Unknown territories (more ugly creatures)

Geplaatst op door Henk Groenewoud

So I went on this journey of discoveries. Into the unknown. Looking for flatworms…

You might think that in the Netherlands we know all about nature, and have discovered everything there is to be discovered. At least that was my assumption. But a few years ago two scientist went out to look for flatworms. Especially for the New Zealand flatworm (Arthurdendyus triangulatus – Nieuw Zeelandse landplatworm) that was put on the European Union list of invasive alien species in 2019 as it is a predator of earthworms – the worms that we need to create fertile soils. Those of you who read The Hitchhikers’ guide to the Galaxy will recognise it’s scientific name 😊. Anyhow, apparently these creatures are so unattractive, that no one ever bothered to look at them or report any findings. There are bird groups, insect huggers and botanical twitchers, but there is not one single flatworm – society.

Fortunately, they didn´t encounter any New Zealand flatworms. But just few visits to zoos, greenhouses, botanical gardens and city backyards resulted in a handful of new species, never before recorded in the Netherlands. If you want the full background, look here.

Nobody cares for flatworms. And I can’t  blame anyone. They look like their relatives, the leeches. And I really, really dislike leeches.

This weekend we did a search party in a butterfly garden. Turning pots and bricks to see what lives beneath. Perfect conditions for flatworms: humid, warm, organic material and lots of tiny creatures crawling in and on the soil. I was very proud to find two individuals of the yellow-striped terrestrial planarian (Caenoplana bicolor or Caenoplana variegata – Grote Australische geelstreep). As the name indicates, it is alien to Europe (look here). Alien, but no threat to biodiversity so not classified as ‘invasive’.

To ease your mind and make you sleep well, I’ll end this story with one of the butterflies of the garden. Sheer beauty.

46. Rust

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Chateau Valogne was een verademing. In meerdere opzichten een tussenstop op deze zwerftocht. Ik genoot van de heuvels van de Morvant en de vele planten en dieren die er waren te zien. IJsvogels scheerden over de rivier, grauwe klauwieren postten op de telefoondraden, zwarte roodstaarten hadden hun nest boven één van de houten karren, knautia’s bloeiden, kleine parelmoervlinders fladderden rond en waterjuffers – ik denk azuurjuffers, maar kon de fel oranje stigmata niet plaatsen – waren volop bezig met hun paringsrituelen. En de rode rozen… met de kennis van nu beschouw ik die als een aankondiging van wat later zou komen.

Het kasteel deed iets met mij. En het gooide er nog wat bovenop dankzij het boek dat mijn dochter mij cadeau had gedaan: The 7 1/2 deaths of Evelyn Hardcastle van Stuart Turton. Een bijzonder verhaal, waarbij de hoofdpersoon in een (Engels) landhuis met allerlei kamers en gasten een moord moet oplossen. En daarbij op een of andere manier dezelfde dag beleeft in verschillende lichamen, met de bijbehorende verschillende karaktereigenschappen. Ondertussen zat ik in een groep mensen met allemaal hun eigen karakter en geschiedenis, die naar dit kasteel in Sommant waren gekomen voor meditatie en begeleiding op hun spirituele pad door Jan Geurtz – met als uitgangspunt dat het ego, en dus je karakter, ook maar een verzinsel is. In dit kasteel met al zijn gangen en kamers en mensen, was er bij het wegleggen van het boek altijd even wat verwarring als mijn geest het verhaal uit het boek verving door het verhaal van de werkelijkheid. Oh ja, er was een boek met een Engels kasteel vol mensen en een hoofpersoon die iets moest oplossen, en er was een verblijf in een Frans chateau ook vol mensen en een hoofdpersoon die iets wilde vinden.

En wat dan met die geest uit het verleden? Tijdens al dat speurwerk zag ik opeens parallellen tussen de middelbare schooltijd en de groepsprocessen die zich daar afspeelden, en de groepsprocessen hier. De gevoelens van nu leken sprekend op die van vroeger. En dus liet ik me maar meestromen met wat zich aandiende.

Wat ik zeg: het was een verademing.