Gewoon weer opnieuw beginnen

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Herhaling, daar leer je van. Daarom legt hij het elke keer weer even uit, die leraar van mij. “Bij meditatie gaat het om de intentie. Je gedachten dwalen altijd af, dat kun je niet tegenhouden. Geeft niks, mag best. Als je merkt dat je bent afgedwaald, dan begin je gewoon weer opnieuw.”

Opnieuw beginnen. Voor ons westerlingen lijkt dat op falen. “Het is niet gelukt, het moet opnieuw.” Waarschijnlijk door ons lineair tijdsbesef, met een tijd die altijd maar één kant uit loopt, van oorzaak naar gevolg, van begin naar einde.

Met een circulaire kijk ziet het er anders uit. Dan is er geen begin of einde, maar zijn er gewoon stadia die doorlopen worden, stappen in een eeuwige beweging. Dan is het enige wat écht telt het nu. Niet de toekomst die ooit (misschien) bereikt kan worden. Niet het verleden dat is geweest en voortleeft als herinnering. Maar de intentie, actie, de energie van dit moment.

Eind januari, en de hazelaars staan in volle bloei. De katjes strooien het stuifmeel rond. Als je goed kijkt, dan zie je op sommige takken ook heel kleine rode puntjes, slechts een millimeter groot (ter vergelijking zie je mijn vingertop). Het zijn de bloempjes die het stuifmeel opvangen, om zich later te ontwikkelen tot hazelnoten.

Is de bloem een begin en de hazelnoot een einde? Uiteindelijk zijn bloem en hazelnoot ook momenten in continue kringloop. Als de hazelaar zijn laatste noten heeft gemaakt en afsterft, dan is er altijd wel een grotere kringloop waarvan hij onderdeel uitmaakt. Alle bouwstoffen afgebroken en omgevormd tot nieuwe onderdelen in ander kringlopen.

Elk jaar maak ik weer foto’s van die hazelaars. Misschien ben ik even afgedwaald, maar dan is het zaak om weer gewoon opnieuw te beginnen.

Alles stroomt

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Het lijkt wel zomer. De warmste jaarwisseling ooit in Nederland. En volgens mij ook hier in Sweetwater creek. Terwijl sommige delen van het land zuchten onder de sneeuwlast, kun je hier lopen in T-shirt en korte broek. Alles is veranderlijk. Alles stroomt. Maar al te grote of te plotselinge veranderingen, daar is het leven op deze planeet niet op ingesteld…

Kerstgroet

Geplaatst op door Henk Groenewoud
Vandaar was de zonnewende. Met rijp! Tussen de bedrijven door een paar stappen naar buiten – ik had niet eens mijn jas aangetrokken. Magische schoonheid op deze magische dag.
 
Ik wens iedereen een jaar vol schoonheid en magie

Herfstdromen

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Is dit echt? Het hangt er maar van af wat je ‘echt’ noemt. De paddenstoelen zelf geven geen licht, in tegenstelling tot de haringen van laatst. Die haringen gaven wél echt licht; de enige ‘truc’ was een zeer, zéér lange belichtingstijd om dat kleine beetje licht ook op de foto zichtbaar te maken. Deze paddenstoelen niet, die zijn gewoon beschenen met een zaklantaarn. Dus de paddenstoelen zijn echt, het licht is echt, de voor-  en achtergrond is echt en na een flinke bewerking van dat alles in Photoshop is wat je ziet ook een echte afbeelding. Maar waar het me om gaat, zijn de dromen die zo’n beeld oproept. Gedachten over kaboutertjes die het licht hebben aangezet, over een bos vol sprookjes en mysterie.

Zo ook de herfstbladeren. Ik had een beetje genoeg van alle gekleurde blaadjes en paddenstoelen, en vroeg me af hoe ik iets kon maken dat alleen maar de sfeer weergaf van al die kleuren. Een heel oude truc: gewoon rond zonsondergang op pad gaan, als de kleuren blauwer en intenser worden, en dan een heel lange sluitertijd gebruiken.

Voor mij is dit de herfst van 2021. Vol dromen, vol mysterie. En vol met nieuwe plannen.

Luminescentie

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Het lege haringbakje had ik apart gezet, naast de plastic-emmer om te voorkomen dat alles daarin zou gaan stinken. Pas dagen later kwam ik er aan toe om het weg te gooien. Het was al donker, en bij de afvalbak zag ik iets geks. Er kwam een mysterieuze blauwe gloed uit de haringresten!

Een snelle zoektocht op internet gaf antwoord. Jazeker, haring kan licht geven. Net als sommige garnalen en inktvissen. Het zijn de bacteriën die er in en op leven, verschillende soorten zelfs. Achteraf wel logisch – ik wist van lichtgevende diepzeevissen. Ook van schimmels, paddenstoelen, algen, vuurvliegjes, glimwormen… maar haring? Heel vaag meende ik me iets te herinneren van een natuurdocumentaire, lang geleden.

De volgende dag kocht ik drie bakjes van verschillende merken haring in de supermarkt. Eén haring legde ik buiten de koelkast met geopende verpakking, zoals enkele dagen eerder. De tweede legde ik daarnaast, maar in gesloten verpakking. Het derde bakje bleef in de koelkast, ook gesloten.

De avond daarna al waren er in het geopende bakje héél kleine lichtgevende puntjes te zien. De gesloten bakjes bleven donker. De tweede avond gaf het open bakje al meer licht. Op de derde avond heb ik de andere bakjes ook maar geopend. Zuurstof bleek essentieel: zodra ik het cellofaan van het bakje buiten de koelkast verwijderde, begonnen ook daar kleine puntjes te gloeien. De koelkast-haringen ijlden een dagje na. Uiteindelijk gaven alle haringen licht, en heb ik er drie op een bord gelegd voor de foto.

Om het gloeien netjes op de foto te krijgen heb ik bij een klein diafragma (f-16) een hoge ISO-waarde (3200) gebruikt en een lange sluitertijd (4-10 minuten). In werkelijkheid is de gloed veel minder sterk dan op de foto – het moet goed donker zijn, maar als je het eenmaal ziet is het ook zeer duidelijk.

Geen Photoshop -trucs deze keer. Gewone foto’s van lichtgevende haringen. De enige vraag die ik nu nog heb, is of mijn buik van binnen nu ook licht geeft…

De Kunst van het genieten van het Leven

Geplaatst op door Henk Groenewoud

De heide. Het hoogtepunt is medio september al voorbij, maar vandaag wilde ik nog even genieten. Lekker in het nazomer-zonnetje. Nog flink wat paarse pollen. Overal zoemende insecten. Even niets meer willen, alle gedachten loslaten – zelfs die wond – en alleen kijken, horen, ruiken en voelen.

“Jij maakt je leven tot een kunstwerk,” zei iemand onlangs. Misschien heeft ze gelijk. Genieten van het Leven is misschien wel een Kunst.

Non-dualiteit: Spelen met werkelijkheid

Geplaatst op door Henk Groenewoud

De  vorige post had vliegende stenen. Photoshop natuurlijk. Je hoort wel eens mensen beweren: als je maar genoeg mediteert en jezelf spiritueel ver genoeg ontwikkelt, dan kun je bergen verzetten. Dan kun je met je geest de werkelijkheid manipuleren en stenen laten vliegen. Zoals Neo in de film the Matrix. Helaas, dat is een denkfout. Inderdaad is er geen onderscheid tussen de werkelijkheid die je buiten jezelf waarneemt, en de gedachten en verzinsels van je geest zelf. Non-dualiteit wordt dat genoemd: de werkelijkheid die je waarneemt, neem je waar met je geest. Wat je waarneemt is een bewerking, een soort Photoshop van je eigen geest. Jij maakt die werkelijkheid. Jij en de (waargenomen) werkelijkheid zijn daarom een; er is geen verschil tussen jou en de werkelijkheid buiten je. De denkfout is dat je daarmee ook de werkelijkheid buiten jezelf vormgeeft. Helaas: het gaat alleen om jouw waarneming van die werkelijkheid. Je kunt best in jouw waarneming stenen laten vliegen. Dat noemen we dan hallucineren, of fantaseren. Maar in het echt, dus buiten jouw eigen waarneming, stenen laten vliegen, dat vergt toch wel wat meer dan wat spirituele inspanning.

Stel jezelf voor op een bergtop. Bijvoorbeeld de 2.810 meter hoge Croda del Becco, vlak langs de Alta Via 1 in de Dolomieten. Natuurlijk, als je daar op zo’n bergtop zit, is alles wat je ervaart ook je eigen waarneming  – het uitzicht, de warmte van de zon, de luchtvochtigheid, de wind op je huid, de geluiden die daarboven zo anders kinken, de geur van gesteente, het kloppen van je hart na de klim, het hijgen in de ijle lucht, de voldoening dat je dit hebt bereikt, de vreugde dat je dit mag meemaken, het plezier om dit te delen met vrienden, de gedachten aan andere mensen die hier niet zijn – alles, werkelijk alles bestaat alleen maar in jou! En toch: als je er zit merk je dat de fysieke voldoening van in het echie op zo’n bergtop zitten voorwaar iets anders is dan de tovertrucs die je geest je voorschotelt.

48. Het is maar een verhaal…

Geplaatst op door Henk Groenewoud

“Bestaat de achterkant van de maan?” vroeg ik me eerder af. En ik zou daar later nog op terugkomen. Nu lijkt me wel een mooi moment, want ik heb afgelopen nacht tot 3 uur ‘s nachts op de Veluwe gestaan en gelegen om de Perseïden te zien. De stofwolk die is achtergelaten door komeet Swift-Tuttle, en die elk jaar een prachtig spektakel aan de hemel oplevert. Natuurlijk komen de mooiste en de helderste meteoren precies aan de hemel op de plek waar je camera dat moment niet op staat gericht, maar dat is niet erg. Ik heb tientallen wensen kunnen doen en ook nog wat wensen voor iemand anders meegestuurd, dus ik ben meer dan tevreden met de kleine streepjes op het beeld. Als bonus vond ik op de foto’s bij toeval ook nog de Andromeda nevel, het nabije sterrenstelsel en het enige object buiten ons eigen zonnestelsel dat gewoon met het blote oog is war te nemen. Ik ga daar binnenkort nog eens wat grondiger naar kijken, maar eerst dus die achterkant van de maan.

Nog even alles op een rij. Ik had dus dat paasei vol verhalen en vroeg me af: Zal ik het doen of niet, deze virtuele reis ondernemen? Ik ben op pad gegaan, niet wetend wat ik zou tegenkomen. Talloze mensen heb ik gesproken, met allemaal hun eigen persoonlijke verhalen over dromen, verwachtingen en worstelingen. Ik bereikte de bodem, waar in de diepste diepte nieuw leven bleek te ontstaan en een nieuwe dag aanbrak. Ik leerde over het loslaten van het oude. En vroeg me af of iets wat nooit zou worden waargenomen wel echt zou bestaan. Andersom, iets wat wel wordt waargenomen, bestaat onvermijdelijk uit verhalen, wat mij de koning van de wereld maakte. Ik rustte uit in Chateau Valogne, waar een geest uit het verleden doolde. En op de terugweg zag ik hoe elk monster dat mij ooit angst had aangejaagd of ooit nog zou proberen angst aan te jagen, niets anders was dan ikzelf.

Dit is de essentie. Alles bestaat uit verhalen. Wijzelf, onze wereld, alles wat we kennen en alles wat we denken: het zijn verhalen. Ga maar na: U weet dat de achterkant van de maan bestaat, dat de Perseïden bestaan, dat de Andromeda nevel bestaat. Of dichterbij: u weet dat de Himalaya bestaat of het SARS-CoV-2 virus… nou nee, laten we die nou niet nemen. Een ander: het influenzavirus dat griep veroorzaakt.

Hoe weet u dat al die dingen bestaan? De Himalaya: Heeft u die met eigen ogen gezien? En de achterkant van de maan? Dat virus? Hoe weet u dat Buenos Aires bestaat,  dat er dinosauriërs hebben rondgelopen en dat Nelson Mandela bestond? Oh ja, da’s waar ook; ik heb Nelson gezien in Amsterdam. Maar dan nog: er blijven enorm veel dingen over waarvan ik weet dat ze bestaan louter en alleen omdat ik er foto’s van heb gezien, verhalen over heb gehoord, boeken over heb gelezen. Eigenlijk bestaat het grootste deel van wat ik denk te weten over de wereld, het universum, over mijzelf en over de Perseïden, alleen maar uit verhalen in mijn gedachten.

“Hoe weet ik zeker dat iets wat ik nog nooit heb kunnen ervaren echt bestaat?” vroeg ik me bij de maan af. Het wordt nog veel leuker. Want als alles alleen maar bestaat uit verhalen, hoe weet je dan überhaupt of er iets echt kan bestaan?

46. Rust

Geplaatst op door Henk Groenewoud

Chateau Valogne was een verademing. In meerdere opzichten een tussenstop op deze zwerftocht. Ik genoot van de heuvels van de Morvant en de vele planten en dieren die er waren te zien. IJsvogels scheerden over de rivier, grauwe klauwieren postten op de telefoondraden, zwarte roodstaarten hadden hun nest boven één van de houten karren, knautia’s bloeiden, kleine parelmoervlinders fladderden rond en waterjuffers – ik denk azuurjuffers, maar kon de fel oranje stigmata niet plaatsen – waren volop bezig met hun paringsrituelen. En de rode rozen… met de kennis van nu beschouw ik die als een aankondiging van wat later zou komen.

Het kasteel deed iets met mij. En het gooide er nog wat bovenop dankzij het boek dat mijn dochter mij cadeau had gedaan: The 7 1/2 deaths of Evelyn Hardcastle van Stuart Turton. Een bijzonder verhaal, waarbij de hoofdpersoon in een (Engels) landhuis met allerlei kamers en gasten een moord moet oplossen. En daarbij op een of andere manier dezelfde dag beleeft in verschillende lichamen, met de bijbehorende verschillende karaktereigenschappen. Ondertussen zat ik in een groep mensen met allemaal hun eigen karakter en geschiedenis, die naar dit kasteel in Sommant waren gekomen voor meditatie en begeleiding op hun spirituele pad door Jan Geurtz – met als uitgangspunt dat het ego, en dus je karakter, ook maar een verzinsel is. In dit kasteel met al zijn gangen en kamers en mensen, was er bij het wegleggen van het boek altijd even wat verwarring als mijn geest het verhaal uit het boek verving door het verhaal van de werkelijkheid. Oh ja, er was een boek met een Engels kasteel vol mensen en een hoofpersoon die iets moest oplossen, en er was een verblijf in een Frans chateau ook vol mensen en een hoofdpersoon die iets wilde vinden.

En wat dan met die geest uit het verleden? Tijdens al dat speurwerk zag ik opeens parallellen tussen de middelbare schooltijd en de groepsprocessen die zich daar afspeelden, en de groepsprocessen hier. De gevoelens van nu leken sprekend op die van vroeger. En dus liet ik me maar meestromen met wat zich aandiende.

Wat ik zeg: het was een verademing.