Too much nature!

Every time in the USA I am overwhelmed by the abundance of nature. There is so much to see! I come home with thousands of pictures. Let me show a few of them here.

I woke up with birds singing, and they kept on singing all day long. You don’t need to go out to do birding, you can just sit on your veranda and they come to you. The intense red of the Northern cardinal (Cardinalis cardinalis) – just can’t stop taking pictures! I have them hunting for insects in the grass, singing and hiding in the bushes, but this one I like most: sunbathing in the scorching sun.

Then the eastern bluebird (Sialia sialis). Such beautiful colours! Funny, the nuthatch in the Netherlands has almost the same colours, but is a little paler.

“Look at those cute squirrels!”
I was immediately corrected. “They are not cute. They are rats with a tail. They climb through the rain gutter, come into the house. They gnaw and make a huge mess!”
“They won’t be that bad will they?” I thought. But indeed. They’re everywhere. Really everywhere, in huge numbers, in and around the houses.
In Europe, the grey squirrel (Sciurus carolinensis) is considered an invasive alien species. They eradicated the indigenous red squirrel (Sciurus vulgaris) in most of the United Kingdom, as they are bigger, stronger and resistant to squirrel diseases they carry.

“What about those chipmunks? Those ‘ground squirrels’, as we call them?”
“Less bad than the grey squirrels. But I still don’t need them in the garden. They dig holes everywhere.”
I have to t confess: last week in my garden back home I saw mouse holes. Shrews probably, there are a lot of them here. And my first thought was: How do I get those bloody mice out of my garden?
Anyhow, the Eastern chipmunks (Tamias striatus) is not considered an invasive species in Europe. But it’s nephew, the Siberian chipmunk (Tamias sibiricus) is.

Another unwelcome animal. That is: In Europe again. Many red eared sliders (Trachemys scripta) have been imported as pets. So cute, these tiny baby-sliders with their flip-flop-feet! But baby sliders grow big, too big for small aquariums, and the entire house starts to smell. Eventually all these imported pet sliders are dumped in nature. No one wants to kill his pet, and the animal shelters are full. The pet industry doesn’t care – when a European ban on import and trade was imminent, thousands of extra baby sliders were rapidly imported and ‘put in storage’. To be able to continue selling them for some time after the ban. Anyhow, the one on the picture is enjoying his natural habitat. In the USA.

– To be continued –

Savannah (en Beaufort)

Wat een prachtig stadje! Nu begrijp ik waarom iedereen aanraadde om eens te kijken in Savannah. Oude huizen in koloniale stijl wekken een Zuideuropese of Latijnsamerikaanse sfeer op. In tegenstelling tot veel andere plekken in de VS kun je uitstekend wandelen in de historische binnenstad. Talloze parkjes – bijna elk tweede blok is park –  nodigen uit tot aangenaam verpozen.

Het verleden van de slavenhandel druk een zwaar stempel op de stad. Dit was één van de belangrijkste havens waar schepen met slaven uit Afrika aanlegden. “Als ik de kelders zie, dan moet ik altijd denken aan de mensen die daar misschien opgesloten hebben gezeten,” zei iemand.

Kenmerkend voor deze kuststrook zijn de lang slierten korstmossen die van de bomen hangen, het Spanish moss. En ook dat draagt bij aan die enge sfeer: als ’s nachts de slierten in de wind wuiven, lijken het wel geesten die komen spoken.

“Overdag vind ik de stad mooi, maar ’s nachts vind ik het eng,” zei iemand. Als geen ander weten de Amerikanen ook daarvan een business te maken, want het aanbod van Ghost tours en spookverhalen is enorm.

Eén foto is gemaakt in Beaufort, en stadje op zo’n 30 mijl afstand. Ook prachtig, ook historisch en met een minder beladen verleden. Ik hoop snel nog eens terug te komen, en dan ook Charleston te bezoeken.

Dichtbij en ver weg

Soms vind je vlak bij huis de meest exotische locaties. Vorige week was ik in het Belgische Oostende, dat me verwende met een paar prachtige zonsondergangen. Met het on-Nederlandse licht leek het ver, heel ver weg. Dichtbij of ver weg, uiteindelijk zit het allebei in jezelf…

Terug in de tijd

“Geen windmolens meer! Ze ontsieren het landschap!”
Niks bijzonders die uitspraak, ware het niet dat het artikel dateerde uit achttienhonderd-zoveel. Ook toen al protest tegen al dat moderne gedoe dat ons landschap helemaal naar de vernieling hielp.
Het is lang geleden dat mijn vader het artikel liet zien – Ik hoop dat ik het ooit nog ergens terugvind in zijn huis.

Dilemma: ’s ochtends nog even omdraaien in het warme bed, of eruit springen en op pad gaan? De keuze voor naar buiten is eigenlijk altijd de beste. Alle zintuigen worden geprikkeld: je voelt de koelte, het vocht, je ruikt de naderende lente, je hoort het ontwaken van de natuur… Misschien is dit wel de essentie van leven: om de schoonheid van de wereld zo intens te voelen binnenkomen.

En dan dat magische moment…

Terwijl aan de ene horizon de zon opkomt, gaat aan de andere de maan onder.

Er is maar één nadeel op een plek als deze. Je blijft foto’s maken. Elke minuut verandert het licht en is er weer iets nieuws te zien…

Er is maar één nadeel op een plek als deze. Je blijft foto’s maken. Elke minuut verandert het licht en is er weer iets nieuws te zien.

Een laatste blik op de windmolens… en dan op naar de volgende verrassing!

Bye bye Londen!

“Het verleden is een verhaal,” zegt Eckhard Tolle. Een verhaal dat je met je mee draagt in je lichaam.  In je geheugen natuurlijk, maar ook als je bepaalde gebeurtenissen allang weer bent vergeten, dan nog weet je lichaam soms als vanzelf welke oude emoties daarbij speelden. Waarbij bepaalde aspecten worden uitvergroot en andere verdrongen, alsof je in de bolle spiegel kijkt.

Londen is ook een verhaal. Nog vers in mijn geheugen, en ik ben blij dat ik er was. Toevallige ontmoetingen, voedselstalletjes op Borough Market (wat ziet die paella er goed uit!) en een prachtige zonsondergang. Mooie herinneringen om mee te dragen.

Het mooie in het grauwe

Het lijkt alsof ik in Londen zit. Maar Londen is alweer verleden tijd; ik ben terug en sorteer thuis de foto’s. Bijvoorbeeld deze hierboven met bezorgers van de Roti Brothers in Crystal Palace.

Prachtig weer toen ik aankwam. Even wachten op het mooiste licht.

Geweldig om vanaf de Tower Bridge over de Thames te kijken en de Shard te zien – bij de bouw het hoogste gebouw in Europa. Op de achtergrond de London Bridge. Hoeveel landmarks wil je op één foto?

Soms lijkt het leven wiebelig en gefragmenteerd. Grote kans dat je in de verkeerde richting kijkt 😊

En toch, er zit me iets dwars. Jaren geleden vertelde iemand mij over critical discours analyses. Wetenschappelijke analyse van teksten van een groep en het discours, het taalgebruik daarin. In dat taalgebruik zit opgesloten hoe volgens de groep de werkelijkheid in elkaar steekt, en wat daarbij als moreel goed en fout wordt gezien. Boodschap was: “Er bestaat geen objectieve werkelijkheid. Alles is een verhaal.”

“Wat een flauwekul,” dacht ik toen. Typisch zo’n uitspraak van iemand die zijn eigen vakgebied critical discourse analyses het allerbelangrijkste vond.

Maar inmiddels weet ik beter. Het is waar. Dankzij mijn spirituele leraren weet ik dat het nog erger is dat ik ooit had kunnen vermoeden. Wat wij denken te zien als werkelijkheid is alleen maar een waarneming, niets meer dan een verhaal in onze geest.

Ik moest er weer aan denken bij deze Londen foto’s. De verleiding is groot om een mooi weer verhaal te schrijven over hoe geweldig reizen toch is. Net als zo veel mooi weer reisverhalen die via social media langskomen. Maar het was geen mooi weer, behalve die eerste dag dan. En het was ook geen fijne reis.

Ik heb mijzelf de opdracht gegeven om schoonheid te vinden in de grauwe werkelijkheid. Bijvoorbeeld hoe mooi een regenfoto in Crystal Palace kan zijn.

Of hoeveel schoonheid je kunt vinden als je de trein mist en een half uur moet wachten op een leeg perron in Beckenham Junction.

Of de schoonheid van anderhalf uur geen treinen in Crystal Palace en niets anders te doen dan afwachten.
 
Ik heb mensen gezien, veel mensen. Ieder met hun eigen verhaal – afgezien van de verhalen waarvoor ik kwam ook de verhalen over roti bezorgen, over de bus naar huis nemen, over toeristische bezoekjes aan de Tower Bridge. En dit is mijn verhaal geworden, over het mooie in het grauwe

Kleine wereld

“Iedere zonsondergang is ook een zonsopkomt. Het hangt er maar van af waar je staat,” schreef ze.

…..
Niets aan toe te voegen.

Non-dualiteit: Spelen met werkelijkheid

De  vorige post had vliegende stenen. Photoshop natuurlijk. Je hoort wel eens mensen beweren: als je maar genoeg mediteert en jezelf spiritueel ver genoeg ontwikkelt, dan kun je bergen verzetten. Dan kun je met je geest de werkelijkheid manipuleren en stenen laten vliegen. Zoals Neo in de film the Matrix. Helaas, dat is een denkfout. Inderdaad is er geen onderscheid tussen de werkelijkheid die je buiten jezelf waarneemt, en de gedachten en verzinsels van je geest zelf. Non-dualiteit wordt dat genoemd: de werkelijkheid die je waarneemt, neem je waar met je geest. Wat je waarneemt is een bewerking, een soort Photoshop van je eigen geest. Jij maakt die werkelijkheid. Jij en de (waargenomen) werkelijkheid zijn daarom een; er is geen verschil tussen jou en de werkelijkheid buiten je. De denkfout is dat je daarmee ook de werkelijkheid buiten jezelf vormgeeft. Helaas: het gaat alleen om jouw waarneming van die werkelijkheid. Je kunt best in jouw waarneming stenen laten vliegen. Dat noemen we dan hallucineren, of fantaseren. Maar in het echt, dus buiten jouw eigen waarneming, stenen laten vliegen, dat vergt toch wel wat meer dan wat spirituele inspanning.

Stel jezelf voor op een bergtop. Bijvoorbeeld de 2.810 meter hoge Croda del Becco, vlak langs de Alta Via 1 in de Dolomieten. Natuurlijk, als je daar op zo’n bergtop zit, is alles wat je ervaart ook je eigen waarneming  – het uitzicht, de warmte van de zon, de luchtvochtigheid, de wind op je huid, de geluiden die daarboven zo anders kinken, de geur van gesteente, het kloppen van je hart na de klim, het hijgen in de ijle lucht, de voldoening dat je dit hebt bereikt, de vreugde dat je dit mag meemaken, het plezier om dit te delen met vrienden, de gedachten aan andere mensen die hier niet zijn – alles, werkelijk alles bestaat alleen maar in jou! En toch: als je er zit merk je dat de fysieke voldoening van in het echie op zo’n bergtop zitten voorwaar iets anders is dan de tovertrucs die je geest je voorschotelt.