Rotswand
Portrait of a man with frikadel
On the street in Bergen, Noord-Holland
Memories
“I’m just browsing through some old stuff,” he said. “Do you see this map? It’s from the airport. I stole it from the Germans.”
Not true. It’s a copy of a map made by a modern copyer, probably fifteen or twenty years ago. But who cares? I know that during the war, as a child, he did break into German offices in the village, and that he did steal maps from them. But now, at the age of 96, all these memories are fading into a thick fog. Sometimes elements from different memories come together into a new story that is almost true. Almost. And that’s more than enough now, for him as well as for me.
Wedding day
They were sitting on a bench in my father’s idyllic village. I asked if I could take a picture of them. Of course I first had to explain what my intention was.
“In honor of the birthday of a famous Dutch street photographer, we were invited to take a picture in his style as a tribute. So we try to take a picture the way he would take a picture.”
“You look like a serious photographer,” She said. “So go ahead. But first you have to take a picture of us with my cell phone.” It was their wedding day; they enjoyed the sun, the beautiful surroundings and especially each other.
What a wonderful day it was
Niet bewegen!
Kun jij 25 seconden stil staan? Geen haartje bewegen, terwijl de golven om je benen spoelen?
Larissa deed het. Op het strand bij Petten, bij het kunstwerk van palen dat in het water is geplaatst als symbool voor het dorp dat daar ooit in de golven is verdwenen. Vijfentwintig seconden is lang. Het mooie van fotograferen met lange sluitertijden is dat alle beweging vervaagt: golven worden een soort mistige waas die een mystieke sfeer oproepen. In vroeger tijden, toen er nog geen lenzen op de camera zaten maar alleen kleine gaatjes, was er geen andere mogelijkheid dan lang stilzitten om voldoende licht te krijgen.
Voor een model is dat best zwaar: elke beweging leidt tot een onscherp, en onbruikbaar beeld. Zo’n fotoshoot in de golven kan dan ook niet al te lang duren. Gelukkig was het water lekker warm. En ik vind de foto met Larissa – gemaakt ná zonsondergang – boeiender dan de foto van de zonsondergang die kort daarvoor was gemaakt.
De volgende ochtend ben ik weer vroeg opgestaan. Het geurde naar warme zee en er hing een flinke zeemist; ik was van plan om die mist vast te leggen. Maar eenmaal op het strand – volstrekt alleen, mijn voetspoor als eerste in het zand – trok de hemel open en kwamen er allemaal kleuren tevoorschijn.
Vertel eens: welke foto is jouw favoriet?
Ook zo’n mysterieuze zwart-witfoto? Neem contact op met de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
De Portrettenmaker 