A few days ago I was on the ground with my nose in mushrooms. Today I looked up in the sky. I had completely forgotten about it: the partial eclipse. Fortunately a colleague sent a message: “It’s happening right now!”
I grabbed my camera and ran outside – just in time to see the moon at its maximum cover of one third of the sun.
Same picture twice, just a different crop.
Next show in the Netherlands is predicted in 2025. Already looking forward to it.
Deze week deed zich in de atmosfeer een bijzonder fenomeen voor: fijn zand uit met warme winden uit de Sahara aangevoerd. Op satellietfoto’s was de wolk goed te volgen. In de loop van honderden miljoenen jaren is dat al vaak gebeurd; zó vaak dat het woestijnstof in Europa dikke lagen löss heeft gevormd. Bijvoorbeeld in Limburg.
Op sommige plekken veroorzaakte het stof fraaie rode zonsopkomsten en – ondergangen. Hier op de Hoorneboegse heide was de hemel een kwartiertje vóór zonsopkomst op zijn mooist. Maar ook zonder rood is het een apart gezicht: dat bleke zonnetje in die grauwe sluier.
Dit soort natuurverschijnselen roepen bij mij altijd een oergevoel op: hoe bijzonder is het om op deze planeet te wonen, de Sahara te kunnen zien en de werking van wereldwijde klimaatsystemen, en nu getuige te zijn van processen die in honderden miljoenen jaren ons landschap vorm hebben gegeven. Wat bof ik dat ik dit soort dingen mag meemaken!
Warme groet van de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
Vanochtend op de Hoorneboegse heide. Ik was op zoek naar symmetrie en vond deze prachtige eik met zijn kronkelende takken. Na het instellen van de camera was het wachten op de zon. Een minuut of 20 heb ik lekker in de hei gezeten, kijkend naar wandelaars, gekraagde roodstaarten en wespen. Toen gluurde de zon door een klein gaatje in het wolkendek. Ik ben blij met het resultaat.
Een fijne zondag gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort.
De Portrettenmaker 