How to improvise in the dark

Geplaatst op door Henk Groenewoud

So I was in the UK this weekend, visiting my daughter. Thought it would be a good idea to enjoy the seaside and try to capture the Durdle Door rock formation with a milky way background. The weather forecast wasn´t great, but we went anyway.

At the beach I saw I had made a terrible mistake. I had taken a lightweight travel tripod from home, but at the last moment I had changed the head (the thingy that connects your tripod to the camera). I tried to assemble it, but it didn’t fit. Tripod and head were from different systems. You know that feeling when all the blood in your body seems to flush down through your toes into the sand?

There I was, thousands of kilometres flying and many hours driving from home, after sunset on a deserted beach. With just this one night, this one opportunity here. I owe my brave daughter a huge thanks that she insisted we stayed – even when it got dark and cold. And I improvised. Tried the limits of the equipment I had. For instance that 15 mm wide angle lens: Would it be possible to take pictures with a shutter speed of a whole second right out of the hand? I have shaky hands, and this lens did not have any shake reduction at all. But the wide angle saved me. You may be the judge; I think it’s good enough to present here.

The milky way was also shot out of the hand, lying down on the beach with the camera resting on the bag for support, With a full 5 seconds exposure. The result was far better than I expected.

Of course, I would have wanted pictures of the rock formation with a shutter speed of 30 seconds or more, to see details. And I would have loved to take the milky way with 20 or 30 seconds, to get more clear and profound details. And I would have wanted to use the auto – noise reduction of the camera. But it is what it is, and I am really happy with this no-tripod experiments.

The good news is: I have an incentive to once again visit this beautiful part of Dorset, with fairy tale like villages such as Lulworth and Corfe Castle village and Man O’War beach. And next time, with a complete and functional tripod.

Luminescentie

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Het lege haringbakje had ik apart gezet, naast de plastic-emmer om te voorkomen dat alles daarin zou gaan stinken. Pas dagen later kwam ik er aan toe om het weg te gooien. Het was al donker, en bij de afvalbak zag ik iets geks. Er kwam een mysterieuze blauwe gloed uit de haringresten!

Een snelle zoektocht op internet gaf antwoord. Jazeker, haring kan licht geven. Net als sommige garnalen en inktvissen. Het zijn de bacteriën die er in en op leven, verschillende soorten zelfs. Achteraf wel logisch – ik wist van lichtgevende diepzeevissen. Ook van schimmels, paddenstoelen, algen, vuurvliegjes, glimwormen… maar haring? Heel vaag meende ik me iets te herinneren van een natuurdocumentaire, lang geleden.

De volgende dag kocht ik drie bakjes van verschillende merken haring in de supermarkt. Eén haring legde ik buiten de koelkast met geopende verpakking, zoals enkele dagen eerder. De tweede legde ik daarnaast, maar in gesloten verpakking. Het derde bakje bleef in de koelkast, ook gesloten.

De avond daarna al waren er in het geopende bakje héél kleine lichtgevende puntjes te zien. De gesloten bakjes bleven donker. De tweede avond gaf het open bakje al meer licht. Op de derde avond heb ik de andere bakjes ook maar geopend. Zuurstof bleek essentieel: zodra ik het cellofaan van het bakje buiten de koelkast verwijderde, begonnen ook daar kleine puntjes te gloeien. De koelkast-haringen ijlden een dagje na. Uiteindelijk gaven alle haringen licht, en heb ik er drie op een bord gelegd voor de foto.

Om het gloeien netjes op de foto te krijgen heb ik bij een klein diafragma (f-16) een hoge ISO-waarde (3200) gebruikt en een lange sluitertijd (4-10 minuten). In werkelijkheid is de gloed veel minder sterk dan op de foto – het moet goed donker zijn, maar als je het eenmaal ziet is het ook zeer duidelijk.

Geen Photoshop -trucs deze keer. Gewone foto’s van lichtgevende haringen. De enige vraag die ik nu nog heb, is of mijn buik van binnen nu ook licht geeft…

Druppels

Geplaatst op door Henk Groenewoud

“Kun je een foto van een druppel maken?” vroeg ze. “Zo een die opspringt uit het water? Het is voor op mijn website.”

Ik had dat nog nooit gedaan, dacht even aan mijn jeugdheldin Pippi Langkous (“…dus ik denk dat ik het wel kan!”) en nam de uitdaging aan. De grijze dagen van begin januari waren perfect om lekker rustig te experimenteren met deze binnen-klus.

Om dit soort foto’s te maken kun je voor honderden euro’s druppel-installaties kopen met infrarood triggers en snelle flitsen. Ik koos voor de buurman-en-buurman oplossing: een douchekop, een zwabber, een trechter, stukje stof en flink wat ducktape om de boel bij elkaar te houden.

De eerste test met een zwarte achtergrond was meteen raak. Mooie spetters, mooie druppels en op de laatste foto een vallende druppel die precies op de opspattende druppel botst. A je to, klus geklaard! Dat wil zeggen: de klant kreeg natuurlijk de mooiste foto met een witte en gekleurde achtergrond. Deze zwarte experimenten zijn voor hier.

Heeft u ook een uitdagende, grensverleggende fotowens? Vraag het aan de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche)