“Loop maar door,” riep ik. “Ik maak nog even wat portretfoto’s.” Van dieren in dit geval. Zelden had ik zulke mooie vogels gezien als deze whiskered treeswifts diep in het regenwoud van Borneo, en ik wilde dolgraag hun afbeelding mee naar huis nemen. Best een uitdaging, want er was weinig licht en de vakantiecamera was niet al te lichtgevoelig. Gelukkig werkten ze mee en bleven ze lang genoeg stil zitten voor een paar fraaie close-ups. Het mannetje heeft de rode wangen, het vrouwtje de zwarte. Het zijn swifts, van de familie die we in Nederland kennen als gierzwaluw. Cadeautjes van de natuur, met een tekening alsof ze uit een sprookjesboek komen. Wat een geluk om zulke portretten te mogen maken!
Joke van Biesen maakt beadwork sieraden. Ze zocht een portretfotograaf om één van haar halssieraden scherp en met veel detail in beeld te brengen. Een mooie opdracht om te verkennen hoe portretfotografie de productfotografie kan versterken. In korte tijd hebben we een prachtige serie gemaakt, met frontale foto’s die de nadruk leggen op het halssieraad en wat speelsere die meer in de richting van modelfotografie gaan. Zelf vond ik dit de mooiste: een levende foto waarbij het sieraad weliswaar deels verscholen zit, maar die toch elegantie en stijl benadrukt.
Heb je ook iets bijzonders waarvan je graag een mooie foto wilt? Neem gerust contact op om te vragen naar de mogelijkheden.
Hij vond het best spannend om op de foto te gaan. Werd er zelfs helemaal druk van. Maar toen hij aan de beurt was ging hij op een fantastische manier gewoon zitten om te poseren. Hier ben ik, zet mij maar op de foto!
Soms kijk je in de spiegel en denk je: “Die fotoshoot word nooit wat!” Of je maakt je al bij voorbaat druk om je kleding, je haar, je houding. Want tjonge, je gaat naar de fotograaf en dan dwarrelen die beelden uit de glossy’s door je hoofd en daar lijk je helemaal niet op! Zal ik je een geheim verklappen? Die zorgen zijn helemaal niet nodig. Zoals Jelle Hermus van SoChicken stelt: die gedachten zijn gewoon scheten! Of in de iets nettere woorden van Eckhart Tolle: gedachten zijn als wolken die voorbij drijven. Om een heleboel redenen. Hier noem ik er twee.
Ten eerste omdat je jezelf vergelijkt met een ideaalbeeld dat niet bestaat. In je geheugen zitten allemaal beelden van mensen die je ooit hebt gezien: mensen die je kent, maar vooral veel filmsterren en fotomodellen en plaatjes bij sprookjes. Waarschijnlijk weet je wel dat alle foto’s in de glossy’s bewerkt zijn. Pukkels en rimpels zijn weggepoetst, benen zijn langer gemaakt, spieren zijn geaccentueerd, haren en pupillen krijgen een kleurtje, tanden worden gebleekt. Die mensen bestaan niet. Jouw ideaalbeeld bestaat niet. Allemaal Photoshop. Ik doe dat ook wel, hoor. Sommige mensen vinden het fijn als er wat dingen worden weggepoetst die ze zelf lelijk vinden. Maar er is een grens: als je te veel bewerkt, dan kijk je naar een fantasieversie van jezelf. En ook dat is prima: dan is het een soort schilderij in plaats van een foto. Sommige mensen vinden dat fijn. Andere mensen willen juist graag hun ruwe kant op de foto. En ook die ruwe kant kun je weer versterken: dan krijg je een héél rauw schilderij van jezelf. Verreweg de meeste mensen kiezen iets er tussenin: een beetje bewerkt, maar niet te veel.
Nog een reden waarom je je geen zorgen hoeft te maken, is omdat het eigenlijk helemaal niets uitmaakt. Of je je nu druk maakt of niet, jij verandert er niet door. Dus kun je net zo goed even diep zuchten, je armen en benen losschudden, het hoofd fier oprichten en gewoon trots zijn op jezelf. Je mag er zijn, ontspan maar! Daar zit je dan, als mens. Ieder mens is uniek, ieder mens is mooi. En jij bent goed zoals je bent.
Natuurlijk is het leuk om mooi op de foto te komen. Daarom geef ik ook tips voor kleding, make-up, poseren en locaties. Maar waar het eigenlijk om gaat ben jij. En nee, het is niet erg als je het tóch spannend vindt, en het is zelfs niet erg als die rare gedachten maar door je hoofd blijven dwarrelen. Als je dat merkt, dan kun je er misschien wel om lachen. Jij bent gewoon zoals je bent, en dat is goed. Ik doe vervolgens mijn best om een mooi portret te maken.
Hier ben ik, zet mij maar op de foto! Prachtig toch?
Ik had verwacht dat hij door zou fietsen maar hij stopte. ‘Ik heb vroeger ook foto’s gemaakt,’ vertelde hij, en er kwamen verhalen over dromen, reizen, avonturen en vooral kijken naar al het mooie om je heen. Voor ik het wist stonden we een half uur te praten.
‘Misschien moet ik ook maar weer eens een camera oppakken,’ besloot hij, waarna hij zijn weg vervolgde.
Twee willekeurige passanten. Twee werelden die elkaar even raakten.
Wat is dit werk toch genieten. Als natuurfotograaf was ik vooral in stilte bezig, dieren en planten aan het besluipen. Het enige gezelschap om mee te praten was ik zelf. Als iemand per ongeluk in mijn omgeving verdwaalde en alles verstoorde, probeerde ik vriendelijk doch beslist zo dwingend mogelijk te kijken: Wegwezen!
Nu ontvang ik mensen, ga ik bij mensen op bezoek en het is elke keer weer bijzonder. Heel soms mag ik meegenieten van de reacties op de foto’s. `Prachtig! Wat mooi! Net een schilderij!`
De Rembrandt foto van vorige keer was paars, en voorlopig blijf ik even bij die kleur. In augustus en september bloeit de heide namelijk op zijn mooist, en veranderen de heidevelden in een ware paarse zee. Ik ben er dol op. Er zijn genoeg heidevelden bij mij in de buurt, maar ik wilde al langer eens de zonsopkomst en zonsondergang in de glooiende hellingen van de Posbank vastleggen. Dus toen de weersverwachting goed was, pakte ik mijn tentje en ging op pad.
Ik was er niet de enige. Integendeel – de Posbank is een populaire bestemming en het was me dan ook een drukte van jewelste. Overal liepen fotografen die hetzelfde idee als ik hadden. En daartussen gewone wandelaars en natuurgenieters. Lang verhaal kort: het was heerlijk. Hieronder een impressie van een warme dag op de Posbank. Mocht u zelf graag een outdoor fotoshoot in paars willen, aarzel dan niet en stuur een mailtje. Dan maken we nu alvast een afspraak voor volgend jaar.
Op 4 oktober is het 350 jaar geleden dat Rembrandt stierf. Even rekenen… inderdaad, in het jaar 1669. Mijn eerste gedachte was: ik heb niet zo veel met Rembrandt. Nou ja, behalve dan het Rembrandt-licht, want dat kent iedere portretfotograaf. Dat is wanneer je het licht schuin van voren laat komen, zodat één kant van het gezicht wordt belicht en op de andere kant, de schaduwwang, nog nét een driehoekje van licht is te zien. Door het spel van licht en donker krijgt het gezicht diepte en komt het tot leven.
In mijn geheugen zitten stoffige herinneringen aan musea met zalen vol donkere schilderijen. Oh ja, en een wat scherpere herinnering aan die ene keer toen vader me meenam naar het Rijksmuseum om de Nachtwacht te zien. Er hingen veel gezichten van mensen met van die grote kragen. Ik stond met mijn neus bij één van die schilderijen en zag dat de kraag van dichtbij alleen maar bestond uit losse verfstreepjes, slordig door elkaar. Ik ging achteruit en de streepjes losten op in een illusie van een doorschijnende kanten kraag. Dichtbij, en weer veraf; ik wilde precies weten op welke afstand de losse streepjes een kraag werden. Het gaf een magisch gevoel, en dat iemand zoiets wist te maken vond ik wel echte kunst.
Nou vooruit, Rembrandt kon ook wel treffend echte mensen schilderen. Mensen van de straat met allerlei onvolkomenheden zoals bochels en pukkels en waterige oudemannetjesogen. Dat werd in die tijd nog niet zo veel gedaan. Onlangs was ik bij de tentoonstelling van Caravaggio in Utrecht. Deze Italiaanse schilder leefde van 1571 en 1610 – juist iets eerder dan Rembrandt. Ook hij schilderde al echte mensen en ook hij maakte prachtig gebruik van licht dat door een lamp wordt uitgestraald, door ramen binnenvalt of simpelweg van boven komt. De tentoonstelling liet goed zien hoe Utrechtse schilders werden beïnvloed door Carvaggio en zijn stijl overnamen. Over zijn betekenis voor Rembrandt lees ik vooral onzekerheid: ze hebben elkaar nooit ontmoet, misschien is Rembrandt indirect beïnvloed via de Utrechtse kunstenaars, wie weet?
In mijn jonge jaren heb ik gestudeerd in de Jodenbreestraat, tegenover de plek waar hij twintig jaar heeft gewoond en zijn Amsterdamse atelier hield. Er is nu een museum gevestigd, het Rembrandt huis. En zoals dat gaat met musea dichtbij: ik moet bekennen dat ik daar nog nooit ben geweest. Bij deze beloof ik plechtig aan de lezers dat ik dat nog dit jaar zal goedmaken. Want inmiddels weet ik dat ik wel degelijk iets heb met Rembrandt. Met zijn illusies, met zijn mensen en vooral met zijn licht.
Jouw eigen Rembrandt portret!
Speciaal vanwege de 350e sterfdag van Rembrandt heb ik een aanbieding: je kunt jouw portret met Rembrandt licht laten maken voor slechts €49. Als je wilt zelfs met zo’n mooie kraag!
In de natuurfotografie is het een begrip: Het Gouden Uur. Rond zonsopkomst en zonsondergang dompelt de zon de wereld in haar mooiste licht. Met het stralende en waanzinnig warme weer kon je het de afgelopen weken vaak meemaken.
He is een moment waarop je schitterende foto’s kunt maken. In de zomer vergt dat wel even doorbijten. De zon komt dan zó vroeg op en gaat zó laat onder dat het genieten een flinke aanslag kan zijn op je nachtrust. Als natuurfotograaf stond ik geregeld al rond vier uur naast mijn bed!
Wat dat betreft is de winter handiger. Maar ja, dan staan er weer geen gewassen te rijpen op de velden, vliegen er geen insecten rond en kun je niet lekker zonder jas rondlopen.
Wil je ook bijzondere foto’s laten maken tijdens het Gouden Uur? Ik ga graag met je op pad. Ook als je dat graag een keer om vier uur´s ochtends wilt doen!
Ik wilde iets schrijven over rekwisieten; spulletjes om mee te nemen naar een fotoshoot. Tien tips voor leuke voorwerpen zoals hoedjes, bloemen of boeken die een foto nét dat beetje extra kunnen geven. ‘Probeer maar uit,’ spoor ik altijd aan. ‘Speel met iets dat bij jou past of wat jij wilt laten zien.’
En toen kwam Stephanie met haar paard.
Paarden, daar heb ik wel wat mee. Prachtige dieren waar een sfeer van vrijheid omheen hangt. Die sfeer is bij waarschijnlijk blijven hangen uit de verhalen van vroeger, over eenzame reizigers en avonturiers die met hun paard over de wereld zwierven. Helden die één waren met de natuur en met hun paard. Een klopje op de nek of een paar woorden gefluisterd in het oor waren voldoende voor het paard om te weten wat er moest gebeuren.
Dat de werkelijkheid weerbarstiger is, merkte ik tijdens een korte serie paardrijlessen. Ik woonde pal boven een manege, dus het moest gewoon. Bij de eerste les werd mij verteld dat er maar één de baas kon zijn: het paard of ik. Dat werd dus het paard. De laatste les eindigde met een chagrijnig bokken en een plotselinge draf naar een hindernis. Slippend kwamen we voor de hindernis tot stilstand – ik vrees dat ik erg hard aan de teugels heb getrokken. Voorlopig was dat even genoeg voor mij. Misschien komt er ooit nog een vervolg.
Hoe dan ook, dat paard was een uitstekend idee van Stephanie. Heel even mocht ik weer in de paardenwereld stappen, van geurend grasland en hooi en bescherming tegen dazen en gewoon lekker buiten, niemand om je heen. Een vakantie van anderhalf uur. Dus aarzel niet en neem gerust uw paard mee naar de fotoshoot. Hij of zij is meer dan welkom.
Wat een lieve mensen! Ze kwamen net van het Rijksmuseum, een tentoonstelling van Erwin Olaf. Nog helemaal in fotosfeer, en ik mocht hen best op de foto zetten. “Misschien ben jij wel de nieuwe Erwin Olaf!” lachten ze.
Vrijdag had ik voor de film Yesterday, waar ik met een verstokte Beatle-vriend naartoe ging, nog een uurtje over. Ik kom niet vaak meer in Amsterdam, dus besloot wat straatfotografie te doen. Een uitdaging ver buiten mijn comfort zone: ik moet aardig wat weerstand overwinnen om wildvreemden aan te schieten met de vraag of ik hen zomaar mag fotograferen. Gelukkig levert het naast leuke foto’s vaak ook heel leuke gesprekjes op.
De stad
is een prima locatie voor portretfoto’s. Als je houdt van terrasjes, het
geroezemoes en leuke straatjes, dan staat niets je in de weg om zo’n plek te
kiezen voor jouw fotoshoot. Het kan verrassend andere plaatjes opleveren. Natuurlijk
moet zo’n plek wel bij je passen, en om eens te spelen met die gedachte heb ik
hier vier tips die je te helpen bij het kiezen van een locatie.
Waar ben je graag? Het eerste beeld dat in je op komt, is vast een locatie waar je je op je gemak voelt. Voor de een is dat de natuur, voor de ander een stad. Ik houd zelf van de beslotenheid van bos, van het onvoorspelbare van heuvels en bergen. Maar toen ik in Limburg woonde ontmoette ik daar een Fries die zich opgesloten voelde tussen de heuvels. Hij had een enorme heimwee naar weidsheid en ruimte en zicht op de horizon. Dus wat past het best bij jou? Als jij je op je gemak voelt in een drukke menigte of juist in een verlaten fabriekshal, dan is dat misschien een goede plek voor jouw volgende fotoshoot.
2. Welke sfeer zou je willen op jouw foto? Rustiek, energiek, stoer, hard, mysterieus? Het is leuk om te kijken of de locatie die sfeer kan versterken. Bij rustiek denk ik aan theetuinen, landhuizen, parkjes en vee in weilanden. Bij energiek denk ik aan bedrijvigheid, ambachten of sportiviteit. Bij hard aan glas en staal en betonnen constructies. Zo kun je bij elke sfeer een passende locatie bedenken.
3. Wil je iets van jezelf laten terugkomen in de locatie? De omgeving waarin je je bevindt kan iets vertellen over jou. Misschien wat je werk is of je bedrijf. Misschien je thuis: je favoriete stoel, het drukke behang, je oude keukentafel. Of je hobby: je groentetuin, je boekenkast, je auto of je schaakclub. De omgeving kan zelfs een verlangen of een wens uitdrukken: een luchthaven, een oerwoud of de coulissen van een toneel. Wat zou jij van jezelf willen laten zien?
4. Overweeg een bijzondere, misschien iconische locatie. Nederland heeft heel wat plekken die een prachtige omgeving kunnen vormen voor portretfoto’s. Vuurtorens. Kastelen. Grachten. Treinwagons. Voor bijzondere locaties hoef je vaak niet eens zo ver te gaan. Kijk de komende dagen maar eens in je eigen omgeving. Ik ben ervan overtuigd dat je overal perfecte plekken ziet voor jouw volgende fotoshoot.
En net als Erwin Olaf en die lieve voorbijgangers op de Amsterdamse Singel ben ik er altijd voor in om iets nieuws of iets onverwachts uit te proberen voor jouw perfecte portret!
De Portrettenmaker 