So. What next?
Magical mushroom shedding spores by night
I saw a group of fly agarics, very nice for a beautiful night portrait. But when I arrived at the site in the dark, they had disappeared, broken down. Maybe run over by dogs, maybe taken by passers-by, but gone.
Fortunately the flashlight showed a few nice specimens in a meadow along the path. I knelt in the grass, put the flashlight on the camera bag and started to set up my gear: small tripod under the camera, setting ISO / shutter speed / aperture, focus… and then I heard something buzzing and rustling in front of me.
“Must be a beetle!” I thought hopefully. It sounded like a big one. Also nice for a night photo!
The insect jumped to the light, and tried to sort of crawl into the flashlight.
Not a beetle, but a European hornet. Our largest native wasp, even larger than the so-called terror wasp, the Asian hornet. One of those whoppers that you can hear flying by like a helicopter. Immediately afterwards, a second one landed in the illuminated grass. That one also seemed very interested in the light.
European hornets are quite large in their own right, but I did not know that they grew even three times as large in the dark. And that each hornet split into several individuals during the night. That is to say, these two insects sounded like there were five or ten of them.
The first one became bored with the flashlight, and began to inspect my camera. The second one flew first to the light, then to my camera bag. I wondered how I could lie down and operate my gear without running the risk of accidentally grabbing an insect. And I wondered if these two would be the only ones. A memory came to mind: that time when I accidentally sat on the edge of a lake on top of a wasp’s nest in the ground, and after being stung twice in my leg had to run to avoid worse. And I remembered the articles I’d collected about dogs, hikers, and cyclists accidentally getting too close to a ground nest of European hornets and being attacked by an angry swarm. Then the first hornet decided to inspect me.
I turned off the light and took a little distance. And after a minute or so, when all movement and noise subsided, I carefully walked back to get my stuff and go home. No night photo of the fly agarics today.
I didn’t go back until two days later. And what I hoped for, succeeded this time: catching the spores being spread by the fly agaric. There is a lot of Photoshop in this photo, but the spores are really real! Wonderful to experience the magic of the forest this way.
I learned a few things. The fly agarics are always redder on the other side of the path. European hornets are three times larger at night than during the day, and split into several individuals at night. And for forest photography you sometimes need a little patience
Portret met bloemen
Af en toe komt iemand met een leuke vraag.
“Ik wil graag zo’n portret met bloemen op mijn hoofd. Maar dan wel met mijn eigen gezicht, want ik wil geen vreemde in mijn huis.”
Et voilá. Een portret in de stijl van de oude meesters.
Ik ben benieuwd: Hoe zou jij jezelf terug willen zien?
Stone Mountain
Ik houd van woorden, maar soms zegt een afbeelding genoeg
Non-dualiteit: Spelen met werkelijkheid
De vorige post had vliegende stenen. Photoshop natuurlijk. Je hoort wel eens mensen beweren: als je maar genoeg mediteert en jezelf spiritueel ver genoeg ontwikkelt, dan kun je bergen verzetten. Dan kun je met je geest de werkelijkheid manipuleren en stenen laten vliegen. Zoals Neo in de film the Matrix. Helaas, dat is een denkfout. Inderdaad is er geen onderscheid tussen de werkelijkheid die je buiten jezelf waarneemt, en de gedachten en verzinsels van je geest zelf. Non-dualiteit wordt dat genoemd: de werkelijkheid die je waarneemt, neem je waar met je geest. Wat je waarneemt is een bewerking, een soort Photoshop van je eigen geest. Jij maakt die werkelijkheid. Jij en de (waargenomen) werkelijkheid zijn daarom een; er is geen verschil tussen jou en de werkelijkheid buiten je. De denkfout is dat je daarmee ook de werkelijkheid buiten jezelf vormgeeft. Helaas: het gaat alleen om jouw waarneming van die werkelijkheid. Je kunt best in jouw waarneming stenen laten vliegen. Dat noemen we dan hallucineren, of fantaseren. Maar in het echt, dus buiten jouw eigen waarneming, stenen laten vliegen, dat vergt toch wel wat meer dan wat spirituele inspanning.
Stel jezelf voor op een bergtop. Bijvoorbeeld de 2.810 meter hoge Croda del Becco, vlak langs de Alta Via 1 in de Dolomieten. Natuurlijk, als je daar op zo’n bergtop zit, is alles wat je ervaart ook je eigen waarneming – het uitzicht, de warmte van de zon, de luchtvochtigheid, de wind op je huid, de geluiden die daarboven zo anders kinken, de geur van gesteente, het kloppen van je hart na de klim, het hijgen in de ijle lucht, de voldoening dat je dit hebt bereikt, de vreugde dat je dit mag meemaken, het plezier om dit te delen met vrienden, de gedachten aan andere mensen die hier niet zijn – alles, werkelijk alles bestaat alleen maar in jou! En toch: als je er zit merk je dat de fysieke voldoening van in het echie op zo’n bergtop zitten voorwaar iets anders is dan de tovertrucs die je geest je voorschotelt.
Uitwaaien aan het strand
Het was zo´n stormachtige dag waarop je het liefst een goed boek pakt om de hele dag in een deken gewikkeld op de bank te zitten lezen. Maar nee! Soms heb je geen keuze, en is juist dát de dag om elkaar te zien en portretten te maken. Deze keer op het bijna verlaten strand tussen Bergen en Egmond – en weer terug.
Elk van de portretten heeft een eigen invalshoek. Het eerste portret hierboven is als een gedachte. In de nabewerking is de foto vervaagd zodat er alleen een indruk overblijft, een herinnering om te koesteren.
De tweede laat verlatenheid zien. Het lijkt rustig maar dat is schijn: alles is in beweging! De harde wind heeft het zand in golfpatronen over het strand geblazen; de wolken in de lucht lijken dat te reflecteren. Zee en duinen zijn als vlijmscherpe messen die boven en beneden van elkaar scheiden.
Op de derde blaast de wind voluit. De bewerking in zwart-wit versterkt de chaos van het wapperende haar.
Op de vierde lijken de donkere wolken op de achtergrond en de wapperende haren iets van een storm weer te geven. Licht, rustig en fier staat ze daar. Welke stormen er ook komen, zij kan ze aan.
Bij de vijfde ten slotte zijn de lijnen in de wolken en op het strand zwaar aangezet waardoor een soort tunnelvisie ontstaat; net als wanneer je tegen de harde wind in kijkt en bijna niks kunt zien.
Al met al een gevarieerde reportage van de strandwandeling, en ik ben er blij mee!
Lijkt zo’n reportage u ook wel leuk? Laat maar weten. Fijne week gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
Een beetje fotomodel
Het hele gezin ging op de foto. Natuurlijk een gezinsportret in de studio, en daarnaast ieder op zich. Vader en moeder op vriendelijk-ouderlijke wijze, de zoon lekker brutaal en de dochter heel, heel rustig. Ik kon me voorstellen dat er nogal wat gedachten door haar heen vlogen. Want ja, dan zit je daar zomaar en dan staat er iemand met zo’n camera voor je neus en worden er foto’s genomen en waarom heb je nou net dat pukkeltje op je voorhoofd en waarom zijn die flitsen zo onrustig en misschien word je daar wel zenuwachtig van en… en…
“Zullen we een fotomodellenfoto maken?” vroeg ik spontaan. “Met de windmachine zodat je haren gaan wapperen?” Even iets heel anders dan de rest van het gezin. Gewoon haar eigen ding. Een beetje fotomodel.
Ik ben blij dat ze instemde, want het is een prachtfoto geworden. De verrassing van die plotselinge wind is zichtbaar, en zo’n spontane lach is goud waard. Dat pukkeltje is natuurlijk weggewerkt met Photoshop, want zo gebeurt dat met fotomodellen. Dit soort foto’s maakt me echt trots.
Hoe zou jij als fotomodel op de foto willen? Meld het hieronder of stuur een berichtje aan de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort).
Foto-avontuur
En opeens zit je niet meer gewoon ´s middags thuis op de bank, maar bevind je je in een magische wereld met stralend kristal dat alles in een groene gloed zet. De verste reizen, de grootste avonturen beleef je in je eigen fantasie. Ik tenminste. Net als vroeger, toen het vloerkleed een vliegend tapijt was, of de achterkamer een geheimzinnige grot. Het leuke van nu is dat je al die gedroomde avonturen kunt bijna echt kunt maken, door een ´gewone´ foto om te toveren tot een foto-avontuur. Heerlijk is dat!
Ook interesse in een foto-avontuur? Vraag de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort).
Portret in fantasiewereld
Of ik ook een portret kon maken van moeder en dochter als in een fantasiewereld. Geïnspireerd op een scene uit de film Brave, waar het kleine meisje met haar boog bij de Calanais stones staat. Een vraag vanwege oude herinneringen. En dan liefst ook dat sfeervolle, met die dreigende wolken en dat mistige erbij.
Fotobewerking is een kolfje naar mijn hand. Samen zochten we een mooie achtergrond voor het portret uit. Op een zaterdagochtend maakten we de portretfoto, en vervolgens kon ik mij uitleven met alle toverwaren van Photoshop. Verschillende varianten werden uitgewerkt: wat donkerder, wat lichter, hier en daar wat meer mist of juist wat minder, en kleurvarianten tot het resultaat precies juist was. Het duurde niet lang voordat er een mailtje binnenkwam. “Hij hangt, hoor!” Moeder en dochter in hun eigen wereld, vol symboliek en betekenissen die dit portret voor hen zo waardevol maakt. Ik ben er blij mee.
Wil u ook een fotobewerking laten maken? Stel gerust uw vragen aan de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort).
Neem eens een paard mee naar je fotoshoot
Ik wilde iets schrijven over rekwisieten; spulletjes om mee te nemen naar een fotoshoot. Tien tips voor leuke voorwerpen zoals hoedjes, bloemen of boeken die een foto nét dat beetje extra kunnen geven. ‘Probeer maar uit,’ spoor ik altijd aan. ‘Speel met iets dat bij jou past of wat jij wilt laten zien.’
En toen kwam Stephanie met haar paard.
Paarden, daar heb ik wel wat mee. Prachtige dieren waar een sfeer van vrijheid omheen hangt. Die sfeer is bij waarschijnlijk blijven hangen uit de verhalen van vroeger, over eenzame reizigers en avonturiers die met hun paard over de wereld zwierven. Helden die één waren met de natuur en met hun paard. Een klopje op de nek of een paar woorden gefluisterd in het oor waren voldoende voor het paard om te weten wat er moest gebeuren.
Dat de werkelijkheid weerbarstiger is, merkte ik tijdens een korte serie paardrijlessen. Ik woonde pal boven een manege, dus het moest gewoon. Bij de eerste les werd mij verteld dat er maar één de baas kon zijn: het paard of ik. Dat werd dus het paard. De laatste les eindigde met een chagrijnig bokken en een plotselinge draf naar een hindernis. Slippend kwamen we voor de hindernis tot stilstand – ik vrees dat ik erg hard aan de teugels heb getrokken. Voorlopig was dat even genoeg voor mij. Misschien komt er ooit nog een vervolg.
Hoe dan ook, dat paard was een uitstekend idee van Stephanie. Heel even mocht ik weer in de paardenwereld stappen, van geurend grasland en hooi en bescherming tegen dazen en gewoon lekker buiten, niemand om je heen. Een vakantie van anderhalf uur. Dus aarzel niet en neem gerust uw paard mee naar de fotoshoot. Hij of zij is meer dan welkom.
De Portrettenmaker 