
Noushje



Valery posing with different styles, expressions, faces


Ameria
“Ik zou wel weer eens hopeloos verliefd willen worden, zoals op de middelbare school. Dat je het voelt in elke cel van je lichaam, dat je hele lichaam gaat bruisen. Er is iets met verliefdheid waar je op dat moment behoefte aan hebt. Die andere roept een gevoel op dat je nodig hebt, bijvoorbeeld een gevoel van thuiskomen. Het moet wel een verliefdheid zijn voor langere tijd, en niet dat na een tijdje die roze bril verdwijnt en blijkt dat je eigenlijk helemaal niet bij elkaar past.

Zien is belangrijk. Als je mensen voor het eerst ziet, weet je op de een of andere manier meteen of er een verbinding is of niet. Aan de andere kant: als je langzaam van iemand gaat houden, dan zie je steeds meer de mooie dingen in iemand en is zien helemaal niet meer belangrijk.
Ik denk dat iedereen behoefte heeft aan verbinding. Dat je iets samen hebt van waaruit je richting kunt geven aan je leven. Een plek waar je ook een stuk vrijheid hebt. Een vrije geest laat zich niet beknotten. Die zal vragen blijven stellen en nieuwe dingen willen ontdekken. Ik denk dat jij ook zo’n vrije geest bent. Nieuwsgierig …”

“Als je vraagt naar gevoel, dan is er op dit moment maar één ding. Alles draait nu om de officiersopleiding die ik ga volgen bij de mariniers. Over een paar maanden begint het.
Ik heb een paar banen gehad, maar daar was ik gauw op uitgekeken. Een vriend liet de site van Defensie zien en ik wist meteen: Dit wil ik! Ik wil iets bijdragen, aan Nederland en aan vrede op de wereld.
De keuring was zwaar. Fysiek, maar ook mentaal. Ik ben er anderhalf jaar mee bezig geweest, inclusief voorbereiden en trainen. Het heeft me wel wat gekost. Onderweg ben ik een paar vrienden kwijtgeraakt, die niet konden begrijpen waarom ik er zo op gefocust was en niet meer elke week mee uit ging. Maar ik heb er nieuwe vrienden bij gekregen, nu al. Een ander type vrienden, niet gericht op plezier hebben maar op de training die gaat komen.
Het is spannend. Want de keuring was zwaar, maar binnenkort gaat het écht beginnen. En er is natuurlijk altijd een kans dat je de opleiding niet kunt voltooien. Maar ik train elke dag, en ik ben vol vertrouwen. Voor mij is dit een droom die werkelijkheid wordt.”


Lichtelijk verbijsterd staarde de docent naar mijn foto. Het was de laatste sessie, en iedereen had zijn Meesterwerk meegenomen: een kopie van – of een foto in de geest van – een andere vakfotograaf.
‘Maar…’ aarzelde hij, onzeker wat hij ermee moest. ‘Deze is onscherp!’
Ik schoot in de lach. ‘Dat is de bedoeling. Hij was eerst haarscherp, en ik heb flink wat moeite moeten doen om hem in de nabewerking zo vaag te krijgen. Kijk maar.’ Ik toonde het andere werk aan de groep. Een volledig vaag portret van een onbekende fotografe, niet meer dan wat lichte vlekken tegen een zwarte achtergrond. Mijn foto was een vrijwel identieke kopie, maar mooier en in kleur.
Dat was lang geleden.

Is het productfotografie, modelfotografie of kunstfotografie? Zeg het maar. De vraag van Joke van Biesen was om een foto die het sieraad in al zijn details laat zien. Joke maakt beadwork-sieraden, en had al eerder wat op de foto laten zetten. Nu kwam ze met nóg fijner materiaal, driedimensionaal uitgewerkt. Pure kunst, als je het mij vraagt. Ze gebruikt de foto’s voor promotie van haar kunst, en je zou het dus ook bedrijfsfotografie kunnen noemen. Enfin, ik wilde natuurlijk óók een mooi portret.
Ik word blij van dit soort foto’s. Heel even riep het een associatie op met Johannes Vermeer’s Meisje met de parel. Ik vroeg me af waarom, en dat bleek vooral door het haar te komen, dat achterover hangt zoals de hoofddoek op Vermeer’s Meisje. Verder was de gelijkenis toch ver te zoeken. Gek hoe zo’n brein associeert.
Ook interesse in een portretfoto? Of in een bedrijfs-, product- of kunstfoto? Laat het weten aan de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort).

Het hele gezin ging op de foto. Natuurlijk een gezinsportret in de studio, en daarnaast ieder op zich. Vader en moeder op vriendelijk-ouderlijke wijze, de zoon lekker brutaal en de dochter heel, heel rustig. Ik kon me voorstellen dat er nogal wat gedachten door haar heen vlogen. Want ja, dan zit je daar zomaar en dan staat er iemand met zo’n camera voor je neus en worden er foto’s genomen en waarom heb je nou net dat pukkeltje op je voorhoofd en waarom zijn die flitsen zo onrustig en misschien word je daar wel zenuwachtig van en… en…
“Zullen we een fotomodellenfoto maken?” vroeg ik spontaan. “Met de windmachine zodat je haren gaan wapperen?” Even iets heel anders dan de rest van het gezin. Gewoon haar eigen ding. Een beetje fotomodel.
Ik ben blij dat ze instemde, want het is een prachtfoto geworden. De verrassing van die plotselinge wind is zichtbaar, en zo’n spontane lach is goud waard. Dat pukkeltje is natuurlijk weggewerkt met Photoshop, want zo gebeurt dat met fotomodellen. Dit soort foto’s maakt me echt trots.
Hoe zou jij als fotomodel op de foto willen? Meld het hieronder of stuur een berichtje aan de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort).

Ze hebben een blik die je doet bevriezen. Eenmaal gevangen in die blik weet je als prooi dat dit het einde is. ´Psychopatische moordenaars´ noemt Helen Macdonald ze in haar prachtige boek H is van Havik (H is for Hawk).

Op de foto’s twee jonge haviken die juist zijn uitgevlogen. Afgelopen week was het tijd om de wereld te verkennen. Nog niet de gedekte kleuren, nog niet de mooie streepjesborst van de ouders, maar al wel die intense blik.
De ontmoeting het de haviken deed me denken aan een portret van eerder dit jaar. Rauwheid, felheid, prachtig om vast te leggen. Een mooie moment om weer langzaam terug te keren van natuurportretten naar mensenportretten. Nog héél even is de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort) de Natuurportrettenmaker met vrolijk zomernieuws en natuurfoto’s.
Wil je ook zo’n fel, intens portret? Neem dan gerust contact op!
