“Je bent jong en zorgeloos, hoe ouder je wordt hoe lastiger het soms is. De een gaat het voor de wind terwijl er ook mensen zijn die veel tegenslagen moeten zien te verwerken.
Maar je moet nooit opgeven, ergens schijnt voor iedereen de zon. Bloemen hebben zonlicht nodig maar soms ook regen want dat staan ze er op hun mooist bij. Dit probeer ik ook vast te houden.
Ik weet dat ik stappen kan en ga zetten ook al zullen het kleine stapjes zijn en soms weer een stapje terug. Ik zal vooruit gaan hoe dan ook.”
“Ik zou wel weer eens hopeloos verliefd willen worden, zoals op de middelbare school. Dat je het voelt in elke cel van je lichaam, dat je hele lichaam gaat bruisen. Er is iets met verliefdheid waar je op dat moment behoefte aan hebt. Die andere roept een gevoel op dat je nodig hebt, bijvoorbeeld een gevoel van thuiskomen. Het moet wel een verliefdheid zijn voor langere tijd, en niet dat na een tijdje die roze bril verdwijnt en blijkt dat je eigenlijk helemaal niet bij elkaar past.
Zien is belangrijk. Als je mensen voor het eerst ziet, weet je op de een of andere manier meteen of er een verbinding is of niet. Aan de andere kant: als je langzaam van iemand gaat houden, dan zie je steeds meer de mooie dingen in iemand en is zien helemaal niet meer belangrijk.
Ik denk dat iedereen behoefte heeft aan verbinding. Dat je iets samen hebt van waaruit je richting kunt geven aan je leven. Een plek waar je ook een stuk vrijheid hebt. Een vrije geest laat zich niet beknotten. Die zal vragen blijven stellen en nieuwe dingen willen ontdekken. Ik denk dat jij ook zo’n vrije geest bent. Nieuwsgierig …”
“Als je vraagt naar gevoel, dan is er op dit moment maar één ding. Alles draait nu om de officiersopleiding die ik ga volgen bij de mariniers. Over een paar maanden begint het.
Ik heb een paar banen gehad, maar daar was ik gauw op uitgekeken. Een vriend liet de site van Defensie zien en ik wist meteen: Dit wil ik! Ik wil iets bijdragen, aan Nederland en aan vrede op de wereld.
De keuring was zwaar. Fysiek, maar ook mentaal. Ik ben er anderhalf jaar mee bezig geweest, inclusief voorbereiden en trainen. Het heeft me wel wat gekost. Onderweg ben ik een paar vrienden kwijtgeraakt, die niet konden begrijpen waarom ik er zo op gefocust was en niet meer elke week mee uit ging. Maar ik heb er nieuwe vrienden bij gekregen, nu al. Een ander type vrienden, niet gericht op plezier hebben maar op de training die gaat komen.
Het is spannend. Want de keuring was zwaar, maar binnenkort gaat het écht beginnen. En er is natuurlijk altijd een kans dat je de opleiding niet kunt voltooien. Maar ik train elke dag, en ik ben vol vertrouwen. Voor mij is dit een droom die werkelijkheid wordt.”
“Toen ik een jaar of elf was, ging ik met mijn vader voor het eerst naar een grote film: Jurassic Park. Deze film van Steven Spielberg heeft me nooit meer losgelaten. Het verhaal had zoveel wat me aansprak: dieren, de natuur, het avontuur en hoe alles op aarde, in de schepping met elkaar samenhangt. Het vormde ook het begin van twee dromen: zoöloog worden en films maken.
Inmiddels heb ik zelf mogen meewerken aan filmproducties en ook twee korte films gemaakt. Een trailer van één van de films is hier te zien:
Voor een stage mocht ik naar Los Angeles afreizen en daar heb ik uiteraard een bezoek gebracht aan Hollywood. Een aparte wereld. Momenteel vertaal ik een boekenreeks van een scenarioschrijver uit LA. Later maakte ik kennis met Ariana Richards, die Lex Murphy speelde in Jurassic Park. Tegenwoordig is ze portretschilder. Ze heeft mijn nichtjes geschilderd, de dochters van mijn zus.
En vandaag zit ik dan in die oude jongensdroom. Mijn eigen scène uit Jurassic Park! En ja, voor de kenners, het is wel een mengeling van Jurassic Park, Jurassic Park III en Jurassic World…”
“Er gebeuren geen goede of slechte dingen. Elke dag dienen zich dingen aan; goed of slecht is slechts een interpretatie. De hele wereld is interpretatie. Van jou en van mij. Jij bent de enige die een interpretatie kan geven aan jouw wereld. Als je kunt leven in vertrouwen met wat er is en heel je wil uitgumt, dan kun je in de wereld planten wat je wilt. Dan ben je één met de wereld, met het universum en met de kracht die daar achter zit”
“Ik neem wel eens foto’s van oudere mensen die hand in hand lopen. Het is zo mooi. Kwetsbaar en sterk tegelijk. De essentie van liefde is dat je je kwetsbaar durft op te stellen en dat je weet dat die ander er zorgvuldig mee zal omgaan. Er lopen veel stellen samen op straat, maar pas als ze hand in hand lopen, zie je dat het goed zit, dat ze zich open stellen voor elkaar. People are meant to be together.
Als kind droomde ik van later. Ik groeide op in een cultuur waarin films en verhalen voortdurend het romantische ideaal vertellen. Je wordt verliefd, je gaat trouwen, je krijg kinderen en je wordt samen oud. Ons huis was groot, met een enorme bovenverdieping. Ik zie me nog als klein meisje boven door de gang lopen. Dan gleed ik met mijn vinger langs de muur en fluisterde: “I want to be loved.” En dat is nog steeds zo. Emotioneel, spiritueel en fysiek.
Mijn ouders zijn gescheiden. Beiden zijn nu alleen, en dat voelt niet goed. Ik weet niet wat mijn eigen toekomst gaat brengen. Er is geen plan, ik beweeg met wat zich aandient. Maar samen oud worden, dat wil ik.”
Lichtelijk verbijsterd staarde de docent naar mijn foto. Het was de laatste sessie, en iedereen had zijn Meesterwerk meegenomen: een kopie van – of een foto in de geest van – een andere vakfotograaf.
‘Maar…’ aarzelde hij, onzeker wat hij ermee moest. ‘Deze is onscherp!’
Ik schoot in de lach. ‘Dat is de bedoeling. Hij was eerst haarscherp, en ik heb flink wat moeite moeten doen om hem in de nabewerking zo vaag te krijgen. Kijk maar.’ Ik toonde het andere werk aan de groep. Een volledig vaag portret van een onbekende fotografe, niet meer dan wat lichte vlekken tegen een zwarte achtergrond. Mijn foto was een vrijwel identieke kopie, maar mooier en in kleur.
Vorige week plaatste ik een portret in COVID-tijd, van een jonge vrouw met mondkapje. Dit portret is misschien wel de tegenhanger daarvan. Geen mondkapje. Bloemen die weldra in een vaas worden geschikt en kleur in huis brengen. Ik vind het een prachtige foto, voor mij klopt hij helemaal. Hij roept vragen op. Voor wie zijn de bloemen? Op wie of op wat staat ze te wachten? Misschien staat ze wel klaar om de lente te verwelkomen!
Bent u ook zo toe aan een lenteportret met bloemen? Vraag het de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche)
Gedwongen rust. Al een jaar. En eindelijk, eindelijk lijkt het er op dat we na een enorm lange winterslaap weer naar buiten kunnen. Voorzichtig nog, want er zijn zo veel onzekerheden. Ik houd mijn hart vast voor wat we daarbuiten gaan aantreffen.
Ik heb dit jaar vrijwel geen pogingen ondernomen om nieuwe portretten te maken. Niet zozeer voor mijzelf, maar vooral voor de mensen om mij heen was het beter om zo ver mogelijk bij iedereen vandaan te blijven. En nu begint het weer te kriebelen.
Deze week waren we bezig met een kunst challenge in de familie. En ik ben weer naar buiten gegaan. Een van de resultaten was dit portret, een tijdsbeeld dat we een jaar geleden voor onmogelijk hadden gehouden. Nog even volhouden!
Sneeuw! Heel even maar, met de eerste vlokken in de middag en in de avond alweer regen. Net genoeg voor een klein wit dekje en wat fraaie winterbeelden. In het donker heb ik Amersfoort bezocht, weer even naar de Koppelpoort. De tijd was maar kort en ik hoopte zó op een paar mooie romantische plaatjes. En ja, kijk eens! Romantischer kan een fotoshoot toch niet zijn?
Als u ook eens zo’n romantische fotoshoot wilt, vraag dan gerust naar de mogelijkheden. Sneeuw kan ik niet altijd garanderen, maar heus: een foto in de druipende regen kan ook super-romantisch zijn!
Heel veel sneeuw gewenst – en zonder ongelukken en andere narigheid – door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
De Portrettenmaker 