“Nu ik een zoontje heb is het even afgelopen met feesten en alleen aan mezelf denken. Ik heb de hele wereld over gezworven. Al tijdens mijn studie, naar Peru, en tijdens mijn werk in Londen, Engeland, toen ik maanden op veldwerk in Tanzania werd gezonden. Tijdens mijn carrière switch naar het onderwijs maakte ik gebruik van de lange zomers om door Centraal en Latijns-Amerika, Vietnam en Nieuw Zeeland te reizen.  En nu zit ik ‘s avonds thuis, en dat vind ik prima. Ik heb mijn tijd van pub bezoekjes door de week, uitgaan in het weekend, en lange verre reizen voor nu gehad. Nu is het tijd voor mijn zoon, gekregen via een donor.

Het gekke is dat ik eigenlijk alleenstaand moeder zou worden. Ik verwachtte altijd een gezin te stichten. Een soort vanzelfsprekendheid die ik had aangenomen, want dat gebeurde in mijn directe omgeving. Maar het leven loopt niet altijd volgens plan, en dus besloot ik om het alleen te doen, voordat het ‘te laat’ was. Het kostte veel moeite om het allemaal goed voor elkaar te krijgen en uiteindelijk te laten slagen. En toen kwam opeens mijn vriend in mijn leven, al tijdens mijn traject. Hij had ook kinderen, maar steunde mij in mijn keuzes en uitdagende traject. Als we nu in de weekenden samen zijn, dan is het huis vol, een dreumes, twee pubers en twee volwassenen. Luidruchtig, druk, vermoeiend, maar oh zo gezellig. 

Komend jaar gaan we samen wonen. Er wordt al druk gebouwd aan een extra kamer in het huis. En ik ben blij, want het voelt alsof het zo moest zijn.”