Een héél kleine Kerstgroet

Wat een jaar, zeg. Ik verwacht dat nog lang zal worden gesproken over het jaar waarin Covid-19 de wereld veranderde. Alles is nu anders. Opeens zien we hoe kwetsbaar het kleurrijke leven was. Hoe fijn de zorgeloosheid. Het liefst willen we snel weer terugkeren naar die oude vertrouwde omgeving met volle straten, volle vliegtuigen en volop feesten.

De stroom onder de oppervlakte intrigeert me. De dingen die we niet zien, maar die als langzaam bewegende aardschollen de wereld vormen. De miljarden mensen in delen van de wereld waar géén toegankelijke gezondheidszorg is en waar de overheid géén steunpakketten kan verzorgen. De economische opkomst van Azië en de morele teloorgang van de Verenigde Staten. En de groepen mensen die vervolgens de ene kant op willen tegenover de groepen mensen die de andere kant op willen…

De wereld zal vanaf 2020 anders zijn. Zo is het altijd al geweest. Al meer dan tweeduizend jaar wordt geschreven over de toenemende complexiteit van de samenleving, over de snelle veranderingen en de onzekerheid die dat met zich meebrengt. Zekerheid is een illusie. Alles is in beweging, alles stroomt, panta rhei. Wie Eckhart Tolle heeft gelezen weet: de enige werkelijkheid die bestaat is het Nu. Het verleden is een herinnering, de toekomst bestaat nog niet. En hoe moeilijk het Nu ook kan zijn, angstige gedachten zijn maar verhalen die we zelf verzinnen. Ook na 2020 zullen mensen weer in staat zijn om rijk en gelukkig te leven – al zal dat misschien op een manier zijn die ik me nu nog niet kan voorstellen.

Kerst wordt dit jaar anders. Kleiner. Daarom hierboven een héél kleine kerstkaart met een héél klein kerst-en-nieuwjaarswensje. Kerstboompjes van een paar millimeter doorsnede, en kerstballetjes van ééntiende millimeter. Het bekertjesmos is ook millimeterwerk. En de piepkleine paddenstoeltjes hieronder groeien tussen de schubben van een Douglas-sparrenappel. Klein, maar zo mooi!

De donkere dagen lijken misschien donkerder dan ooit. En toch zit stiekem overal schoonheid verstopt. Hoe klein ook, een mooie Kerst en het allerbeste voor 2021 gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

Lopen in een landschapsschilderij

Toen ik op een prachtige dag thuis kwam van de Hoorneboegse heide trok één van de foto’s direct mijn aandacht. Prachtige lucht, wat mist, wandelaars en snuffelende honden… Het leek wel een oud landschapsschilderij! Alleen de mobieltjes en de hijskraan bij het gebouw op de achtergrond verraadden dat dit de huidige tijd was. Nou ja, en de kleding natuurlijk.

Wat een vrolijk idee, dat je gewoon buiten kunt rondlopen in zo’n oud landschap. Het prikkelt mijn fantasie, want er zijn nog heel wat andere werelden voorbij ruimte en tijd waar ik graag even zou rondlopen.

En jij, in welke werelden zou jij graag eens rondlopen?

Groet van de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

Jij als magische kunst

Bijna december, en nog zó veel paddenstoelen in het bos die op de foto willen. Maar ja, de Portrettenmaker is nu eenmaal niet de Paddenstoelenportrettenmaker. Twee blogjes over paddenstoelen is méér dan genoeg. Nu weer over mensen.

Vaak probeer ik mensen te prikkelen: Wil je iets met een mysterieuze blik, wapperende gordijnen, iets vrolijks en uitgelaten of juist meer ingetogen en sereen? Meestal is het antwoord: “Gewoon, een mooie foto” Nu dan, ter inspiratie dit kleine project van mijzelf. Al lang had ik dit beeld in mijn hoofd, van iemand die zich loswerkt uit een boom. Een symbiose van mijn twee favoriete onderwerpen, mensen en natuur. En een voorbeeld dat een portret zoveel méér kan zijn dan gewoon een foto.

De mogelijkheden zijn eindeloos. In welke wonderlijke wereld zou jij jezelf wel eens willen zien? Welk magisch, mysterieus of avontuurlijk idee trekt je aan? Doe eens gek. Misschien realiseren we samen in het komende jaar wel dat portret! Fijn weekeind gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

..pas als je het ziet!

De meest bizarre ervaring was met de dennenorchis. Een piepklein orchideetje met bloempjes van enkele millimeters. “Ze moeten hier toch staan,” mompelde mijn vader. “Ik heb ze vorige week nog gezien.” Het was een klein kommetje in het duin waar ze tot vlak langs het pad moesten groeien.

Maar hoe we ook zochten, we vonden niets. Na vijf minuten gaven we het op. “Jammer,” zei ik teleurgesteld. Ik had nog nooit dennenorchissen gezien.

Toen viel mijn oog op een klein wit vlekje. Ik viel op mijn knieën en riep enthousiast: “Ik heb er één!” En nog een. En daar, nog een! Het was alsof alle orchideetjes tot dit moment hadden gewacht om uit de grond op te duiken. Overal om ons heen bleken ze te staan, en we hadden er al die tijd gewoon overheen gekeken!

Ik moest hier gistermiddag weer aan denken. Wilde nog even snel een paar paddenstoelenfoto’s maken, liefst ook van die kleine melkzwammetjes. Ik liep het bos in, en het viel me in eerste instantie wat tegen. Geen paddenstoel meer te zien. Ze zouden toch niet al weg zijn? Dat kán gewoon niet. Het heeft nog niet gevroren!

Diep in het bos zag ik de eerste. Mooi, die was binnen! Het begon al aardig donker te worden, en moest het uiterste uit de camera persen om nog wat licht te kunnen vangen. En toen begon het.  Overal doken ze op. Tussen de bladeren op de grond, op de bemoste stammen, overal!

Toen het zó donker werd dat het niet meer lukte om fatsoenlijke foto’s te maken keerde ik terug, vrolijk uitgezwaaid door een onvoorstelbare massa paddenstoelen.

Op deze pagina een selectie van het bezoekje aan het Philips de Jonghpark in Eindhoven afgelopen zaterdag, en aan Birkhoven Amersfoort / De Bergjes in Soest.

Wil jij ook leren hoe je dit soort macro foto’s kunt maken? Vraag naar de mogelijkheden voor een persoonlijke excursie aan de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

Zonsopkomst in de mist

Och mensen, wat is het buiten soms mooi! We hebben al wat mistige ochtenden gehad deze herfst, maar deze was fenomenaal. Ik moest mezelf wel even dwingen om uit bed te komen, want bij de eerste blik uit het raam bleek mijn straat kraakhelder.

Maar de mist was voorspeld en de lucht voelde vochtig, dus ik ben toch maar snel op de fiets gestapt.

Flink doorfietsen door het donkere bos om juist vóór zonsopkomt op de plek te zijn. En wat een beloning kwam er!

Toen de zon wat hoger kwam, verschenen de eerste hardlopers en wandelaars met hond. En iedereen knikte elkaar toe, want iedereen voelde hetzelfde. Uniek om daar op die plek getuige te zijn van zoveel moois.

Mocht u ooit een portret willen maken bij zonsopkomst in de mist, dan sta ik voor u klaar. Groet van de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

Rijke oogst paddenstoelen

Afgelopen week ben ik meermaals begonnen aan een kleine boswandeling om vervolgens hopeloos te verdwalen in mijn natuurbeleving en pas na vele uren weer opgetogen thuis te komen. Wat is het mooi buiten! Het Speulderbos, de bossen van Maartensdijk en Eyckenstein op de Utrechtse Heuvelrug, allemaal even mooi.

De rijke oogst aan paddenstoelenfoto´s deed me denken aan artikelen die ik las: de een op een facebook groep over enthousiast paddenstoelen plukken in de natuur, de ander op de site van de Nederlandse Mycologische Vereniging over vergiftigingen. Ik ben een groot voorstander van ‘terug naar de natuur’ en moestuinen en zelf kweken en zo. Maar het idee dat natuur altijd smakelijk en goed en fijn en lieflijk is, is absurd. De ergste gifstoffen, de ergste ziekten komen uit de natuur, zijn daar inherent onderdeel van. Zeker bij paddenstoelen worden vaak vergissingen gemaakt, of blijken soorten toch niet zo onschuldig als altijd werd gedacht. Na het lezen van de pagina over vergiftigingen vergaat me de lust ook altijd een beetje. Ik houd me wel bij mijn bakje champignons en mijn zelfkweek-pakketten en verzamel de natuur alleen op beeld.

En jij, eet jij zelfgeplukte paddenstoelen?

Fijne week gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche)

Niet bewegen!

Kun jij 25 seconden stil staan? Geen haartje bewegen, terwijl de golven om je benen spoelen?

Larissa deed het. Op het strand bij Petten, bij het kunstwerk van palen dat in het water is geplaatst als symbool voor het dorp dat daar ooit in de golven is verdwenen. Vijfentwintig seconden is lang. Het mooie van fotograferen met lange sluitertijden is dat alle beweging vervaagt: golven worden een soort mistige waas die een mystieke sfeer oproepen. In vroeger tijden, toen er nog geen lenzen op de camera zaten maar alleen kleine gaatjes, was er geen andere mogelijkheid dan lang stilzitten om voldoende licht te krijgen.

Voor een model is dat best zwaar: elke beweging leidt tot een onscherp, en onbruikbaar beeld. Zo’n fotoshoot in de golven kan dan ook niet al te lang duren. Gelukkig was het water lekker warm.  En ik vind de foto met Larissa – gemaakt ná zonsondergang – boeiender dan de foto van de zonsondergang die kort daarvoor was gemaakt.

De volgende ochtend ben ik weer vroeg opgestaan. Het geurde naar warme zee en er hing een flinke zeemist; ik was van plan om die mist vast te leggen. Maar eenmaal op het strand – volstrekt alleen, mijn voetspoor als eerste in het zand – trok de hemel open en kwamen er allemaal kleuren tevoorschijn.

Vertel eens: welke foto is jouw favoriet?

Ook zo’n mysterieuze zwart-witfoto? Neem contact op met de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

Nagenieten van de heide

De Hoornboegse heide ligt op een steenworp afstand van mijn huis. Sinds het Covid-19 virus de wereld veranderde, ben ik juist die nabije omgeving beter gaan bekijken. Even een half uurtje wandelen of fietsen tussendoor. Gek eigenlijk: voorheen reisde ik rustig een uur om ergens de heide te fotograferen, terwijl ik dat in mijn eigen achtertuin ook kan doen.

Het toppunt van de bloei is al voorbij. Maar hier kunnen we nog even nagenieten van al die paarse schoonheid. Hoor je de bijen al zoemen?

Fijne dag gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche)

Paardenmeisje

‘Met jurk en paard, zo wil ik op de foto!’ zei Stephanie. Voor haar bijzonder, wat als paardenmeisje loopt ze het liefst rond in een oude spijkerbroek en stevige schoenen. Twee maal per dag staat ze in de wei om haar paard Tad te verzorgen; daar passen tere jurken gewoon niet bij.

Van tevoren bespraken we wat ideeën voor mogelijke foto’s. Een bloemenweide, en iets van contact tussen haar en Tad. Maar we wisten: dieren kun je niet naar de hand zetten en soms moet je je gewoon overgeven aan de omstandigheden.

En dat bleek. De eerste afspraak voor een fotoshoot moest worden uitgesteld wegens regen. Dus maakten we een nieuwe afspraak en jongens, dat was een bloedhete zomerdag waarbij het kwik steeg tot boven de 30 graden. Al na een kwartiertje was het genoeg. Tad kreeg last van vliegen en horzels en moest een vliegenhoedje op. En Steph vond het met die warmte ook wel mooi geweest. Gelukkig hadden we toen al foto’s genoeg.

Wil jij ook eens anders dan anders op de foto? Laat maar weten aan de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).

Dag zomer!

Pfff, wat een hitte de afgelopen weken. De langste hittegolf ooit. Het einde is in zicht: de temperaturen dalen en we gaan weer richting herfst. Op de Hoorneboegse heide heeft de zon haar laatste warme ondergang uitbundig gevierd. Paarse heide in de gouden gloed, prachtig!

Ik heb zin in de herfst. En ik heb zin om een paar mooie herfstportretten te maken met stemmige kleuren. Heb je ook zin in de herfst?

De Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort)