The reflections in the screen of my phone gave the inspiration for this one. Diffraction in layers of glass mirrored multiple images of the same item, distorted over one another. This is a kind of replica in color. Food for the experimental group. What do you think of it?
(and frankly, I don’t like these kind of images)
Heb je Hockney’s landschappen van Yorkshire wel eens gezien? Kleurige velden en wegen lijken om elkaar te dansen en spelenderwijs om aandacht te vragen.
Afgelopen maand ben ik weer naar Frankrijk gegaan, fietsend over steile hellingen en zoekend naar dergelijke patronen in het landschap: boerderijen, houtwallen, percelen als een mozaïek door de geschiedenis neergelegd. Laat u niet bedriegen door het oog van de camera dat het landschap wat afstandelijk waarneemt: de fietser weet dat er hier wel degelijk behoorlijk steile hellingen zijn bedwongen. Jawel, ook die berg op de achtergrond!
(en dit is voorlopig de laatste met het thema Hockney)
In the continuum of space and history, everything is connected. Musing about a second theme for the Hockney-initiative of our local photography club, I wanted to explore the relationship between David Hockney and Vincent van Gogh. Van Gogh’s art and Hockney’s art have a lot in common. Endless inspiration from nature, the landscape, the use of brilliant colours and the expression of ‘the soul’ of a tree, a road, a hill.
It had to be olive trees. Saint Rémy is the village where Vincent loved the beautiful light. I walked through the countryside where Vincent had walked, saw the landscape he had seen. Not far from the institution where he spent a year after his mental breakdown I found an olive tree orchard. I imagined how Vincent would have seen it, and how David would have filled that view with his colours.
There it was: a symbol of van Gogh’s Provence, with a Hockney filter over it and expressed in my photographic language.
De Portrettenmaker 