Last month´s sketches

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Something completely different. Bread. The very first I ever baked, and it means so much to me! You have no idea. I took a huge risk given the visitor I expected. Simple recipe: whole grain flour, yeast, water and the simplest oven you can imagine. And it worked! It’s like magic.

Lovely to see the first ones of the year. In the backyard here in Hollandsche Rading, the winter jasmine is abundantly flowering.

Seeing this I realised I desperately need more yellow and summer colours. So this one is of a summer that feels so long ago.

Last one is of a visit to the Museum Voorlinden in Wassenaar. There are a few items on permanent display that bring out the inner child in everyone – at least, they definitely did in me. Like Leandro Erlich’s swimming pool, Ron Mueck’s Couple under an Umbrella, the Open Ended maze of Richard Serra and the tiny elevators of Maurizio Cattelan. 

At the moment there is an exhibition of the Italian artist Guiseppe Penone, who works with natural materials like trees and marble and leather, using the objects as a kind of memory or footprint of what has been. If you allow your mind to wander in his world, thoughts of interconnectedness of all visible and physical objects come up, of memories in the physical world and how we give meaning to what we experience with our senses. 

This picture below is of Tiger, tiger, tiger; the hidden tigers at the bottom of porcelain of the Ming Dynasty of Ai Weiwei.

34. Verwachting

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Nee, het wordt geen ontmoeting. “Ik heb moeite met verwachtingen die mannen vaak van me hebben,” schrijft ze. “Ik voel me zelden tot iemand aangetrokken. Enthousiasme voel ik als ballast. Ik ben zeer gevoelig.”

Zelden aangetrokken. Ik ben verbaasd. Heeft ze het over mij? Ben ik enthousiast, heb ik verwachtingen? In dat laatste moet ik haar onmiddellijk gelijk geven. Ja, natuurlijk heb ik verwachtingen. Als ik ’s ochtend uit bed spring dan verwacht ik dat er naast het bed een vloer is die mij opvangt, en dat ik niet in een peilloze diepte stort. Ik denk er nooit zo over na, maar verwachtingen zijn de lijm van mijn wereld. Ik zal mijn macro lens maar meenemen, want misschien staat er wel ereprijs in de berm.

Een verwachting is een idee, een verhaal over de toekomst. Een verzinsel dus dat waarheid kan worden of niet. De verwachting zelf zal niet haar probleem zijn. Wel het gevoel bij die verwachting. Ik hoop maar dat er ereprijs staat! Hoopvolle verwachting leidt tot spanning, en spanning leidt tot vreugde of teleurstelling. Deze zwerftocht ben ik zonder doel begonnen, met alleen een vaag idee over de richting die ik zou gaan. En nu begint iemand over mijn verwachtingen, om vervolgens een barrière over mijn pad te gooien.

De ereprijs staat in de berm, en ik ben blij. De ontmoeting komt er niet, en ik realiseer me dat ik een schurend gevoel van afwijzing voel. “Ik denk dat verwachtingen zelden worden losgelaten,” schrijft ze, nog voordat ik heb kunnen nadenken over aantrekken, verwachten, ontmoeten en ereprijs. Morgen toch maar even uitkijken voordat ik weer uit bed spring.

33. Krioelen

Geplaatst op door Henk Groenewoud

In het bos zag ik een mierennest bomvol rode bosmieren. ‘Verrek zeg…’ dacht ik. ‘Dat lijken mijn gedachten wel!’ Het ‘voorjaarszonnen’ bij de bosmieren is een fenomeen dat je alleen op de eerste zonnige lentedagen kunt waarnemen. Het lijkt wel alsof alle mieren tegelijk naar buiten komen om samen feest te vieren. Waarschijnlijk nemen ze in hun lichaam warmte op, en brengen ze die vervolgens onder de grond het nest in.

Bij dzogchen meditatie is het de bedoeling dat je naar je gedachten kijkt. Hoe een gedachte opkomt, even bestaan en weer verdwijnt als er nieuwe gedachten opkomen. ‘Gedachten stilzetten kan niet,’ zegt mijn leraar altijd. ‘Dus vergeet die wellness meditatie waarbij wordt gezegd dat je nergens aan moet denken om tot rust te komen. Dat is volstrekt onmogelijk. Kijk hoe je gedachten voorbij komen, alsof je langs een rivier gaat zitten kijken naar de stroming.’

Ik heb altijd wat moeite met die metafoor. Mijn gedachten geven meestal de associatie met die keer dat er een brandende lucifer achteloos werd weggegooid in een doos vol vuurwerk. Alles knalt en sist en vliegt gillend de doos uit.

Maar nu heb ik een nieuwe metafoor, voor als het wat rustiger is van binnen. Dit nest bosmieren, een krioelende hoop beweging waarvan de precieze functie nog steeds niet helemaal duidelijk is. Machtig mooi toch, die natuur.

Druppels

Geplaatst op door Henk Groenewoud

“Kun je een foto van een druppel maken?” vroeg ze. “Zo een die opspringt uit het water? Het is voor op mijn website.”

Ik had dat nog nooit gedaan, dacht even aan mijn jeugdheldin Pippi Langkous (“…dus ik denk dat ik het wel kan!”) en nam de uitdaging aan. De grijze dagen van begin januari waren perfect om lekker rustig te experimenteren met deze binnen-klus.

Om dit soort foto’s te maken kun je voor honderden euro’s druppel-installaties kopen met infrarood triggers en snelle flitsen. Ik koos voor de buurman-en-buurman oplossing: een douchekop, een zwabber, een trechter, stukje stof en flink wat ducktape om de boel bij elkaar te houden.

De eerste test met een zwarte achtergrond was meteen raak. Mooie spetters, mooie druppels en op de laatste foto een vallende druppel die precies op de opspattende druppel botst. A je to, klus geklaard! Dat wil zeggen: de klant kreeg natuurlijk de mooiste foto met een witte en gekleurde achtergrond. Deze zwarte experimenten zijn voor hier.

Heeft u ook een uitdagende, grensverleggende fotowens? Vraag het aan de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche)

Een héél kleine Kerstgroet

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Wat een jaar, zeg. Ik verwacht dat nog lang zal worden gesproken over het jaar waarin Covid-19 de wereld veranderde. Alles is nu anders. Opeens zien we hoe kwetsbaar het kleurrijke leven was. Hoe fijn de zorgeloosheid. Het liefst willen we snel weer terugkeren naar die oude vertrouwde omgeving met volle straten, volle vliegtuigen en volop feesten.

De stroom onder de oppervlakte intrigeert me. De dingen die we niet zien, maar die als langzaam bewegende aardschollen de wereld vormen. De miljarden mensen in delen van de wereld waar géén toegankelijke gezondheidszorg is en waar de overheid géén steunpakketten kan verzorgen. De economische opkomst van Azië en de morele teloorgang van de Verenigde Staten. En de groepen mensen die vervolgens de ene kant op willen tegenover de groepen mensen die de andere kant op willen…

De wereld zal vanaf 2020 anders zijn. Zo is het altijd al geweest. Al meer dan tweeduizend jaar wordt geschreven over de toenemende complexiteit van de samenleving, over de snelle veranderingen en de onzekerheid die dat met zich meebrengt. Zekerheid is een illusie. Alles is in beweging, alles stroomt, panta rhei. Wie Eckhart Tolle heeft gelezen weet: de enige werkelijkheid die bestaat is het Nu. Het verleden is een herinnering, de toekomst bestaat nog niet. En hoe moeilijk het Nu ook kan zijn, angstige gedachten zijn maar verhalen die we zelf verzinnen. Ook na 2020 zullen mensen weer in staat zijn om rijk en gelukkig te leven – al zal dat misschien op een manier zijn die ik me nu nog niet kan voorstellen.

Kerst wordt dit jaar anders. Kleiner. Daarom hierboven een héél kleine kerstkaart met een héél klein kerst-en-nieuwjaarswensje. Kerstboompjes van een paar millimeter doorsnede, en kerstballetjes van ééntiende millimeter. Het bekertjesmos is ook millimeterwerk. En de piepkleine paddenstoeltjes hieronder groeien tussen de schubben van een Douglas-sparrenappel. Klein, maar zo mooi!

De donkere dagen lijken misschien donkerder dan ooit. En toch zit stiekem overal schoonheid verstopt. Hoe klein ook, een mooie Kerst en het allerbeste voor 2021 gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

Paddenstoelen en sporen

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Excuses, het was niet mijn bedoeling om alwéér een blogje te schrijven over paddenstoelen. Hoe mooi ik ze ook vind: “Oh… Alweer paddenstoelen…. Gaap!”

Maar dit is heus bijzonder. Bij het bewerken van foto’s die ik voor een boek had gemaakt, viel me opeens iets op. Als je heel sterk inzoomt, is op de foto te zien hoe de paddenstoel sporen loslaat! Kijk maar eens naar de uitsnede hierboven. Héél kleine stipjes. Logisch natuurlijk, iedereen weet dat paddenstoelen zich voortplanten door middel van sporen. Maar om dat zomaar te zien, totaal onverwacht!

Nou ja, dan wil je natuurlijk meer. Zojuist ben ik nog even het bos ingegaan, om te kijken wat je in het donker ziet. En verdraaid…. Al vijftig jaar loop ik in de bossen, overdag en ’s nachts, maar dit had ik nog nooit gezien. Er blijft zo veel te ontdekken in de natuur!

Vooruit, hieronder dan toch nog even wat andere foto’s van deze weken.

Wilt u ook eens op een ontdekkingsreis in de natuur? Vraag naar de mogelijkheden van een foto-excursie op maat bij de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

..pas als je het ziet!

Geplaatst op door Henk Groenewoud

De meest bizarre ervaring was met de dennenorchis. Een piepklein orchideetje met bloempjes van enkele millimeters. “Ze moeten hier toch staan,” mompelde mijn vader. “Ik heb ze vorige week nog gezien.” Het was een klein kommetje in het duin waar ze tot vlak langs het pad moesten groeien.

Maar hoe we ook zochten, we vonden niets. Na vijf minuten gaven we het op. “Jammer,” zei ik teleurgesteld. Ik had nog nooit dennenorchissen gezien.

Toen viel mijn oog op een klein wit vlekje. Ik viel op mijn knieën en riep enthousiast: “Ik heb er één!” En nog een. En daar, nog een! Het was alsof alle orchideetjes tot dit moment hadden gewacht om uit de grond op te duiken. Overal om ons heen bleken ze te staan, en we hadden er al die tijd gewoon overheen gekeken!

Ik moest hier gistermiddag weer aan denken. Wilde nog even snel een paar paddenstoelenfoto’s maken, liefst ook van die kleine melkzwammetjes. Ik liep het bos in, en het viel me in eerste instantie wat tegen. Geen paddenstoel meer te zien. Ze zouden toch niet al weg zijn? Dat kán gewoon niet. Het heeft nog niet gevroren!

Diep in het bos zag ik de eerste. Mooi, die was binnen! Het begon al aardig donker te worden, en moest het uiterste uit de camera persen om nog wat licht te kunnen vangen. En toen begon het.  Overal doken ze op. Tussen de bladeren op de grond, op de bemoste stammen, overal!

Toen het zó donker werd dat het niet meer lukte om fatsoenlijke foto’s te maken keerde ik terug, vrolijk uitgezwaaid door een onvoorstelbare massa paddenstoelen.

Op deze pagina een selectie van het bezoekje aan het Philips de Jonghpark in Eindhoven afgelopen zaterdag, en aan Birkhoven Amersfoort / De Bergjes in Soest.

Wil jij ook leren hoe je dit soort macro foto’s kunt maken? Vraag naar de mogelijkheden voor een persoonlijke excursie aan de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).