Het was een heldere dag geweest, er hing vocht in de lucht en het beloofde een mooie avond te worden. Ik liet al mijn plannen voor de avond vallen en ben gewoon het bos in te gelopen om te genieten. Ik houd van die vochtige avonden – de vage heiïgheid creëert een mystieke wereld waarin je elk moment elfen en aardmannen kunt verwachten. En dan nog die paarse gloed van de zonsondergang erbij. Onwerkelijk mooi!
Ik was alleen, en daarom deze keer een portret van de naderende nacht op dat kleine stukje bos. Ga gerust een keer mee – het levert vast een uniek portret op!
Hij vond het best spannend om op de foto te gaan. Werd er zelfs helemaal druk van. Maar toen hij aan de beurt was ging hij op een fantastische manier gewoon zitten om te poseren. Hier ben ik, zet mij maar op de foto!
Soms kijk je in de spiegel en denk je: “Die fotoshoot word nooit wat!” Of je maakt je al bij voorbaat druk om je kleding, je haar, je houding. Want tjonge, je gaat naar de fotograaf en dan dwarrelen die beelden uit de glossy’s door je hoofd en daar lijk je helemaal niet op! Zal ik je een geheim verklappen? Die zorgen zijn helemaal niet nodig. Zoals Jelle Hermus van SoChicken stelt: die gedachten zijn gewoon scheten! Of in de iets nettere woorden van Eckhart Tolle: gedachten zijn als wolken die voorbij drijven. Om een heleboel redenen. Hier noem ik er twee.
Ten eerste omdat je jezelf vergelijkt met een ideaalbeeld dat niet bestaat. In je geheugen zitten allemaal beelden van mensen die je ooit hebt gezien: mensen die je kent, maar vooral veel filmsterren en fotomodellen en plaatjes bij sprookjes. Waarschijnlijk weet je wel dat alle foto’s in de glossy’s bewerkt zijn. Pukkels en rimpels zijn weggepoetst, benen zijn langer gemaakt, spieren zijn geaccentueerd, haren en pupillen krijgen een kleurtje, tanden worden gebleekt. Die mensen bestaan niet. Jouw ideaalbeeld bestaat niet. Allemaal Photoshop. Ik doe dat ook wel, hoor. Sommige mensen vinden het fijn als er wat dingen worden weggepoetst die ze zelf lelijk vinden. Maar er is een grens: als je te veel bewerkt, dan kijk je naar een fantasieversie van jezelf. En ook dat is prima: dan is het een soort schilderij in plaats van een foto. Sommige mensen vinden dat fijn. Andere mensen willen juist graag hun ruwe kant op de foto. En ook die ruwe kant kun je weer versterken: dan krijg je een héél rauw schilderij van jezelf. Verreweg de meeste mensen kiezen iets er tussenin: een beetje bewerkt, maar niet te veel.
Nog een reden waarom je je geen zorgen hoeft te maken, is omdat het eigenlijk helemaal niets uitmaakt. Of je je nu druk maakt of niet, jij verandert er niet door. Dus kun je net zo goed even diep zuchten, je armen en benen losschudden, het hoofd fier oprichten en gewoon trots zijn op jezelf. Je mag er zijn, ontspan maar! Daar zit je dan, als mens. Ieder mens is uniek, ieder mens is mooi. En jij bent goed zoals je bent.
Natuurlijk is het leuk om mooi op de foto te komen. Daarom geef ik ook tips voor kleding, make-up, poseren en locaties. Maar waar het eigenlijk om gaat ben jij. En nee, het is niet erg als je het tóch spannend vindt, en het is zelfs niet erg als die rare gedachten maar door je hoofd blijven dwarrelen. Als je dat merkt, dan kun je er misschien wel om lachen. Jij bent gewoon zoals je bent, en dat is goed. Ik doe vervolgens mijn best om een mooi portret te maken.
Hier ben ik, zet mij maar op de foto! Prachtig toch?
Ik had verwacht dat hij door zou fietsen maar hij stopte. ‘Ik heb vroeger ook foto’s gemaakt,’ vertelde hij, en er kwamen verhalen over dromen, reizen, avonturen en vooral kijken naar al het mooie om je heen. Voor ik het wist stonden we een half uur te praten.
‘Misschien moet ik ook maar weer eens een camera oppakken,’ besloot hij, waarna hij zijn weg vervolgde.
Twee willekeurige passanten. Twee werelden die elkaar even raakten.
De nieuwe Beleef Vathorst is uit (https://www.vathorst.nl/over-vathorst/beleef-vathorst/). Voor dit nummer werd onder meer gevraagd foto’s te maken van Geert Lantink, de organisator van de allereerste triathlon van Vathorst. Zie triathlonvathorst.nl; op 1 juni 2019 is het zo ver.
Geert moest natuurlijk sportief in beeld worden gebracht. In je eentje drie sporten tegelijk uitbeelden is wat lastig, dus kozen we voor fietsen en het rennen met de fiets. Locatie was het pad met uitzicht op de Foortse torens, de blikvangers van Vathorst. En het is een belangrijke plek voor de triathlon zelf, want het is wisselplek en finish. We hadden geluk met de zon die de kleurrijke straat prachtig verlichtte. Op deze wijze poseren was voor Geert geen probleem. ´Wil je nog meer? Zeg het maar hoor. Dit is gewoon lekker spelen voor mij!´
De Portrettenmaker 