Niets is wat het lijkt. Zeker niet op internet, Facebook of Instagram. Overal fijne verhalen over succesvol leven die jou als waarnemer soms alleen maar een akelig gevoel opleveren: Waarom is jouw leven niet zo geweldig?

Je bent niet de enige hoor. Ook hier klopt het ‘echte’ leven geregeld ongeduldig aan de deur. Zo lag ik 24 uur geleden nog onder het mes. Kleine operatie aan de  hand. Dupuytren – zoek maar op. Drie jaar geleden een eerste ingreep, nu de tweede. De chirurgen hebben een prachtig precisiewerkje afgeleverd: vinger opensnijden, zorgvuldig weefsel wegknippen rond de pees, de bloedvaten en de zenuwen. Ondertussen afwegen of ze nog iets verder konden knippen, of dat het risico op permanente beschadiging toch te groot was.

Eigenlijk heb ik nog het meest last gehad van de injecties. Daartegen komt altijd mijn hele lichaam in opstand: bloeddruk verlaagt, zweet breekt uit. Een mooie oefening voor mijn Dzogchen meditatie. De operatie zelf verliep vlekkeloos. Volledig bij bewustzijn, alleen lokaal verdoofd. Snijden, knippen en weer dichtnaaien. Na een uurtje stond ik alweer buiten, met een flink verband om de hand.

Dat was 24 uur geleden. Wat mij het meest verbaast, is dat de wond net als de vorige keer in het geheel geen pijn doet. Zelfs een paracetamolletje is niet nodig.

Ik prijs mijzelf gelukkig. In het ziekenhuis heb ik veel verhalen gezien die je niet op Facebook of Instagram zult aantreffen. Verhalen van de schaduwzijde van het leven, die vaak verborgen blijven maar toch zo nodig zijn om betekenis te geven aan een zinvol leven. Geen yin zonder yang. En nu, na 24 uur, zoek ik de zonzijde weer op…