Our local photo club has a project: To create a piece of art photography inspired by David Hockney. I love these kinds of challenges, and dove into the Hockney universe. In turn, Hockney was inspired by Vincent van Gogh, so I dove into that universe as well and looked at it through the eyes of Hockney.
First piece is inspired by the double (or actually triple) portraits ‘My parents and myself’ and ‘My parents.’ I decided to look for the fragile state of existence of my father, age 95, and his sweetheart, age 93, and the relationship between the three of us in their shrinking and simplifying, schematizing world. Alzheimer has got a firm grip on him; yet the beautiful bright colours make life look wonderful
They’re back! Spoonbills in their regular nesting place: a tiny piece of swamp forest tugged in between a highway and a lake. The archetype nature images in our heads are pristine, without human influence. And I have to confess: as a nature photographer I always try to replicate these images. Even when the pictures are taken in a densely populated and completely transformed area. I think we have a longing and even a need for dreams of purity and paradise. And well, it feels a bit like paradise here.
And now they´re back. All the way from Africa, ready for summer. Temperatures are still quite low here, but every spring when they return my heart leaps up.
And it’s not just one… It’s so many of them!
What a feeling to stand here in the middle of nowhere, and just see, hear, smell and feel nature all around.
This last little fellow brings back memories of the card playing game I had as a child. The bluethroat was my favourite card! I love this time of spring when all these birds have returned with a promise of lovely summer days to come
It´s not what you see. It never is. It´s what you think you see.
This is an ugly little plant. You might think it is nice, with delicate flowers, but that is because I´m a great photographer (– cough! –). It has been in our family for sixty years. It is tiny, with small leaves and even smaller flowers, and after flowering it shrivels, dies and disappears again.
And then after a short while, it comes back alive. As long as I can remember it has been in our house. My father made a little note that lies besides it: “No one ever said:‘What a nice little plant!’ We don’t think much of it either.”
But it’s not about what we see with our eyes. It’s what we see with our minds. It is a sole survivor of the flowers arrangements of my parent’s wedding. If I look at it, I see my parents wedding pictures. Amsterdam, black and white, sunny day and everyone radiating from happiness! A strong little fellow. It survived my mother, and it will probably survive my father as well. Who knows, it might even survive me…
I secretly took a cutting of it, and grew it at home. It needs little care, just a little light and a little water – not too much! It keeps on growing, flowering, dying and rising up again. Look really, really close, and see how beautiful these tiny flowers are!
Panta rhei. All is change. Somehow these words echoed around this week. Talking with a friend about the future of nature. Taking with elderly about getting old and seeing all that once was so familiar crumbling down. We tend to focus on what we lose during these changes, things we want to keep forever. But there is no forever.
At the age of seventeen, my friends and I went traveling by train for a month through Europe, all the way to Greece. So many precious memories! I still have a few pictures of us sleeping on the beach under the stars.
Last week we went out again, camping for the weekend at the island of Schiermonnikoog. Unfortunately on the way there we got into the worst traffic jam ever, due to a what can be described as no less than a small disaster in the regional power grid. Four hours delay – we missed our boat and we also missed the last boat of that night.
Great camping just under the green / white pole– a bit rocky though
No problem. Once again, we unrolled our sleeping bags (this time on the edge of a jetty) and slept under the stars.
The next day we took the first boat and laid down on the beach like forty-two years ago, under a clear blue sky. I felt 17 again – although swimming was a bit colder here.
The winds of change are blowing fiercely. Always. It might hurt sometimes, but there is and always will be beauty in the world. Like that stunning sunset that concluded our wonderful weekend. No Photoshop, no filters, no tricks. Just taken with the phone from the backseat of the car.
Herhaling, daar leer je van. Daarom legt hij het elke keer weer even uit, die leraar van mij. “Bij meditatie gaat het om de intentie. Je gedachten dwalen altijd af, dat kun je niet tegenhouden. Geeft niks, mag best. Als je merkt dat je bent afgedwaald, dan begin je gewoon weer opnieuw.”
Opnieuw beginnen. Voor ons westerlingen lijkt dat op falen. “Het is niet gelukt, het moet opnieuw.” Waarschijnlijk door ons lineair tijdsbesef, met een tijd die altijd maar één kant uit loopt, van oorzaak naar gevolg, van begin naar einde.
Met een circulaire kijk ziet het er anders uit. Dan is er geen begin of einde, maar zijn er gewoon stadia die doorlopen worden, stappen in een eeuwige beweging. Dan is het enige wat écht telt het nu. Niet de toekomst die ooit (misschien) bereikt kan worden. Niet het verleden dat is geweest en voortleeft als herinnering. Maar de intentie, actie, de energie van dit moment.
Eind januari, en de hazelaars staan in volle bloei. De katjes strooien het stuifmeel rond. Als je goed kijkt, dan zie je op sommige takken ook heel kleine rode puntjes, slechts een millimeter groot (ter vergelijking zie je mijn vingertop). Het zijn de bloempjes die het stuifmeel opvangen, om zich later te ontwikkelen tot hazelnoten.
Is de bloem een begin en de hazelnoot een einde? Uiteindelijk zijn bloem en hazelnoot ook momenten in continue kringloop. Als de hazelaar zijn laatste noten heeft gemaakt en afsterft, dan is er altijd wel een grotere kringloop waarvan hij onderdeel uitmaakt. Alle bouwstoffen afgebroken en omgevormd tot nieuwe onderdelen in ander kringlopen.
Elk jaar maak ik weer foto’s van die hazelaars. Misschien ben ik even afgedwaald, maar dan is het zaak om weer gewoon opnieuw te beginnen.
Vandaar was de zonnewende. Met rijp! Tussen de bedrijven door een paar stappen naar buiten – ik had niet eens mijn jas aangetrokken. Magische schoonheid op deze magische dag.
De heide. Het hoogtepunt is medio september al voorbij, maar vandaag wilde ik nog even genieten. Lekker in het nazomer-zonnetje. Nog flink wat paarse pollen. Overal zoemende insecten. Even niets meer willen, alle gedachten loslaten – zelfs die wond – en alleen kijken, horen, ruiken en voelen.
“Jij maakt je leven tot een kunstwerk,” zei iemand onlangs. Misschien heeft ze gelijk. Genieten van het Leven is misschien wel een Kunst.
De Portrettenmaker 