Threatened beauty

Geplaatst op door Henk Groenewoud

“What about nature in Cyprus?” you might ask. “Where are the birds, the mammals?”
Let’s start with the most famous eye-catchers: the flamingos. South of Larnaca, in the salt lakes. Larges groups and easy to see.

Apart from the flamingos, the first few days I hardly saw any birds. Very disappointing. A few common stonechats (Saxicola rubicola) – don’t need to go to Cyprus to see them. This one showed up shortly after sunrise, in the early orange light.

I soon found out why I saw so few birds. They are afraid! It is quite dangerous to be beautiful. In Cyprus, people shoot. Right after my beach house, there was a small nature reserve with a salt marsh. Information panels proudly stated how special the vegetation was. There were huge signs: Nature conservation area. No Hunting! And right after these signs, you find the empty shells. One at least at every 20 meter. No wonder I didn’t see any birds. And the ones I did see – quite special, endemic species – kept well hidden and so far away, that it was pointless to try and take pictures. I do Like Cyprus, but the hunting and shooting – even in nature reserves! – is awful.

Lots of lizards though. For instance this rock agame near Aphrodite’s bath. Previously this reptile was considered a subspecies of Laudakia stellio, but DNA research showed that Cyprus truly has its own endemic species: Laudakia cypriaca.

And another lizard, Schreiber’s fringe-fingered lizard (Acanthodactylus schreiberi). Quite a lot of them – even saw one on the beach.

Lots of dragonflies as well here. For instance the globe skimmer (Pantala flavescens) – a species found all over the world, able to migrate many thousands of miles during the year.

So what about the mammals in Cyprus? Of course they are present, but very, very well hidden. In between the shells, the silent witnesses of hunting in nature conservation areas, I also found fresh footprints of roe deer. The kind of deer that I can see almost daily where I live, where hunting is largely banned, but that are invisible ghosts here.

With these final remarks, I close off with some shaky air during another stunning sunrise.

Still too much…

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Previous post I said: Thousands of pictures. Too much nature. I´ll keep it brief this time.

First of all, that blue dragonfly above. I’m not sure of the species, it might indeed just be ´Blue dragonfly´. Feel free to mention the name if you know it. Same for the yellow one below. If you know the species, let me know! Both of them were resting in a small nature reserve between Savannah and Beaufort.

What´s next? An encounter with a snake near Chattahoochee river. Common garter, friendly and not poisonous. So no worries.

Sand martin. Whole families were learning their offspring to fly and hunt for insects above the river.

Another bird, a killdeer (why that name?). Common kind of plover. Picture taken while canoeing – it’s really great to jump in a canoe on a sunny day!

This one was taken in the city of Atlanta, Memorial Park, a few months ago. Some kind of mushroom – tried to capture the lightness and luminousity of it.

Last one to close this series: the bamboo forest at the banks of the river.

46. Rust

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Chateau Valogne was een verademing. In meerdere opzichten een tussenstop op deze zwerftocht. Ik genoot van de heuvels van de Morvant en de vele planten en dieren die er waren te zien. IJsvogels scheerden over de rivier, grauwe klauwieren postten op de telefoondraden, zwarte roodstaarten hadden hun nest boven één van de houten karren, knautia’s bloeiden, kleine parelmoervlinders fladderden rond en waterjuffers – ik denk azuurjuffers, maar kon de fel oranje stigmata niet plaatsen – waren volop bezig met hun paringsrituelen. En de rode rozen… met de kennis van nu beschouw ik die als een aankondiging van wat later zou komen.

Het kasteel deed iets met mij. En het gooide er nog wat bovenop dankzij het boek dat mijn dochter mij cadeau had gedaan: The 7 1/2 deaths of Evelyn Hardcastle van Stuart Turton. Een bijzonder verhaal, waarbij de hoofdpersoon in een (Engels) landhuis met allerlei kamers en gasten een moord moet oplossen. En daarbij op een of andere manier dezelfde dag beleeft in verschillende lichamen, met de bijbehorende verschillende karaktereigenschappen. Ondertussen zat ik in een groep mensen met allemaal hun eigen karakter en geschiedenis, die naar dit kasteel in Sommant waren gekomen voor meditatie en begeleiding op hun spirituele pad door Jan Geurtz – met als uitgangspunt dat het ego, en dus je karakter, ook maar een verzinsel is. In dit kasteel met al zijn gangen en kamers en mensen, was er bij het wegleggen van het boek altijd even wat verwarring als mijn geest het verhaal uit het boek verving door het verhaal van de werkelijkheid. Oh ja, er was een boek met een Engels kasteel vol mensen en een hoofpersoon die iets moest oplossen, en er was een verblijf in een Frans chateau ook vol mensen en een hoofdpersoon die iets wilde vinden.

En wat dan met die geest uit het verleden? Tijdens al dat speurwerk zag ik opeens parallellen tussen de middelbare schooltijd en de groepsprocessen die zich daar afspeelden, en de groepsprocessen hier. De gevoelens van nu leken sprekend op die van vroeger. En dus liet ik me maar meestromen met wat zich aandiende.

Wat ik zeg: het was een verademing.