jouw leven niet zo geweldig?
Je bent niet de enige hoor. Ook hier klopt het ‘echte’ leven geregeld ongeduldig aan de deur. Zo lag ik 24 uur geleden nog onder het mes. Kleine operatie aan de hand. Dupuytren – zoek maar op. Drie jaar geleden een eerste ingreep, nu de tweede. De chirurgen hebben een prachtig precisiewerkje afgeleverd: vinger opensnijden, zorgvuldig weefsel wegknippen rond de pees, de bloedvaten en de zenuwen. Ondertussen afwegen of ze nog iets verder konden knippen, of dat het risico op permanente beschadiging toch te groot was.
Eigenlijk heb ik nog het meest last gehad van de injecties. Daartegen komt altijd mijn hele lichaam in opstand: bloeddruk verlaagt, zweet breekt uit. Een mooie oefening voor mijn Dzogchen meditatie. De operatie zelf verliep vlekkeloos. Volledig bij bewustzijn, alleen lokaal verdoofd. Snijden, knippen en weer dichtnaaien. Na een uurtje stond ik alweer buiten, met een flink verband om de hand.
Dat was 24 uur geleden. Wat mij het meest verbaast, is dat de wond net als de vorige keer in het geheel geen pijn doet. Zelfs een paracetamolletje is niet nodig.
Ik prijs mijzelf gelukkig. In het ziekenhuis heb ik veel verhalen gezien die je niet op Facebook of Instagram zult aantreffen. Verhalen van de schaduwzijde van het leven, die vaak verborgen blijven maar toch zo nodig zijn om betekenis te geven aan een zinvol leven. Geen yin zonder yang. En nu, na 24 uur, zoek ik de zonzijde weer op…
De Portrettenmaker 