Magical mushroom shedding spores by night

I saw a group of fly agarics, very nice for a beautiful night portrait. But when I arrived at the site in the dark, they had disappeared, broken down. Maybe run over by dogs, maybe taken by passers-by, but gone.

Fortunately the flashlight showed a few nice specimens in a meadow along the path. I knelt in the grass, put the flashlight on the camera bag and started to set up my gear: small tripod under the camera, setting ISO / shutter speed / aperture, focus… and then I heard something buzzing and rustling in front of me.

“Must be a beetle!” I thought hopefully. It sounded like a big one. Also nice for a night photo!

The insect jumped to the light, and tried to sort of crawl into the flashlight.

Not a beetle, but a European hornet. Our largest native wasp, even larger than the so-called terror wasp, the Asian hornet. One of those whoppers that you can hear flying by like a helicopter. Immediately afterwards, a second one landed in the illuminated grass. That one also seemed very interested in the light.

European hornets are quite large in their own right, but I did not know that they grew even three times as large in the dark. And that each hornet split into several individuals during the night. That is to say, these two insects sounded like there were five or ten of them.

The first one became bored with the flashlight, and began to inspect my camera. The second one flew first to the light, then to my camera bag. I wondered how I could lie down and operate my gear without running the risk of accidentally grabbing an insect. And I wondered if these two would be the only ones. A memory came to mind: that time when I accidentally sat on the edge of a lake on top of a wasp’s nest in the ground, and after being stung twice in my leg had to run to avoid worse. And I remembered the articles I’d collected about dogs, hikers, and cyclists accidentally getting too close to a ground nest of European hornets and being attacked by an angry swarm. Then the first hornet decided to inspect me.

I turned off the light and took a little distance. And after a minute or so, when all movement and noise subsided, I carefully walked back to get my stuff and go home. No night photo of the fly agarics today.

I didn’t go back until two days later. And what I hoped for, succeeded this time: catching the spores being spread by the fly agaric. There is a lot of Photoshop in this photo, but the spores are really real! Wonderful to experience the magic of the forest this way.

I learned a few things. The fly agarics are always redder on the other side of the path. European hornets are three times larger at night than during the day, and split into several individuals at night. And for forest photography you sometimes need a little patience

Paddenstoelen en sporen

Excuses, het was niet mijn bedoeling om alwéér een blogje te schrijven over paddenstoelen. Hoe mooi ik ze ook vind: “Oh… Alweer paddenstoelen…. Gaap!”

Maar dit is heus bijzonder. Bij het bewerken van foto’s die ik voor een boek had gemaakt, viel me opeens iets op. Als je heel sterk inzoomt, is op de foto te zien hoe de paddenstoel sporen loslaat! Kijk maar eens naar de uitsnede hierboven. Héél kleine stipjes. Logisch natuurlijk, iedereen weet dat paddenstoelen zich voortplanten door middel van sporen. Maar om dat zomaar te zien, totaal onverwacht!

Nou ja, dan wil je natuurlijk meer. Zojuist ben ik nog even het bos ingegaan, om te kijken wat je in het donker ziet. En verdraaid…. Al vijftig jaar loop ik in de bossen, overdag en ’s nachts, maar dit had ik nog nooit gezien. Er blijft zo veel te ontdekken in de natuur!

Vooruit, hieronder dan toch nog even wat andere foto’s van deze weken.

Wilt u ook eens op een ontdekkingsreis in de natuur? Vraag naar de mogelijkheden van een foto-excursie op maat bij de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

..pas als je het ziet!

De meest bizarre ervaring was met de dennenorchis. Een piepklein orchideetje met bloempjes van enkele millimeters. “Ze moeten hier toch staan,” mompelde mijn vader. “Ik heb ze vorige week nog gezien.” Het was een klein kommetje in het duin waar ze tot vlak langs het pad moesten groeien.

Maar hoe we ook zochten, we vonden niets. Na vijf minuten gaven we het op. “Jammer,” zei ik teleurgesteld. Ik had nog nooit dennenorchissen gezien.

Toen viel mijn oog op een klein wit vlekje. Ik viel op mijn knieën en riep enthousiast: “Ik heb er één!” En nog een. En daar, nog een! Het was alsof alle orchideetjes tot dit moment hadden gewacht om uit de grond op te duiken. Overal om ons heen bleken ze te staan, en we hadden er al die tijd gewoon overheen gekeken!

Ik moest hier gistermiddag weer aan denken. Wilde nog even snel een paar paddenstoelenfoto’s maken, liefst ook van die kleine melkzwammetjes. Ik liep het bos in, en het viel me in eerste instantie wat tegen. Geen paddenstoel meer te zien. Ze zouden toch niet al weg zijn? Dat kán gewoon niet. Het heeft nog niet gevroren!

Diep in het bos zag ik de eerste. Mooi, die was binnen! Het begon al aardig donker te worden, en moest het uiterste uit de camera persen om nog wat licht te kunnen vangen. En toen begon het.  Overal doken ze op. Tussen de bladeren op de grond, op de bemoste stammen, overal!

Toen het zó donker werd dat het niet meer lukte om fatsoenlijke foto’s te maken keerde ik terug, vrolijk uitgezwaaid door een onvoorstelbare massa paddenstoelen.

Op deze pagina een selectie van het bezoekje aan het Philips de Jonghpark in Eindhoven afgelopen zaterdag, en aan Birkhoven Amersfoort / De Bergjes in Soest.

Wil jij ook leren hoe je dit soort macro foto’s kunt maken? Vraag naar de mogelijkheden voor een persoonlijke excursie aan de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

Uitwaaien aan het strand

Het was zo´n stormachtige dag waarop je het liefst een goed boek pakt om de hele dag in een deken gewikkeld op de bank te zitten lezen. Maar nee! Soms heb je geen keuze, en is juist dát de dag om elkaar te zien en portretten te maken. Deze keer op het bijna verlaten strand tussen Bergen en Egmond – en weer terug.

Elk van de portretten heeft een eigen invalshoek. Het eerste portret hierboven is als een gedachte. In de nabewerking is de foto vervaagd zodat er alleen een indruk overblijft, een herinnering om te koesteren.

De tweede laat verlatenheid zien. Het lijkt rustig maar dat is schijn: alles is in beweging! De harde wind heeft het zand in golfpatronen over het strand geblazen; de wolken in de lucht lijken dat te reflecteren. Zee en duinen zijn als vlijmscherpe messen die boven en beneden van elkaar scheiden.

Op de derde blaast de wind voluit. De bewerking in zwart-wit versterkt de chaos van het wapperende haar.

Op de vierde lijken de donkere wolken op de achtergrond en de wapperende haren iets van een storm weer te geven. Licht, rustig en fier staat ze daar. Welke stormen er ook komen, zij kan ze aan.

Bij de vijfde ten slotte zijn de lijnen in de wolken en op het strand zwaar aangezet waardoor een soort tunnelvisie ontstaat; net als wanneer je tegen de harde wind in kijkt en bijna niks kunt zien.

Al met al een gevarieerde reportage van de strandwandeling, en ik ben er blij mee!

Lijkt zo’n reportage u ook wel leuk? Laat maar weten. Fijne week gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).