Previous post I said: Thousands of pictures. Too much nature. I´ll keep it brief this time.
First of all, that blue dragonfly above. I’m not sure of the species, it might indeed just be ´Blue dragonfly´. Feel free to mention the name if you know it. Same for the yellow one below. If you know the species, let me know! Both of them were resting in a small nature reserve between Savannah and Beaufort.
What´s next? An encounter with a snake near Chattahoochee river. Common garter, friendly and not poisonous. So no worries.
Sand martin. Whole families were learning their offspring to fly and hunt for insects above the river.
Another bird, a killdeer (why that name?). Common kind of plover. Picture taken while canoeing – it’s really great to jump in a canoe on a sunny day!
This one was taken in the city of Atlanta, Memorial Park, a few months ago. Some kind of mushroom – tried to capture the lightness and luminousity of it.
Last one to close this series: the bamboo forest at the banks of the river.
Every time in the USA I am overwhelmed by the abundance of nature. There is so much to see! I come home with thousands of pictures. Let me show a few of them here.
I woke up with birds singing, and they kept on singing all day long. You don’t need to go out to do birding, you can just sit on your veranda and they come to you. The intense red of the Northern cardinal (Cardinalis cardinalis) – just can’t stop taking pictures! I have them hunting for insects in the grass, singing and hiding in the bushes, but this one I like most: sunbathing in the scorching sun.
Then the eastern bluebird (Sialia sialis). Such beautiful colours! Funny, the nuthatch in the Netherlands has almost the same colours, but is a little paler.
“Look at those cute squirrels!” I was immediately corrected. “They are not cute. They are rats with a tail. They climb through the rain gutter, come into the house. They gnaw and make a huge mess!” “They won’t be that bad will they?” I thought. But indeed. They’re everywhere. Really everywhere, in huge numbers, in and around the houses. In Europe, the grey squirrel (Sciurus carolinensis) is considered an invasive alien species. They eradicated the indigenous red squirrel (Sciurus vulgaris) in most of the United Kingdom, as they are bigger, stronger and resistant to squirrel diseases they carry.
“What about those chipmunks? Those ‘ground squirrels’, as we call them?” “Less bad than the grey squirrels. But I still don’t need them in the garden. They dig holes everywhere.” I have to t confess: last week in my garden back home I saw mouse holes. Shrews probably, there are a lot of them here. And my first thought was: How do I get those bloody mice out of my garden? Anyhow, the Eastern chipmunks (Tamias striatus) is not considered an invasive species in Europe. But it’s nephew, the Siberian chipmunk (Tamias sibiricus) is.
Another unwelcome animal. That is: In Europe again. Many red eared sliders (Trachemys scripta) have been imported as pets. So cute, these tiny baby-sliders with their flip-flop-feet! But baby sliders grow big, too big for small aquariums, and the entire house starts to smell. Eventually all these imported pet sliders are dumped in nature. No one wants to kill his pet, and the animal shelters are full. The pet industry doesn’t care – when a European ban on import and trade was imminent, thousands of extra baby sliders were rapidly imported and ‘put in storage’. To be able to continue selling them for some time after the ban. Anyhow, the one on the picture is enjoying his natural habitat. In the USA.
‘Don’t go chasing waterfalls,’ TLC sings. The expression puzzles me, for I can’t combine the beautiful image of waterfalls with bad or self-destructive behaviour, what the song is about. I love waterfalls. Probably because I live in the Netherlands, a country devoid of any. So when I’m abroad, I don’t miss a chance to visit one. If you would come to my house, you’d find one printed as wallpaper. I sleep under my own waterfall, every night. ‘Don’t go jumping waterfalls,’ Paul McCartney sings. Now that I do understand. Jumping them would be very unwise indeed.
Here’s a few waterfalls from the last USA trips. Amicalola, Cloudland canyon and Big canoe. The names alone are enough to make me dream away into different worlds.
Wat een prachtig stadje! Nu begrijp ik waarom iedereen aanraadde om eens te kijken in Savannah. Oude huizen in koloniale stijl wekken een Zuideuropese of Latijnsamerikaanse sfeer op. In tegenstelling tot veel andere plekken in de VS kun je uitstekend wandelen in de historische binnenstad. Talloze parkjes – bijna elk tweede blok is park – nodigen uit tot aangenaam verpozen.
Het verleden van de slavenhandel druk een zwaar stempel op de stad. Dit was één van de belangrijkste havens waar schepen met slaven uit Afrika aanlegden. “Als ik de kelders zie, dan moet ik altijd denken aan de mensen die daar misschien opgesloten hebben gezeten,” zei iemand.
Kenmerkend voor deze kuststrook zijn de lang slierten korstmossen die van de bomen hangen, het Spanish moss. En ook dat draagt bij aan die enge sfeer: als ’s nachts de slierten in de wind wuiven, lijken het wel geesten die komen spoken.
“Overdag vind ik de stad mooi, maar ’s nachts vind ik het eng,” zei iemand. Als geen ander weten de Amerikanen ook daarvan een business te maken, want het aanbod van Ghost tours en spookverhalen is enorm.
Eén foto is gemaakt in Beaufort, en stadje op zo’n 30 mijl afstand. Ook prachtig, ook historisch en met een minder beladen verleden. Ik hoop snel nog eens terug te komen, en dan ook Charleston te bezoeken.
Dit is vermoedelijk mijn favoriete bosbewoner: de boommarter. Echte, wilde natuur, zomaar in ons eigen Nederland. Het is alweer twee jaar geleden dat ik er voor het laatst een zag. Vorig jaar vond ik wel een bewoonde boom, maar nét te laat. Het gezin had de boom waarschijnlijk de week ervoor verlaten, te oordelen aan de latrine. Nu zit het moertje er nog. Vandaag tenminste – het zal niet de eerste keer zijn dat een gezinnetje van de ene op de andere dag verdwijnt…
Vandaag een groot deel van de dag gepost bij het nest, om te kijken hoe het staat met de gezinsuitbreiding. Het moertje kwam één maal buiten kijken, en hield het daarna voor gezien. Niet zo spectaculair, maar in het nest waren de jongen te horen. Ik gok dat ze over één of twee weken zo ver zullen zijn dat ze het nest verlaten. Het is te hopen dat iedereen dan de hond aan de lijn houdt.
Zo´n lange dag in het bos geeft altijd nieuwe ervaringen. Bijvoorbeeld de koolmezen en boomklevers, die geregeld langs komen om de latrine te inspecteren. Ik vermoed dat daar wel wat insecten te vinden zijn.
Ook leuk zijn de toevallige ontmoetingen met andere bosbewoners. Zoals deze rode eekhoorn, die even stil hield om te kijken. Verrek, zit daar nou een mens? Ja zeg, het is echt een mens! Nou ja, rustig doorlopen maar, en doen alsof ik hem niet heb gezien…
Soms vind je vlak bij huis de meest exotische locaties. Vorige week was ik in het Belgische Oostende, dat me verwende met een paar prachtige zonsondergangen. Met het on-Nederlandse licht leek het ver, heel ver weg. Dichtbij of ver weg, uiteindelijk zit het allebei in jezelf…
Elk jaar ben ik te laat, maar elk jaar een klein beetje minder te laat. Als de trend zo doorzet, dan zal ik volgend jaar misschien bijna op tijd zijn voor de kersenbloesem. Die hoor je natuurlijk in Japan te zien, maar dat is wat ver. Ik kies voorlopig voor de Japanse tuin in het Amsterdamse bos.
Onderweg naar mijn vader had ik 15 minuten om even snel uit te stappen, de vouwfiets te pakken en wat snapshots te maken. En ik was niet de enige: dranghekken en tijdelijke fietsenrekken moesten de enorme meute bezoekers in goede banen leiden. Nu vind ik mensen op een foto geen enkel probleem – vaak zelfs noodzakelijk om een foto voldoende interessant te maken. Maar dit waren er wat veel; bovendien waren mijn gedachten elders en wilde ik door. Dus hield ik de blik naar boven gericht.Wie volgend jaar zin heeft om met zonsopkomst in de Japanse tuin op de foto te gaan, moet maar even een seintje geven. Zet het vast in de agenda – en dan maar afwachten of de natuur zich aan jouw afspraak houdt.
Ooit was ik in Mallorca, waar ik erg graag de prachtige purperkoet op de foto wilde zetten. Dochter en vriendin hadden niet zo’n zin om mee te lopen en bleven liever in het cafeetje aan het begin van het lange, rechte pad door het moeras. Terwijl ik speurend verder liep hoorde ik ze opeens achter me schreeuwen. Ik draaide me om en gebaarde: “Wat is er?”
Weer riepen ze, en wezen mijn kant op. Ik begreep er niets van, en liep maar verder.
Later vertelden ze me gierend van de lach dat er een vlak achter mij rustig over het pad had gewandeld – die juist in de bosjes indook toen ik me omdraaide. En terwijl ik me omdraaide, rende een tweede achter mijn rug óók het pad over. Zij lagen dubbel – ik merkte niets.
Ik kreeg ze op de foto, maar ik had kunnen wachten tot deze winter. December 2021 werd de eerste purperkoet ooit in Nederland gezien, in Zevenhuizen. Meteen gevolgd door een tweede in Alblasserdam. Ik ben niet zo’n fanatieke twitcher die alle zeldzaamheden meteen afrent, dus ik heb ze lekker laten zitten.
Twee weken geleden was ik op die prachtige zondagochtend in Kinderdijk om de molens te fotograferen – die van de vorige blogpost. Iemand zag mijn telelens, en vroeg of ik nog zeldzame vogels had gezien. “Niet echt,” antwoordde ik. “De cetti’s zanger vind ik altijd wel leuk, want dat was vroeger een echte zeldzaamheid.” Een andere molen-fotograaf merkte op dat hij nog even zijn telelens ging halen voor de vogels. Ik ging rustig naar huis – een uur rijden – en kwam er pas dagen later achter dat die tweede purperkoet dus gewoon vierhonderd meter verderop langs hetzelfde fietspad had gezeten. Waar hij de hele winter had gezeten.
Nou ja, dat was toch wat te veel voor me. Het weekeinde daarna was de verwachting wederom stralend, en ben ik maar teruggekeerd. Nogmaals de molens bij zonsopkomst, en nu ook de purperkoet. Ik denk dat ik hem vanuit het riet heb horen grinniken.
(Op de laatste foto duikelt hij voorover omdat zijn poot bleef haken achter een rietstengel. Beetje onhandig zijn ze wel)
En alweer dwarrelt er Saharastof door de Europese atmosfeer. Een jaar geleden gebeurde dat ook al. Flinke overlast in Spanje, maar hier vooral prachtig gekleurde zonsondergangen. De volle maan maakt het plaatje compleet.
De Portrettenmaker 