Heb je hem gezien? De totale maansverduistering die nu plaatsvindt – terwijl ik dit schrijf zijn de laatste vijf minuten ingegaan. Al op het moment dat de maan opkwam, was de verduistering op het hoogtepunt, dus het was voor veel mensen even wachten tot ze hem boven de horizon konden zien. En ssst! niet verder vertellen: ik stond klaar in het veld toen ik er achter kwam dat ik geen batterijen voor de camera mee had. Supersnel terug naar huis gerend…
Een gedeeltelijke maansverduistering, vanochtend 18-09-2024 met het hoogtepunt om 04:41. Hoe zullen we dat nu eens beschrijven?
“De Maan kust Saturnus,” had ik al gelezen in een overzicht van hemelse fenomenen. Op dit moment staat Saturnus vanaf ons bezien recht tegenover de zon. De volle Maan staat natuurlijk ook recht tegenover de zon, anders is hij niet vol. Ze stonden dus vannacht dicht blij elkaar, zó dicht dat je van een kusje kon spreken. Helaas heb ik het kusje niet gezien, want de volle Maan was zo helder dat Saturnus volledig werd overstraald.
Hoe zullen we die gedeeltelijke maansverduistering dan noemen? De schaduw van de Aarde raakte de Maan maar nét, slechts een klein hapje werd er uit de bol genomen. Een kusje van de schaduw van de Aarde, dat lijkt me wel aardig.
A few days ago I was on the ground with my nose in mushrooms. Today I looked up in the sky. I had completely forgotten about it: the partial eclipse. Fortunately a colleague sent a message: “It’s happening right now!”
I grabbed my camera and ran outside – just in time to see the moon at its maximum cover of one third of the sun.
Same picture twice, just a different crop.
Next show in the Netherlands is predicted in 2025. Already looking forward to it.
Ik dacht altijd dat ik de enige was. In tekeningen en schilderijen maakte ik altijd opzettelijk een storende fout, zodat iedereen naar die fout zou kijken. “Het is een prachtig schilderij, alleen dat ene ding daar. Wat jammer nou, het is bijna perfect!” Voor mij schuilde de perfectie juist in die fout. Overigens vernam ik dat een gerenommeerd Japans schilder – ik ben zijn naam vergeten, als ik hem weer tegen kom zal ik het hier melden – precies hetzelfde deed. In elk kunstwerk één opzettelijke fout, om daarmee de hoogst mogelijke staat van perfectie te bereiken.
Onlangs nodigde iemand mij uit om tijdens een meditatie te proberen de volmaakte staat van ‘Zijn’ te benaderen. Het zou een gelukzalige staat moeten zijn, niet verstoord door gedachten of emoties. Geen wil om iets te bereiken of veranderen, alleen maar Zijn. Ik stelde me een soort zwart gat voor dat alles opzuigt zodat er niets meer overblijft. Helemaal niet fijn. Gelukkig heb ik die volmaakte staat nog lang niet bereikt, want tijdens de ‘volmaakte stilte’ hoorde ik het bloed ruisen door de bloedvaten in mijn oren, de rode bloedlichaampjes klotsend en botsend tegen elkaar en tegen de celwanden. Zoals ik al zei: mijn gedachten springen alle kanten op.
Perfectie is saai. Het is af. Je hoeft er niets meer mee en je kunt er ook niets meer mee. Een wit papier zonder enige smet, een ronde cirkel zonder ribbeling, wat heb je er aan? Juist de imperfectie trekt mij aan. De hap uit de zon vanmiddag tijdens de zonsverduistering. De klaprozen die alle regels van de kunst schenden. Zo wil ik het hebben.
Wie kan rusten in onvolmaaktheid, weet wat perfectie is.
De Portrettenmaker 