Waarschijnlijk heeft u het niet gemerkt, maar de zon is gisteravond alweer een minuut later ondergegaan. Uiteraard is de zonnewende zoals gebruikelijk gepland op maandag 21 december en wel om 11:02. Niets wijst er op dat het Universum zich daar niet aan wil houden. Maar heus, inmiddels wordt het ’s avonds alweer een minuut later donker. Het vroegste punt is enkele dagen geleden bereikt. De ochtenden ijlen nog wat na. Elke dag komt de zon nog wat later op totdat op de 29e ook daar het keerpunt is bereikt. Dan krijgen we zowel in de ochtend al in de avond elke dag wat meer licht.
De donkere dagen voor Kerst bieden geweldige mogelijkheden voor nachtfotografie. Ik houd ervan om in het donker buiten te zijn. De geluiden, de geuren en ook de kleuren zijn anders; er hangt een sfeer alsof er elk moment iets kan gebeuren.
Afgelopen week was ik ’s in Amersfoort. Nauwelijks mensen op straat; één van de gevolgen van de COVID-pandemie. Rondlopend van de prachtige Koppelpoort, naar de Groenmarkt en Muurhuizen waande ik me eeuwen terug in de tijd. Uit de Sint Joriskerk op het hof klonk het prachtig gezang van klassieke kerstliederen. Wat een bijzondere ervaring!
Hier enkele resultaten van het bezoek. Portret van Amersfoort bij nacht. Smaakt naar meer, wat mij betreft. Een heel fijn weekeinde gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
Ik heb het geprobeerd, maar het lukt me gewoon niet. ‘Zorg voor een uniforme uitstraling van je foto’s, zodat je herkenbaar wordt. Vind je eigen stijl. Zekerheid, daar houden klanten van.’
Tja…. ´Ze´ hebben natuurlijk gelijk. Ik ga zelf ook naar de slager voor een vegetarische worst, en naar de kapper voor een knipbeurt. Nooit andersom. Helaas, ik ben niet in de wieg gelegd voor uniformiteit. De eerste keer iets uitproberen, struikelend en weer opstaand en tot op het bot ‘Maar-hoe-dan-toch?’ uitzoekend, dat vergt alles wat je in je hebt. Zo´n zoektocht afronden met een prachtig resultaat geeft een geweldige kick. De volgende keer ga je vol enthousiasme aan de slag: je wéét dat het mooi wordt! Maar bij de derde keer van hetzelfde word ik al onrustig.
Ik heb er lang over nagedacht. Mijn eigen stijl. Mijn signatuur. Moet ik mij misschien dan toch maar beperken tot één type foto, en dat herhalen en herhalen en herhalen en herhalen en…? Goeie genade, dat zou een straf zijn.
Opeens realiseerde ik me: Plezier, daar gaat het om! De lol in het uitwerken van ideeën. Soms puzzelen, soms bezig zijn met mensen die er óók plezier in hebben en de fotoshoot beleven als een vrolijk uitje. Of als iemand misschien tegen de fotoshoot heeft opgezien, de opluchting achteraf en vooral ook de blijdschap met de resultaten!
Nog zó veel dingen die ik wil uitproberen. Nog zo veel ideeën. Dus deze keer wéér iets anders: huisdierfotografie. Met mijn eigen herkenbare stijl: Plezier!
Fijne zondag gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
Zo halverwege het jaar kwam het idee voor een virtuele vakantiefoto. Bijna niemand is dit jaar op vakantie gegaan. Sommigen omdat het niet mocht, anderen omdat ze de verantwoordelijkheid voelden om Het Virus niet verder te verspreiden. En weer anderen omdat ze door alle ellende hun baan kwijtraakten of omdat ze domweg niet van reizen houden. Zó veel redenen om thuis te blijven.
“Als jij een foto van jezelf zou willen ergens op de wereld, waar zou het dan zijn? Welke plek zou je willen bezoeken?” vroeg ik.
“Venetië!” antwoordde ze meteen.
En dus gingen we op reis. Onze eerste stop was een brug in de buurt, tijdens een zonnige dag. Uit de fotoshoot aldaar heb je eerder deze kunnen zien.
Daarna reisden we verder over het internet, op zoek naar achtergrondfoto’s. Er zijn heel wat stockbureau’s die prachtige foto’s uit de hele wereld aanbieden, maar onze reis was low-budget en dus zochten we verder. Zo’n achtergrondfoto moet een bepaalde kwaliteit en grootte hebben, beter dan de gemiddelde Facebook of Instagram foto. En toen bleek dat we de reis verkeerd-om waren begonnen. We vonden wel geschikte achtergronden, maar die pasten geen van alle bij het perspectief van onze brugfoto’s. “Niemand neemt een brug in Venetië op deze manier!” jammerde ik. “We hadden eerst een achtergrond moeten zoeken, en daarna onze de brugfoto’s passend moeten maken!” We waren hopeloos verdwaald tijdens onze reis.
Als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Juist op dat moment kwam op Instagram een foto voorbij van madebyjennifer.nl. Een foto uit Venetië. Dus er was iemand van Instagram die daar rondliep, en wel vandaag! Zou ik dat zomaar durven vragen, aan een wildvreemde?
Nou ja, lang verhaal kort: Jennifer heeft met haar mobiel een paar brugfoto’s gemaakt die qua perspectief wél pasten. Dank, Jennifer, want met jouw foto hebben wij onze reis kunnen voltooien. Onze virtual holiday naar een waanzinnig mooie zonsondergang in Venetië.
Ook interesse in een virtuele vakantie? Vraag het de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche)
Toen ik op een prachtige dag thuis kwam van de Hoorneboegse heide trok één van de foto’s direct mijn aandacht. Prachtige lucht, wat mist, wandelaars en snuffelende honden… Het leek wel een oud landschapsschilderij! Alleen de mobieltjes en de hijskraan bij het gebouw op de achtergrond verraadden dat dit de huidige tijd was. Nou ja, en de kleding natuurlijk.
Wat een vrolijk idee, dat je gewoon buiten kunt rondlopen in zo’n oud landschap. Het prikkelt mijn fantasie, want er zijn nog heel wat andere werelden voorbij ruimte en tijd waar ik graag even zou rondlopen.
En jij, in welke werelden zou jij graag eens rondlopen?
Groet van de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
Bijna december, en nog zó veel paddenstoelen in het bos die op de foto willen. Maar ja, de Portrettenmaker is nu eenmaal niet de Paddenstoelenportrettenmaker. Twee blogjes over paddenstoelen is méér dan genoeg. Nu weer over mensen.
Vaak probeer ik mensen te prikkelen: Wil je iets met een mysterieuze blik, wapperende gordijnen, iets vrolijks en uitgelaten of juist meer ingetogen en sereen? Meestal is het antwoord: “Gewoon, een mooie foto” Nu dan, ter inspiratie dit kleine project van mijzelf. Al lang had ik dit beeld in mijn hoofd, van iemand die zich loswerkt uit een boom. Een symbiose van mijn twee favoriete onderwerpen, mensen en natuur. En een voorbeeld dat een portret zoveel méér kan zijn dan gewoon een foto.
De mogelijkheden zijn eindeloos. In welke wonderlijke wereld zou jij jezelf wel eens willen zien? Welk magisch, mysterieus of avontuurlijk idee trekt je aan? Doe eens gek. Misschien realiseren we samen in het komende jaar wel dat portret! Fijn weekeind gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
Excuses, het was niet mijn bedoeling om alwéér een blogje te schrijven over paddenstoelen. Hoe mooi ik ze ook vind: “Oh… Alweer paddenstoelen…. Gaap!”
Maar dit is heus bijzonder. Bij het bewerken van foto’s die ik voor een boek had gemaakt, viel me opeens iets op. Als je heel sterk inzoomt, is op de foto te zien hoe de paddenstoel sporen loslaat! Kijk maar eens naar de uitsnede hierboven. Héél kleine stipjes. Logisch natuurlijk, iedereen weet dat paddenstoelen zich voortplanten door middel van sporen. Maar om dat zomaar te zien, totaal onverwacht!
Nou ja, dan wil je natuurlijk meer. Zojuist ben ik nog even het bos ingegaan, om te kijken wat je in het donker ziet. En verdraaid…. Al vijftig jaar loop ik in de bossen, overdag en ’s nachts, maar dit had ik nog nooit gezien. Er blijft zo veel te ontdekken in de natuur!
Vooruit, hieronder dan toch nog even wat andere foto’s van deze weken.
Wilt u ook eens op een ontdekkingsreis in de natuur? Vraag naar de mogelijkheden van een foto-excursie op maat bij de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
De meest bizarre ervaring was met de dennenorchis. Een piepklein orchideetje met bloempjes van enkele millimeters. “Ze moeten hier toch staan,” mompelde mijn vader. “Ik heb ze vorige week nog gezien.” Het was een klein kommetje in het duin waar ze tot vlak langs het pad moesten groeien.
Maar hoe we ook zochten, we vonden niets. Na vijf minuten gaven we het op. “Jammer,” zei ik teleurgesteld. Ik had nog nooit dennenorchissen gezien.
Toen viel mijn oog op een klein wit vlekje. Ik viel op mijn knieën en riep enthousiast: “Ik heb er één!” En nog een. En daar, nog een! Het was alsof alle orchideetjes tot dit moment hadden gewacht om uit de grond op te duiken. Overal om ons heen bleken ze te staan, en we hadden er al die tijd gewoon overheen gekeken!
Ik moest hier gistermiddag weer aan denken. Wilde nog even snel een paar paddenstoelenfoto’s maken, liefst ook van die kleine melkzwammetjes. Ik liep het bos in, en het viel me in eerste instantie wat tegen. Geen paddenstoel meer te zien. Ze zouden toch niet al weg zijn? Dat kán gewoon niet. Het heeft nog niet gevroren!
Diep in het bos zag ik de eerste. Mooi, die was binnen! Het begon al aardig donker te worden, en moest het uiterste uit de camera persen om nog wat licht te kunnen vangen. En toen begon het. Overal doken ze op. Tussen de bladeren op de grond, op de bemoste stammen, overal!
Toen het zó donker werd dat het niet meer lukte om fatsoenlijke foto’s te maken keerde ik terug, vrolijk uitgezwaaid door een onvoorstelbare massa paddenstoelen.
Op deze pagina een selectie van het bezoekje aan het Philips de Jonghpark in Eindhoven afgelopen zaterdag, en aan Birkhoven Amersfoort / De Bergjes in Soest.
Wil jij ook leren hoe je dit soort macro foto’s kunt maken? Vraag naar de mogelijkheden voor een persoonlijke excursie aan de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
Het was zo´n stormachtige dag waarop je het liefst een goed boek pakt om de hele dag in een deken gewikkeld op de bank te zitten lezen. Maar nee! Soms heb je geen keuze, en is juist dát de dag om elkaar te zien en portretten te maken. Deze keer op het bijna verlaten strand tussen Bergen en Egmond – en weer terug.
Elk van de portretten heeft een eigen invalshoek. Het eerste portret hierboven is als een gedachte. In de nabewerking is de foto vervaagd zodat er alleen een indruk overblijft, een herinnering om te koesteren.
De tweede laat verlatenheid zien. Het lijkt rustig maar dat is schijn: alles is in beweging! De harde wind heeft het zand in golfpatronen over het strand geblazen; de wolken in de lucht lijken dat te reflecteren. Zee en duinen zijn als vlijmscherpe messen die boven en beneden van elkaar scheiden.
Op de derde blaast de wind voluit. De bewerking in zwart-wit versterkt de chaos van het wapperende haar.
Op de vierde lijken de donkere wolken op de achtergrond en de wapperende haren iets van een storm weer te geven. Licht, rustig en fier staat ze daar. Welke stormen er ook komen, zij kan ze aan.
Bij de vijfde ten slotte zijn de lijnen in de wolken en op het strand zwaar aangezet waardoor een soort tunnelvisie ontstaat; net als wanneer je tegen de harde wind in kijkt en bijna niks kunt zien.
Al met al een gevarieerde reportage van de strandwandeling, en ik ben er blij mee!
Lijkt zo’n reportage u ook wel leuk? Laat maar weten. Fijne week gewenst door de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
Ik pakte de fototas, en hoorde gerammel. “Oh, oh…!” Foute boel! Schrik en afgrijzen bij het zien van al dat gebroken glas. Veel zelfverwijt over het vallen, en ook verbazing dat ik het gebroken glas niet eerder had opgemerkt.
Dit was dus waarom ik al 40 jaar UV-filters op mijn objectieven plaats. Voor dit ene moment: om nu te kunnen zien dat gelukkig alleen het UV-filter ter ziele was, en de rest nog helemaal intact.
Een mooie gelegenheid om eens te testen wat het effect is van al dat gebroken glas.
Wat nu volgt is een technisch verhaal over fotograferen. Ik begrijp het volkomen als u het blogje deze keer overslaat – ik vind het té leuk om niet te vertellen. Fraaie plaatjes komen de volgende keer weer.
De eerste foto´s zijn van de bewuste ochtend. Meteen na de ontdekking opende ik het raam voor een paar foto’s uit de hand. Het was 07:35 uur, zo’n 20 minuten na zonsopkomst dus rijkelijk donker. Als eerste een volkomen onbewerkte foto (ISO 640, 1/100 seconde met f=5.6 op 200 mm). Camera is Nikon Z6, objectief is Nikkor 200-500 mm f 5.6e ED VR. Zowel RAW als JPEG worden opgeslagen, u ziet de JPEG uit de camera. De kleurbewerking van de camera op neutraal, witbalans op automaat.
Wat een verrassing! Ik zie op de foto geen enkel spoor van de beschadiging, hoewel een groot deel van de splinters zich tussen filter en lens had opgehoopt.
De tweede foto is met dezelfde instellingen ingezoomd tot 500 mm. Deze foto is in Photoshop aangepast met ‘auto’ in Camera Raw filter om hem wat lichter te maken. Verder geen bewerkingen zoals verscherpen of contrast verhogen, geen trucs met aanpassingen van kleuren of licht en donker, alleen de ‘auto’ bewerking. De heiige sluier komt van het ochtendlicht en de nog vochtige atmosfeer, maar de scherpte van deze foto is verbazingwekkend!
Vervolgens heb ik alles schoongemaakt en een nieuw filter aangeschaft. Pas weken later bedacht ik dat ik de kans voorbij had laten gaan om te kijken naar het effect bij een kleinere lensopening. Daarom heb ik vandaag de beschadiging maar nagebootst door twee touwtjes en een elastiek voor het filter te spannen. De volgende drie foto’s zijn vandaag uit de hand genomen op een bewolkte, donkergrijze herfstmiddag.
Alweer bestaat de enige bewerking uit de JPEG-conversie in de camera en de ‘auto’ conversie in Photoshop Camera RAW om de foto wat lichter te maken. De eerste foto is genomen met ISO 800, f=10 en 1/500 seconde op 200mm. Geen spoor van touwtjes of elastiek.
Nog maar een stapje. Onderstaande foto is ingezoomd tot 500 mm, met ISO 800, f=13 en 1/100 seconde. Ziet er prima uit!
Meteen dan maar naar het maximum. Deze laatste foto’s komen rechtstreeks uit de camera en zijn niet bewerkt met Photoshop. Onderstaande foto is op 500 mm met f=32 en 1/40 seconde, weer uit de hand. Hier verschijnt dan eindelijk de verstoring van de touwtjes en elastiek. De laatste foto van het uitgesneden centrum toont de verstoring in volle glorie: met zo’n kleine lensopening is er geen redden meer aan.
Al met al ben ik blij met deze resultaten. Het is fijn om uit eigen ervaring te kunnen zeggen: een krasje op de buitenste lens is niet zo erg. Zeker niet als je fotografeert met grotere lensopeningen. Ik hoop dat ik nooit ervaring krijg met krasjes aan de ándere kant van het objectief, aan de lens die zich aan de binnenkant bevindt. Want heus, dan kun je een objectief direct weggooien.
Volgende keer weer een ‘gewone’ foto van de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche)
Och mensen, wat is het buiten soms mooi! We hebben al wat mistige ochtenden gehad deze herfst, maar deze was fenomenaal. Ik moest mezelf wel even dwingen om uit bed te komen, want bij de eerste blik uit het raam bleek mijn straat kraakhelder.
Maar de mist was voorspeld en de lucht voelde vochtig, dus ik ben toch maar snel op de fiets gestapt.
Flink doorfietsen door het donkere bos om juist vóór zonsopkomt op de plek te zijn. En wat een beloning kwam er!
Toen de zon wat hoger kwam, verschenen de eerste hardlopers en wandelaars met hond. En iedereen knikte elkaar toe, want iedereen voelde hetzelfde. Uniek om daar op die plek getuige te zijn van zoveel moois.
Mocht u ooit een portret willen maken bij zonsopkomst in de mist, dan sta ik voor u klaar. Groet van de Portrettenmaker, fotograaf uit Hollandsche Rading (tussen Hilversum, Utrecht, Amersfoort, Lage Vuursche).
De Portrettenmaker 