Ik kende ze alleen uit de krant: mensen van boven de honderd. Tot Jan, die deze week met zijn kinderen, kleinkinderen en bijbehorende aanhang zijn honderdvijfde verjaardag vierde. In zijn doen en laten oogt hij zó twintig jaar jonger. De belangstelling die hij toonde voor het wel en wee van alle mensen in zijn omgeving! Ook voor het mijne, terwijl ik toch zomaar ben komen aanwaaien. Het roept bescheidenheid in mij op.

Mensen van die leeftijd sleep ik niet mee naar mijn wereld om te poseren in flitslicht. Ik ben al blij als ik op audiëntie mag in hún wereld, en dat ik met het nodige respect één, hooguit twee foto’s mag nemen. Een paar seconden om meer dan een eeuw vast te leggen. Bijna niet te bevatten.